Η αρχή του λάθους μέσα σε μια τόσο απλή και καθημερινή φράση. Μια φράση που ακούμε συχνά από τον περίγυρο μας, αγνοώντας το πραγματικό και επικίνδυνο νόημα της. Μια φράση που κάπου βαθιά μέσα της κρύβει με τον καλύτερο τρόπο την αφορμή της σημερινής ανάρτησης: η απάθεια.
Τα τελευταία χρόνια, έχουμε βαφτίσει την απάθεια ανωτερότητα και την έχουμε σκεπάσει με κάθε είδους ψυχικό εγωισμό. Έχουμε μάθει να σκύβουμε το κεφάλι, να κλείνουμε τα μάτια, να χαμηλώνουμε την φωνή, παραμένοντας αόρατοι και αμέτοχοι σε καταστάσεις που μας ξενίζουν. Δεν αντιδράμε, προτιμούμε την ησυχία μας και μετά γυρνάμε στο κλούβι μας γκρινιάζοντας για τον κόσμο που ζούμε- και που ποτέ όμως δεν κάναμε τίποτα για να τον αλλάξουμε. Χάσαμε το δικαίωμα μας στην αντίδραση και αφομοιώσαμε τον ηττοπαθή και εγωκεντρικό εαυτό μας καταπνίγοντας κάθε ενοχικό επαναστατικό αίσθημα που μπορεί να γεννάται μέσα μας κατά καιρούς. Πρωταγωνιστές και θεατές στο ίδιο μας το δράμα, αυτονότητοι μέσα στα αυτονόητα: γιατί άλλωστε δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι!
Η απάθεια δεν είναι διαχείριση. Ουτε ωριμότητα είναι. Είναι ένας φαύλος κύκλος. Έιναι η κατάσταση στην οποία οι απογοητευμένοι και απελπισμένοι άνθρωποι παραδίδουν τα όπλα και -είτε άθελα τους, είτε όχι- βυθίζονται σε αυτή και όταν την συνηθίσουν απόλυτα, μπορούν να χειραγωγηθούν και με το πιο γελοίο τέχνασμα. Κατά πόσο όμως συμβαδίζει η απάθεια με την εύθραυστη έννοια της ελευθερίας; Και κατα πόσο μπορούμε να θεωρούμαστε πολίτες με το θάρρος της άποψης από την στιγμή που δεν τολμάμε για την αλλαγή; Κάτι επίσης που θα έπρεπε να μας προβληματίζει είναι το εξης: πως η συγκεριμένη συμπεριφορά έχει καταφέρει να «τρυπώσει» σε πολλές γενιές και όσο περνάει ο καιρός, οι ρίζες της βαθαίνουν ακόμη πιο πολύ. Έιναι τουλάχιστον αποκαρδιωτικό να εντοπίζεις νέους ανθρώπους που δεν είναι διατεθειμένοι να παλέψουν και να απαρνηθούν την δεδομένη «ησυχία» με την προοπτική των καλύτερων ημερών.
Στο χέρι μας είναι όλα και όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε αυτό, τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε σωστά το προνόμιο αυτό. Η αδιαφορία θα πρέπει επιτέλους να εξαλειφθεί. Είναι πολύ εύκολο να κάνεις κάποιον να πιστέψει πως είναι μόνος του στην όποια αδικία και να τον συνηθίσεις να αποδέχεται παθητικά το οτιδήποτε. Το δύσκολο είναι να προβληματίσεις τον εαυτό σου, να σκεφτείς τι αποδέχεσαι και τι όχι και αν τα «όχι» υπερισχύουν, να βγεις εκεί έξω και να διεκδικήσεις το δικαιώμα σου να αντιδράς προσπαθώντας μέσα από αυτό να συμβάλεις σε μια καλύτερη εκδοχή της κοινωνίας και του κόσμου.
«Άλλη μια νύχτα που η ησυχία μας δεν είναι πια ησυχία / τόσο καιρό κρατούσα μόνο το κοντάρι-ήρθε η στιγμή να βγώ να παίξω Αντιγόνη»
Μήπως λοιπόν ήρθε η στιγμή να παίξουμε Αντιγόνη;
Λαμπρινή Σούλα
