Tag: γενικού ενδιαφέροντος

Όμορφες μέρες της σχολικής μας ζωής

 Ποιες νομίζετε πως είναι οι πιο όμορφες στιγμές, αυτές που μένουν χαραγμένες στη μνήμη των μαθητών μας, όταν πλέον αποφοιτήσουν και εγκαταλείψουν τα σχολικά θρανία;

Την απάντηση θεωρώ πως τη γνωρίζουμε όλοι. Οι εκδρομές! Τα σχολικά party! Οι σκανταλιές, που σκαρώνουν κυρίως στο δημοτικό αλλά και στο γυμνάσιο προς τους δασκάλους τους ή άλλους συμμαθητές τους.

Ναι! Στην πλειοψηφία των μαθητών μας, με το ανάλογο θέμα έκθεσης, τέτοιες στιγμές αναπτύχθηκαν.

Υπάρχουν όμως και μαθητές, πολύ λιγότεροι βέβαια, που έχουν να περιγράψουν και κάτι άλλο.

Ευχάριστη έκπληξη μου προκάλεσε, συγκίνηση, εύλογα μεγαλύτερο προβληματισμό για τις παιδαγωγικές μας ευθύνες η έκθεση της μαθήτριας Ερίντας.

Μόλις πέρυσι ήρθε απ” την Αλβανία.

Το γραπτό της, με αρκετά ακόμα ορθογραφικά λάθη, μου έφερε στο νου το στίχο: «η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο». Με διαφορετική βέβαια έννοια. Αυτή της ψυχής της Ερίντας:

«Για μένα η πιο ευτυχισμένη μέρα ήταν όταν ήμουν στη χώρα μου, την Αλβανία. Στην 7η τάξη. Βγήκα η πρώτη σε όλη την τάξη και σε ολόκληρο το δημοτικό. Ο διευθυντής με φίλησε μπροστά σε όλους και μου είπαν τα πιο ωραία πράγματα που μου έχουν πει ποτέ στη ζωή μου…

     Αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω και την πιο όμορφη μέρα μου εδώ στην Ελλάδα. Και αυτή ήταν πέρυσι, όταν ήρθα για πρώτη φορά εδώ στο σχολείο μας. Ένιωσα καταπληκτικά. Μαθητές και καθηγητές μου φέρθηκαν πολύ καλά. Εντελώς αντίθετα απ” ότι είχα φανταστεί. Ήμουν μόνη και ξένη και νόμιζα ότι όλοι είναι ρατσιστές. Ντρεπόμουν. Δεν ήθελα να έρθω στο σχολείο και είχα άλλη γνώμη για την Ελλάδα…

     Τώρα έρχομαι στο σχολείο με ευχαρίστηση, έχω Ελληνίδες φίλες. Νιώθω υπέροχα!»

Και εμείς Ερίντα νιώθουμε υπέροχα.

Είσαι ήδη προσαρμοσμένη στην Ελληνική πραγματικότητα. Ενσωματώθηκες σχεδόν αυτόματα. Γνωρίζεις τα δικαιώματά σου αλλά και τις υποχρεώσεις σου.

Μάθαμε μέσα απ” το γραπτό σου πως έχεις δυο πατρίδες. Η μία είναι η Ελλάδα. Σ” αγαπάμε και σου έχουμε ανοιχτή την αγκαλιά μας..

 

     Η φιλόλογός σου, Ευαγγελία

 

Το ταξίδι μου στην Ιταλία – λεπτομέρεια

Θεωρώ ότι καμία πλατεία της Ρώμης δεν ξεπερνά σε ζωή και κίνηση την Πιάτσα Ναβόνα. Μακράν η ομορφότερη πλατεία που επισκέφθηκα.

     Η Piazza Navona είναι μία από τις πιο διάσημες πλατείες της Ρώμης. Είναι χτισμένη στο πρώην στάδιο του Δομιτιανού, που χτίστηκε από τον αυτοκράτορα Δομιτιανό το 86 μ.Χ. Γι αυτό και είναι τόσο μεγάλη, με ωοειδές σχήμα. Το γήπεδο, το οποίο είχε ένα μεγαλύτερο χώρο για αγωνίσματα από το Κολοσσαίο χρησιμοποιήθηκε κυρίως για φεστιβάλ και αθλητικές εκδηλώσεις.

Το στάδιο ήταν γνωστό ως «Circus Agonalis» (ο στίβος του ανταγωνισμού). Πιστεύεται ότι η επωνυμία άλλαξε με την πάροδο του χρόνου από «in agone» σε «navone» και τελικά σε Navona. Τον 15ο αιώνα, το γήπεδο ήταν στρωμένο ώστε να δημιουργηθεί η πλατεία Navona, αλλά απομεινάρια του σταδίου είναι ακόμα ορατά στη γύρω περιοχή.

