To καναρίνι μου
Τα καναρίνια ποτέ δεν μπόρεσα να φανταστώ ότι θα ήταν τόσο φιλικά και τόσο πιστά κατοικίδια. Έτσι λοιπόν πριν απο 4 χρόνια μας χάρισαν ένα καναρίνι για το οποίο θεωρήσαμε ότι η ζωή του είναι σκλαβωμένη εντός του μικρού κλουβιού που έμενε. Έτσι λοιπόν αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε να το εκπαιδεύσουμε. Το στάδιο αυτό ήταν πολύ δύσκολο διότι το μικρό τότε καναρίνι ήταν πολύ φοβισμένο. Τελικά μετά απο πολλές προσπάθειες μας εμπιστεύτηκε σταδιακά τον καθένα μας. Στην αρχή ξεκίνησε να πηγαίνει στην μητέρα μου να τρώει και να πίνει νερό και όταν το άφησε ελεύθερο στο σπίτι σταδιακά ερχόταν σε όλους μας. Τώρα διαλέγει εκείνο πότε θα βγεί, που θα κοιμηθεί, επειδή έχει και δικό του κρεβάτι εκτός κλουβιού (!) και έχει δικό του καθρέφτη για φίλο. Πετάει ελεύθερο μέσα στο σπίτι με κλειστές βέβαια τις μπαλκονόπορτες, με πολλή προσοχή και έτσι συμβιώνουμε πλέον αρμονικά.
Ο Μικρός Μίκης είναι πλέον 5 χρονών. Εκείνο που καταλαβαίνω και θα ήθελα να το αναφέρω σαν συμβουλή είναι τα εξής:
α) τα ζώα ειναι οι καλύτεροι φίλοι
β) δεν πρέπει να αγοράζουμε τα ζώα παρά μόνο να τα υιοθετούμε
Η υιοθεσία είναι πράξη αγάπης και εμπιστοσύνης.
Όσον αφορά τα τετράποδα αδέσποτα δεν πρέπει να τα ξεχνάμε, αρκεί να αφήνουμε λίγο φαγητό και λίγο νερό. Τέλος, αν ένα αδέσποτο βλέπουμε ότι συχνάζει σε συγκεκριμένα μέρη να ειδοποιούμε την φιλοζωική εταιρία για το καλό του.
Λυδία Τσάκα (Β5)
