Η σύγχρονη μουσική αποτελεί αναμφισβήτητα ένα ζήτημα που διχάζει κατά καιρούς την κοινή γνώμη. Θα λέγαμε πως με τον όρο σύγχρονη μουσική κατατοπιζόμαστε περίπου στις αρχές του 21ου αιώνα, όταν η ποπ μουσική άρχισε να είναι το επίκεντρο ενδιαφέροντος για τους ακροατές, τους παραγωγούς, τις δισκογραφικές κ.ο.κ. Τα ερωτήματα που τίθενται όμως εδώ είναι πολλά: Η μουσική στις μέρες μας είναι όντως «μουσική»; Έχει σημειώσει μια φυσιολογική εξέλιξη; Γιατί την επιλέγουν σχεδόν φανατικά οι νέοι και τέλος, να είμαστε σύμμαχοι ή εχθροί της;

 Αρχικά, πρέπει να λάβουμε υπόψη την βάση της εποχής: την ευκολία. Στην εποχή, λοιπόν, της ευκολίας και της γενικότερης επιδερμικής αντίληψης, είναι αδύνατο να δημιουργείται (ή τουλάχιστον να είναι επιτυχημένη) μια μουσική που αποσκοπεί σε μια βαθύτερη καλλιέργεια. Αδιάκριτοι κανόνες αρμονίας, αντικατάσταση οργανοπαιχτών με ηλεκτρονικά μηχανήματα και επαναλαμβανόμενα μοτίβα χωρίς ίχνη πρωτοτυπίας ανάμεσα στα μουσικά σχήματα. Οι ακροατές πλέον, αρκούνται σε έναν ευχάριστο ρυθμό και κάποιους επιφανειακούς στίχους, αναζητώντας κυρίως την στιγμιαία ψυχαγωγία και την αίσθηση της ευφορίας.  Το μεγαλύτερο μέρος των chart κατακλύζονται από ευκολονόητα τραγούδια, οι δισκογραφικές προτρέπουν τους καλλιτέχνες να τα δημιουργούν και κάπως έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος που έχει ως αποτέλεσμα μια μουσική που αποκλίνει από τον δρόμο της μόρφωσης και της ψυχικής διερεύνησης και στρέφει το βλέμμα της στις πωλήσεις, στα βραβεία, την φήμη και τις γενικότερες απολαβές.

  Φυσικά, δεν θα μπορούσαμε να υποστηρίζουμε πως η μουσική δεν θα πρέπει να εξελίσσεται. Χρειάζεται να επιδιώκεται η ομαλή εξέλιξη ώστε η μουσική να μπορεί να προσαρμόζεται στις συνθήκες της κάθε εποχής. Ακόμα και από τα αρχαία χρόνια, έχει αναπτυχθεί και έχει πάρει πολλά διαφορετικά σχήματα με στόχο την εξυπηρέτηση των αναγκών και των συνηθειών του κάθε λαού και της κάθε κουλτούρας. Η μουσική συνοδεύει τους ανθρώπους σε κάθε στάδιο της ζωής τους και για αυτό έχει καταφέρει την συνεχή εξέλιξη και αναβίωση της. Οπότε, δεν είναι αναγκαίο να στεκόμαστε απέναντι στις μουσικές που αναδύουν τα σημερινά χρόνια, αλλά να μπορούμε να την κατανοήσουμε χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα πρέπει να την αφομοιώσουμε εάν δεν το επιθυμούμε. Είναι στα πλαίσια του λογικού η μουσική να αλλάζει γιατί αυτό είναι δείγμα των διαφορών της κάθε περιόδου, της κάθε περιοχής και της κάθε κουλτούρας, Πρέπει να διαφοροποιείται και θα συνεχίσει να το κάνει, για όσο θα εξελίσσεται και ο κόσμος.

Βέβαια, αφού αλλάζει αυτός ο κόσμος, δημιουργούνται και νέες γενιές. Η κάθε γενιά χαρακτηρίζεται από κάποια στοιχεία, που αυτά εξαρτώνται απόλυτα από τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες και για αυτό δημιουργεί η καθεμιά έναν δικό της ξεχωριστό χαρακτήρα. Έτσι, η κάθε γενιά υιοθετεί τα δικά της ακούσματα σύμφωνα με τις αντιλήψεις που επικρατούν μια συγκεκριμένη περίοδο. Είναι,λοιπόν,τουλάχιστον άδικο να κατηγορεί κανείς τους νέους για τα ακούσματα τους και να έχει διαρκώς μια επικριτική άποψη προς αυτά. Πρέπει να δίνεται η ευκαιρία στους νέους ανθρώπους να επιλέγουν την μουσική τους γιατί μόνο τότε θα μπορέσουν να βρουν πραγματικά τον εαυτό τους μέσα από αυτή και θα προβούν σε μια ουσιαστικότερη αναζήτησης της.

 Συμπερασματικά, η μουσική σήμερα δεν είναι τίποτα παραπάνω από έναν καθρέφτη της σημερινής εποχής. Από την μια δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ποιοτική καθώς είναι ελάχιστα τα παραδείγματα καλλιτεχνών σε παγκόσμιο επίπεδο που ασχολούνται με μια πιο βαθυστόχαστη μορφή της και από την άλλη δεν μπορεί να γίνεται συνεχώς επίκεντρο χλευασμού και υποτίμησης. Περνάει ενδεχομένως μια υπαρξιακή κρίση μα σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να καλυτερέψει ή να χειροτερεύσει και σίγουρα θα εξαρτηθεί από την κάθε εποχή ξεχωριστά. Ας είμαστε λοιπόν ελπιδοφόροι, κατανοητικοί και ανεκτικοί και ας αντιμετωπίσουμε την σύγχρονη μουσική όπως ακριβώς πρέπει!

Λαμπρινή Σούλα