     Η Piazza Navona διαθέτει τρία σιντριβάνια. Το κεντρικό και μεγαλύτερο είναι το Fontana dei Quattro Fiumi (σιντριβάνι των τεσσάρων ποταμών). Κατασκευάστηκε μεταξύ 1647 και 1651, ύστερα από αίτημα του Πάπα Ιννοκέντιου του Κ΄. Ο σχεδιασμός της κρήνης ανατέθηκε πρώτα στον Μπορομίνι (Borromini), αλλά παραδόθηκε τελικά στον Μπερνίνι (Bernini). Το σιντριβάνι αποτελείται από τέσσερα αγάλματα ανθρώπων που το καθένα αντιπροσωπεύει ένα ποτάμι από διαφορετική ήπειρο – το Νείλο, το Γάγγη, το Δούναβη και το Ρίο ντέλλα Πλάτα. Τα αγάλματα είναι στη βάση ενός βράχου και υποστηρίζουν ένα οβελίσκο, που αρχικά βρισκόταν στο Massenzio Circus. Τα δύο άλλα σιντριβάνια στην πλατεία είναι το Fontana di Nettuno (η κρήνη του Ποσειδώνα) στο βόρειο άκρο και η Fontana del Moro (η κρήνη του Μαυριτανού) στο νότιο άκρο. Η Fontana del Nettuno, επίσης γνωστή ως Calderari, χτίστηκε το 1576 από τον Giacomo della Porta. Τα αγάλματα του Ποσειδώνα που περιβάλλεται από θαλάσσιες νύμφες προστέθηκαν στον 19ο αιώνα. Ο Giacomo della Porta έχτισε και το Fontana del Moro. Το κεντρικό άγαλμα του Μαυριτανού σχεδιάστηκε από τον Μπερνίνι και προστέθηκε αργότερα τον 17ο αιώνα. Η τρίτωνες είναι προσθήκες του 19ου αιώνα. Ένα ακόμα εντυπωσιακό αξιοθέατο στην πλατεία Ναβόνα είναι η εκκλησία του Sant’ Agnese in Agone. Η μπροστινή όψη της μπαρόκ αυτής εκκλησίας σχεδιάστηκε από τον Μπορομίνι, τον κύριο αντίπαλο του Μπερνίνι. Η κατασκευή άρχισε μόλις δύο χρόνια μετά την ολοκλήρωση της Fontana dei Quattro Fiumi του Μπερνίνι, ακριβώς μπροστά από το κτίριο. Η εκκλησία ολοκληρώθηκε το 1670. Η Piazza Navona, βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο της Ρώμης, δυτικά από το Πάνθεον.

     Έχει μια θεατρικότητα μέρα και νύχτα αυτή η πλατεία όπου πάντα κάτι συμβαίνει στην πεζοδρομημένη περιοχή της αλλά και γύρω από τις τρεις εντυπωσιακές της κρήνες. Την ημέρα μπορεί κάποιος να θαυμάσει τις προσόψεις των αναγεννησιακών κτιρίων, να παρασυρθεί μέσα στα ενδιαφέροντα παλαιοπωλεία ή να περιπλανηθεί απλά στη Βία ντελ Γκοβέρνο Βέκιο. Το βράδυ πάλι μπορεί να ζήσει αξέχαστες εμπειρίες κάνοντας χαλαρά passegiatta – βραδυνή βόλτα – αγοράζοντας παιχνίδια και γλυκά ακόμα και το χειμώνα.

Ένα ταξίδι στην Ιταλία είναι μια αξέχαστη εμπειρία που δεν θες απλά να την κρατήσεις αλλά να την επαναλάβεις…

Ράμα Φαμπιόλα

 

Πηγές: el.wikipedia.org

           el.tixik.com

           www.citytravelguide.gr

 

 

Ζακλίν Ντε Ρομιγύ: Μια Γαλλίδα με Ελληνική ψυχή

     «Δεν θα κουραστούμε ποτέ να εγκωμιάζουμε τις αρετές του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και την επίδραση που άσκησε στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Όμως η μαγεία που αποπνέουν τα ελληνικά κείμενα, έστω και μέσα από τις όσο το δυνατόν πιστότερες μεταφράσεις τους, αιχμαλωτίζει σε τέτοιο βαθμό τον αναγνώστη, που σπάνια γίνεται λόγος για το χρέος το οποίο οφείλει η ελληνική λογοτεχνία στην ίδια την ελληνική γλώσσα, έτσι όπως αυτή διαμορφώθηκε στην πορεία του χρόνου προσφέροντας στους ποιητές και στους πεζογράφους της ένα απαράμιλλο εργαλείο, που τόσο πολύ ζήλεψαν οι Ρωμαίοι».

     Διαβάζοντας κανείς αυτές τις φράσεις θα ήταν σίγουρος πως πρόκειται για σκέψεις ενός φλογερού Έλληνα. Και όμως, αυτά τα έγραψε μια γαλλίδα η οποία, βέβαια, είχε βαθειά μέσα στην ψυχή της την Ελλάδα: η Ζακλίν ντε Ρομιγύ στο έργο της «Μαθήματα Ελληνικών».

     Και συνεχίζει  «Με τις εξαίρετες ιδιότητες της ελληνικής γλώσσας θα ασχοληθεί τούτο το βιβλίο, όχι για να διδάξει τις μορφές ή τους κανόνες της, αλλά για να περιγράψει τις ομορφιές της. Σκοπός μας είναι να αναδείξουμε μέσα από μια σειρά παραδειγμάτων τις λεπταίσθητες εκφραστικές αποχρώσεις που παρήγαγε η ελληνική γλώσσα με τους τόσο ιδιαίτερους μηχανισμούς της, και να επιχειρήσουμε υπό αυτή τη σκοπιά να ερμηνεύσουμε τόσο την εκπληκτική επίδραση και διάδοση της γλώσσας αυτής σε έναν ευρύτατο γεωγραφικό τομέα, όσο και τον τρόπο με τον οποίο άφησε τη σφραγίδα της στις περισσότερες γλώσσες της Ευρώπης, με πρώτη τα λατινικά, στο πέρασμα των αιώνων».     Η Ακαδημαϊκός και διάσημη ελληνίστρια σ’ αυτό το συγκινητικό βιβλίο προσπαθεί να μεταφέρει στον αναγνώστη της τις ομορφιές της ελληνικής γλώσσας. Η ίδια υποστηρίζει πως η δομή και οι εκφραστικές δυνατότητες των αρχαίων ελληνικών επέτρεψαν την μεγάλη έκρηξη της σκέψης που έγινε στην Ελλάδα και επηρεάζει ακόμη και σήμερα τον πολιτισμό μας. Πάντα ακριβόλογη καταφέρνει να αναδείξει, ακόμη και μέσα από τα γραμματικά φαινόμενα τους μηχανισμούς μιας διάνοιας η οποία υπήρξε μοναδική.

     Τι να πρωτοπεί κανείς γι αυτή τη γυναίκα; Γεννήθηκε στη Σαρτρ της Γαλλίας το 1913. Μεγάλωσε από τη μυθιστοριογράφο μητέρα της Ζαν Μαλβουαζέν και από πολύ νωρίς η Ρομιγύ σάρωσε τις πρωτιές κι έγινε έτσι σύμβολο της γυναικείας χειραφέτησης: υπήρξε η πρώτη γυναίκα που έγινε δεκτή στην Ecole Normale (1933), η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια στο College de France (1973) στην έδρα «Η Ελλάδα και η διαμόρφωση της ηθικής και πολιτικής σκέψης», η πρώτη γυναίκα στην Ακαδημία «Αρχαίων Επιγραφών και Γραμμάτων» (1975) και η δεύτερη γυναίκα στη Γαλλική Ακαδημία μετά τη Μαργκερίτ Γιουρσενάρ.
      Ήταν πάντα προσανατολισμένη στο ευρύ κοινό, επιδιώκοντας να περάσει το μήνυμά της όσον αφορά την ανθρωπιστική παιδεία και αντίληψη σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Αυτόν το διάλογο υπηρέτησε με τα πολυάριθμα έργα της μέχρι τέλους, όταν τυφλή πια έγραφε μέσω της γραμματέως της, βλέποντας ωστόσο πολύ καθαρά με τα μάτια της ψυχής της.
     Η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Σορβόνης (Παρίσι) Ζακλίν Ντε Ρομιγύ αγάπησε όσο λίγοι την Ελλάδα, την Ελληνική Γλώσσα (αρχαία και νέα) και τον Ελληνικό Πολιτισμό. Η μεγάλη ελληνίστρια θεωρούσε τον Θουκυδίδη έναν από τους άντρες της ζωής της, έκανε παρέα με τον Περικλή και σε όλη τη ζωή της υπερασπίστηκε με πάθος την κλασική παιδεία και τον ανθρωπισμό.
     Επειδή δεν είναι σε όλους γνωστή, επιβάλλεται να αναφερθούν μερικά πράγματα γύρω από την προσφορά της σε όλα αυτά: Το όνομά της άρχισε να γίνεται γνωστό ευρύτερα στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 1995. Λίγο αργά βέβαια. Ήταν τότε που το «Ίδρυμα Ωνάση» απένειμε βραβεία σε μεγάλες προσωπικότητες του Ευρωπαϊκού Πνεύματος και όχι μόνον. Ανάμεσα στους άλλους ήταν και η μεγάλη Ελληνίστρια Ακαδημαϊκός και καθηγήτρια της Σορβόνης Ζακλίν Ντε Ρομιγύ που βραβεύτηκε. Έγραψε 28 βιβλία, που αναφέρονται στην αρχαία Ελλάδα. Τότε έλαβε και την ελληνική υπηκοότητα ενώ το 2000 έγινε πρέσβειρα του Ελληνισμού.
     Συγκινημένη η Ζακλίν Ντε Ρομιγύ στην αρχή της ομιλίας της είπε: «Όλη μου τη ζωή αντλούσα ευτυχία στην αδιάκοπη επαφή με τα έργα της αρχαίας Ελλάδας». Αυτά τα έλεγε μιλώντας στα Ελληνικά. Και συνέχισε: «Και αισθάνομαι γι’ αυτό ένα μεγάλο χρέος απέναντι στη χώρα σας. Και να που σήμερα η Ελλάδα μου χαρίζει επιπλέον το πιο μεγαλοπρεπές και το πιο ένδοξο δώρο».
     Στην ομιλία της, ανάμεσα στα άλλα, είπε: «Ο ελληνικός πολιτισμός έχει κάτι το εξαιρετικό: τη δύναμη της επικοινωνίας! Αυτή είναι η πραγματικά εξαιρετική, η μοναδική συμβολή της Ελλάδος στους άλλους πολιτισμούς που έμαθαν από τον ελληνικό πολιτισμό τον τρόπο να εξηγούν και να συγκρίνουν, δηλαδή να επικοινωνούν μεταξύ τους!  Δεν είναι τυχαίο επίσης το γεγονός ότι η ελληνική γλώσσα είχε αυτήν την τεράστια διάδοση σε όλον τον κόσμο. Αυτό οφείλεται στο ότι η ελληνική γλώσσα είναι ένα εργαλείο με το οποίο εύκολα μπορεί κανείς να εξοικειωθεί και να ανοίξει τη σκέψη του.
     Σας το λέω χωρίς επιφύλαξη: Όλος ο κόσμος θα πρέπει να μάθει ελληνικά, γιατί η ελληνική γλώσσα μας βοηθάει πρώτα απ’ όλα να καταλάβουμε τη δική μας γλώσσα. Έχει μια τέτοια λιτότητα η ελληνική γλώσσα που μπορεί να πει κανείς ότι χρησιμοποιήθηκε για μεγάλες ανακαλύψεις! Παίρνω πολλές επιστολές κάθε μέρα και από νέους και από ηλικιωμένους ανθρώπους που εξυμνούν την ελληνική γλώσσα εξηγώντας μου πώς μπορεί να επιτύχει κανείς στη ζωή του και στο επάγγελμά του χρησιμοποιώντας τα …ελληνικά».

Όταν ήταν μαθήτρια Γυμνασίου, η μητέρα της (μια μορφωμένη γυναίκα), της έδωσε να διαβάσει Θουκυδίδη. «Ήταν η πρώτη αρχαία ελληνική αγάπη μου, αλλά αργότερα αγάπησα πιο πολύ τον Όμηρο», είπε.
     Η Ρομιγύ αναδεικνύει σταθερά τη σημασία του αρχαιοελληνικού πολιτισμού και της αρχαίας ελληνικής γλώσσας και τη θεμελιακή τους θέση στον ευρωπαϊκό πολιτισμό και την ευρωπαϊκή παιδεία: «Η λέξη «Ευρώπη» είναι ελληνική. Χρησιμοποιήθηκε από τον 4ο αιώνα π.Χ. για να προσδιορίσει την Ελλάδα σε αντίθεση προς τα ασιατικά βασίλεια», λέει στις «Συναντήσεις με την Αρχαία Ελλάδα» (Αστυ, 1997). Όσο για τους αρχαίους Έλληνες, «έδωσαν συγκεκριμένη μορφή στις ευρωπαϊκές αξίες, τις διεκδίκησαν και τις προσδιόρισαν για τους μελλοντικούς αιώνες», προβάλλοντας την «πολιτική ελευθερία του υπεύθυνου πολίτη» έναντι του άβουλου υπηκόου.
     Καθημερινά η Ζακλίν Ντε Ρομιγύ εκδήλωνε τον έρωτά της και το θαυμασμό της για την ελληνική γλώσσα και τον ελληνικό πολιτισμό. Θα αναφέρω μερικές περιπτώσεις: «Μια σύγχρονη Ελλάδα, που θα έχανε την επαφή με τους αρχαίους συγγραφείς, θα έχανε επίσης την επαφή με τους σύγχρονους ποιητές της, που είχαν και αυτοί γαλουχηθεί με τις ίδιες αξίες, με τον Καβάφη, με τον Σεφέρη»!

«Θα αγνοούσε αυτό που συνεχίζει να αποτελεί την δόξα της προς τα έξω και πρέπει να μείνει το καύχημά της: το ότι άνοιξε τον δρόμο στον δυτικό πολιτισμό. Πώς μπορεί να φαντασθεί κανείς ότι οι σημερινοί πολίτες της Ελλάδας μπορεί να αγνοούν την κληρονομιά που αυτή τους κληροδότησε και που μελετάται σήμερα στη Φινλανδία, στην Ιαπωνία, στην Βραζιλία; Ένας γνωστός μου νεαρός Κινέζος μεταφράζει στην γλώσσα του τον Θουκυδίδη: Πώς να δεχθώ ότι ένας Έλληνας δεν έχει τη δυνατότητα να τον διαβάζει με ευχέρεια»;
     Σε άλλη περίπτωση είπε: «Οι επιστήμονες ανατρέχουν στο αστείρευτο ελληνικό «γλωσσικόν ύδωρ» για να ονομάσουν τις σύγχρονες ανακαλύψεις και εφευρέσεις (από την αθανασία ως τον μεταβολισμό), χωρίς να αναφέρουμε τους πυραύλους ή τους μεγάλους επιστημονικούς στόχους που ονομάζονται «Αριάδνη» ή «Ερμής». Ο Μίτος της Αριάδνης, όπως και τόσα άλλα είναι αναμνήσεις ελληνικές. Το ίδιο και οι Ολυμπιακοί αγώνες και ο Μαραθώνιος δρόμος. Η Ευρώπη που σφυρηλατούμε έχει Ελληνικό όνομα. Η Αρχαία Ελλάδα μας προσφέρει μία γλώσσα για την οποία θα πω ακόμη μία φορά ότι είναι ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ».
     Η Ζακλίν Ντε Ρομιγύ μελετούσε όλη της τη ζωή τους Έλληνες κλασικούς, αλλά αγαπούσε και την Ελλάδα του σήμερα, θεωρώντας ότι αποτελεί συνέχεια του χθες. Σε μία συνέντευξή της είχε πει: «Έχω αναλώσει τον περισσότερο χρόνο της ζωής μου με τον Περικλή και τον Αισχύλο παρά με τους σύγχρονους». Σε δηλώσεις της, πριν από λίγα χρόνια, εξέφρασε τη λύπη της που δεν μπορούσε πια να επισκεφθεί την Ελλάδα, γιατί είχε χάσει το φως της, είχε σχεδόν τυφλωθεί.
     Από το Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010 η μεγάλη Ελληνίστρια και Ακαδημαϊκός Ζακλίν Ντε Ρομιγύ βρίσκεται στη γειτονιά των Αγγέλων. Έφυγε  πλήρης ημερών στα 97 της χρόνια…
     Γράφω όλα αυτά ως ελάχιστο φόρο τιμής στο τεράστιο έργο που άφησε πίσω της.
Επιλογές από την εργογραφία της
                             

 

ΠΑΙΔΙ – ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ – ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ

Καλοκαίρι προ των πυλών και σε λίγο αρχίζουν οι διακοπές, οι οποίες, όπως προβλέπεται φέτος, λόγω της οικονομικής κρίσης, θα περιοριστούν μεταξύ μπαλκονιού και κήπου – πιλοτής του σπιτιού μας. Ένα είδος καλοκαιρινής διασκέδασης και μάλιστα ανέξοδης είναι και η τηλεόραση, η οποία αυτό το καλοκαίρι αναμένεται να πάρει το βραβείο entertainer.  Γι αυτούς τους λόγους παραθέτω κάποιες ενδιαφέρουσες, αλλά και χρήσιμες πληροφορίες προς ενημέρωση κάθε ενδιαφερόμενου.

Η τηλεόραση, ως γνωστό, αποτελεί μία από τις κυριότερες πηγές κοινωνικής μάθησης. Η σημασία της επιτείνεται ακόμη περισσότερο, αν λάβουμε υπόψη μας το γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων στον σύγχρονο κόσμο προσλαμβάνει τον κύριο όγκο της πληροφόρησης μέσα από το οπτικό αισθητηριακό σύστημα. Σχετικά με την επιθετικότητα είναι γνωστό από έρευνες ότι την μαθαίνουμε κυρίως με την παρατήρηση επιθετικών πράξεων και πολύ λιγότερο μέσω των περιγραφών. Και επειδή η τηλεόραση απευθύνεται και συναντά τις πλατιές μάζες σε όλον τον κόσμο, η εξάπλωση της επιθετικότητας παίρνει επιδημικό χαρακτήρα.

Είναι γνωστή η σχέση των παιδιών κυρίως με την τηλεόραση. Έρευνες υποστηρίζουν ότι παιδιά ακόμα και δύο ετών παρακολουθούν τηλεόραση περισσότερο από δύο ώρες την ημέρα. Υπολογίζεται ότι παιδιά ηλικίας 2 έως 4 ετών στην Αμερική παρακολουθούν τηλεόραση πάνω από 4 ώρες ημερήσια και το ¼ αυτών έχει την τηλεόραση στην κρεβατοκάμαρα του. Η Nielsen Media Research (1998)  στην Αμερική  έδειξε ότι το μέσο παιδί παρακολουθεί 21 ώρες τηλεόραση την εβδομάδα.  Είναι λοιπόν αναμενόμενη η ανησυχία και ο προβληματισμός των ειδικών σχετικά με την επίδραση του μέσου αυτού. Ακόμα και διεθνείς οργανισμοί όπως ο ΟΗΕ έχουν επισημάνει την δυνητικά αρνητική επίδραση της τηλεόρασης στους ανηλίκους. Η σύμβαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα του παιδιού στο άρθρο 17 αναγνωρίζει την σημασία των ΜΜΕ στην ενημέρωση, όμως προτρέπει τα συμβαλλόμενα κράτη να «ευνοούν την επεξεργασία κατάλληλων κατευθυντήριων αρχών που να προστατεύουν το παιδί από την ενημέρωση και το υλικό που βλάπτει την ευημερία του». Η σύμβαση αυτή έχει ψηφιστεί και στην Ελλάδα.

Όπως γνωρίζουμε η παιδική ηλικία είναι μια ιδιαίτερα ευαίσθητη περίοδος, κατά την οποία ωριμάζουν λειτουργίες τόσο σε επίπεδο κεντρικού νευρικού συστήματος όσο και σε ψυχοσυναισθηματικό επίπεδο .Έως την ηλικία των 8-9 ετών τα παιδιά δυσκολεύονται να διαχωρίσουν την φαντασία από την πραγματικότητα. Αυτή η  ειδικότερη ευαισθησία καθιστά τη συγκεκριμένη ηλικιακή περίοδο ιδιαίτερα ευάλωτη στις επιδράσεις, θετικές ή αρνητικές , και επομένως η επαγρύπνηση για την προστασία των παιδιών από πιθανές αρνητικές επιδράσεις, όπως αυτές της άκριτης παρακολούθησης τηλεοπτικών προγραμμάτων, καθίσταται αναγκαία.

Σε ποιους τομείς επιδρά η τηλεόραση ;

Τις τελευταίες δεκαετίες είμαστε μάρτυρες περιστατικών βίας στα οποία ολοένα και συχνότερα ενέχονται  ανήλικοι. Οι βίαιες αυτές εκδηλώσεις ανηλίκων αυξάνουν τον προβληματισμό ως προς τους παράγοντες που πιθανόν συμβάλλουν στην συμπεριφορά αυτή. Ένας από τους παράγοντες που μελετώνται τα τελευταία χρόνια είναι και η τηλεόραση. Δυστυχώς τα παιδιά, τα οποία μεγαλώνουν στην κυριολεξία μπροστά στην τηλεόραση, βομβαρδίζονται από τις εικόνες ενός βίαιου κόσμου.  Είναι γεγονός ότι οι ανήλικοι εκτίθενται σε ένα απίστευτο κοκτέιλ βίας και επιθετικότητας μέσω της τηλεόρασης. Υπολογίζεται ότι το μέσο παιδί στην Αμερική θα εκτεθεί σε 100.000 σκηνές βίας πριν αποφοιτήσει από το δημοτικό, ενώ έχει εκτιμηθεί ότι το μέσο παιδί έχει δει 8.000 φόνους στην τηλεόραση μέχρι να αποφοιτήσει από το δημοτικό. Επίσης υπολογίζεται ότι 62% των εκπομπών που παρακολουθούν οι νέοι περιέχει κάποιας μορφής βία, το 26% περιλαμβάνει χρήση όπλων, το 38% επιθετικές συμπεριφορές από ελκυστικούς ήρωες, ενώ σχεδόν το 75% των βίαιων πράξεων δεν συνοδεύεται από κριτική, από τιμωρία, από ενοχή. Η συνεχόμενη έκθεση στη βία, μέσω της τηλεόρασης, συμβάλλει στην αύξηση της βίας, της επιθετικότητας και των φόβων του παιδιού, ενώ από την άλλη το απευαισθητοποιεί και μειώνει τη συμπόνια του για τον πόνο των άλλων.

Γενικά η βία της τηλεόρασης δημιουργεί μια διαστρεβλωμένη εικόνα για τον κόσμο, παρουσιάζει ένα κόσμο σκοτεινό και βίαιο και έτσι καλλιεργεί  αίσθημα ανασφάλειας και φόβου. Οπωσδήποτε η τηλεοπτική βία δεν είναι ο μοναδικός παράγοντας που ευθύνεται για την εκδήλωση βίαιης και επιθετικής συμπεριφοράς από ανηλίκους. Η  συμπεριφορά αυτή είναι το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης  πολλών παραγόντων (βιολογικών, νευρολογικών, ορμονολογικών, κοινωνικών).  Όμως η τηλεοπτική βία είναι ένας από τους παράγοντες που συμβάλλουν στην εκδήλωση της και δεν πρέπει να το αγνοούμε.

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς

Πολλοί γονείς ρωτούν εάν η παντελής απαγόρευση της τηλεόρασης είναι ένα καλό προληπτικό μέτρο. Η απάντηση στην ερώτηση αυτή είναι όχι, γιατί οι γονείς έχουν περιορισμένο έλεγχο, καθώς το παιδί μεγαλώνει και δεν μπορούν να επιβάλλουν το μέτρο αυτό σε φιλικά και συγγενικά σπίτια τα οποία επισκέπτεται το παιδί τους. Παράλληλα, η απαγόρευση δημιουργεί μια εντονότερη επιθυμία για το απαγορευμένο προϊόν και συντελεί στη δημιουργία ενός μύθου και συχνά μιας ιδιαίτερα έντονης προσκόλλησης στην τηλεόραση. Υπάρχουν όμως συγκεκριμένοι τρόποι γονεϊκής παρέμβασης, οι οποίοι μπορούν να κάνουν τη διαφορά, ώστε η τηλεθέαση να μην επιφέρει αρνητικά αποτελέσματα. Οι γονείς θα πρέπει να συζητούν με τα παιδιά τους τα προγράμματα που περιέχουν σκηνές βίας ή εγκλήματα. Η συζήτηση και οι εξηγήσεις θα πρέπει να είναι στο επίπεδο του παιδιού, με απλή και ξεκάθαρη γλώσσα. Ξεκινώντας από το απλούστερο που γνωρίζουν όλοι οι ενήλικοι, θα πρέπει οι γονείς να εξηγήσουν στα παιδιά τους ότι όλα αυτά που βλέπουν στην τηλεόραση είναι ψεύτικα και σκηνοθετημένα. Ακόμα, θα πρέπει να τονίζουν ποιες είναι οι συνέπειες αυτών των πράξεων στην πραγματικότητα.

Επιπλέον αξίζει να τονίσουμε και το συμπέρασμα, το οποίο προκύπτει από τις έρευνες, ότι δηλαδή οι αρνητικές συνέπειες της τηλεθέασης μετριάζονται σε μεγάλο βαθμό, όταν οι γονείς βλέπουν τηλεόραση μαζί με τα παιδιά τους και συζητούν το περιεχόμενο των εκπομπών, μια διαδικασία η οποία ονομάζεται γονεϊκή διαμεσολάβηση. Η τηλεόραση, βέβαια, είναι ένα μέσο τρομερό σε δύναμη. Κανένα μέσον όμως δεν είναι καθαυτό ούτε καλό ούτε κακό. Καλός ή κακός είναι ο τρόπος με τον οποίο το χρησιμοποιούμε. Και το μαχαίρι είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο, μπορούμε όμως να το χρησιμοποιήσουμε και για τη διάπραξη ενός εγκλήματος. Δεν μπορούμε λοιπόν να καταδικάσουμε την τηλεόραση, επειδή εμείς δεν τη χρησιμοποιούμε επωφελώς.

Προτάσεις – Συμβουλές

 

Κλείνοντας θα μπορούσαμε να δώσουμε μερικές βασικές συμβουλές στους γονείς σχετικά με την ωφέλιμη και αποτελεσματική χρήση της τηλεόρασης και την απόκτηση καλών τηλεοπτικών συνηθειών από τα παιδιά τους:

1. Οι γονείς και η οικογένεια πρέπει να περιορίσουν γενικώς την τηλεθέαση. Τον χρόνο τον οποίο κερδίζουν κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορούν να τον αξιοποιήσουν επωφελέστερα με την ανάγνωση βιβλίων, με παιχνίδια και δραστηριότητες από κοινού με τα παιδιά, με επισκέψεις και περιπάτους, με συζητήσεις κ.ά.

2. Οι γονείς πρέπει από κοινού με τα παιδιά να θεσπίσουν κανόνες τηλεθέασης, οι οποίοι θα ισχύουν για όλη την οικογένεια και όχι μόνον για τα παιδιά.

3. Γονείς και παιδιά δεν πρέπει ποτέ να ανοίγουν την τηλεόραση στην τύχη, επειδή δεν έχουν τίποτε καλύτερο να κάνουν. Θα πρέπει μάλλον σε συνεργασία να προγραμματίζουν τις εκπομπές που θα δουν κατά την διάρκεια της εβδομάδας και να ανοίγουν την τηλεόραση στις προκαθορισμένες μόνον ώρες.

4. Οι γονείς πρέπει να αποφεύγουν να χρησιμοποιούν την τηλεόραση ως επιβράβευση ή τιμωρία, διότι αυτό την κάνει ακόμη πιο ελκυστική στα μάτια των παιδιών.

5. Είναι αυτονόητο ότι οι γονείς πρέπει να βλέπουν με τα παιδιά τους ενημερωτικές εκπομπές και προγράμματα τα οποία προβάλλουν θετικές μορφές συμπεριφοράς.

6. Οι γονείς πρέπει να δίνουν οι ίδιοι στα παιδιά τους το παράδειγμα της σωστής τηλεθέασης. Θα πρέπει να τους καλλιεργήσουν την ιδέα ότι βλέπουμε τηλεόραση για να ψυχαγωγηθούμε ή να ενημερωθούμε και επομένως κάνουμε επιλογές και δεν την ανοίγουμε απλώς για να χαζέψουμε κάτι αδιάφορο.

7. Αν είναι δυνατόν οι γονείς πρέπει να βλέπουν τηλεόραση μαζί με τα παιδιά τους, να συζητούν μαζί τους αυτά τα οποία βλέπουν και να σχολιάζουν γενικώς το περιεχόμενο των εκπομπών.

8. Γονείς οι οποίοι βάζουν τα παιδιά τους μπροστά στην τηλεόραση, «για να μάθουν πολλά πράγματα», μάλλον τα αποβλακώνουν. Τις περισσότερες φορές βέβαια το κάνουν αυτό, για να απασχολήσουν τα παιδιά τους και να κάνουν με ησυχία τις διάφορες εργασίες τους. Πρέπει όμως να ξέρουν ότι, μακροπρόθεσμα ιδωμένη, η τηλεόραση είναι ένας πολύ κακός baby-sitter.

Η τηλεόραση έχει τόσο θετικές όσο και αρνητικές επιδράσεις στα παιδιά, ανάλογα με τη χρήση της. Η ενεργός ανάμειξη των γονιών στο πόσο, πότε και τι είδους τηλεοπτικά προγράμματα παρακολουθούν τα παιδιά τους είναι αυτή που τελικά έχει καθοριστικό ρόλο και μπορεί να προωθήσει τις θετικές επιδράσεις της τηλεθέασης.

Καλό καλοκαίρι
Ευαγγελία Αργυρούλη

 

ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ

 

        Σε μια κοινωνία που καθημερινά διαπιστώνουμε ότι το ατομικό συμφέρον επικρατεί επί του συλλογικού, όπου το προσωπικό όφελος κυριαρχεί επί του κοινωνικού, ο εθελοντισμός  έρχεται για να προσδώσει στον ατομικισμό τη συλλογική και κοινωνική του διάσταση. Ο εθελοντισμός δίνει νόημα και περιεχόμενο σε πανανθρώπινες αξίες, λιγότερο ή περισσότερο ξεχασμένες, όπως είναι ηκοινωνική αλληλεγγύηη κοινωνική προσφοράη αγάπη προς τον συνάνθρωπό. Συνιστά μια επιμορφωτική λειτουργία η οποία συνδυάζει «τον έρωτα του ερασιτέχνη, τη συνέπεια του επαγγελματία, την πειθαρχία του στρατιώτη και την ανιδιοτέλεια του ανώτερου ανθρώπου».

Το πεδίο δράσης του εθελοντισμού δεν είναι μόνο αυτό της κοινωνικής φροντίδας, αλλά πολύ μεγαλύτερο και ευρύτερο. Αναφέρω για παράδειγμα ότι πολλές εκστρατείες για θέματα αναλφαβητισμούεμβολιασμώνπρόληψης και ενημέρωσης, αλλά και προστασίας του περιβάλλοντος στηρίχθηκαν και στηρίζονται στην εθελοντική εργασία και προσφορά.

Ο εθελοντισμός έρχεται να συμπληρώσει τη δημόσια δραστηριότητα, όπως αυτή εκφράζεται και υλοποιείται σε όλους τους τομείς, αλλά και την ιδιωτική παρουσία, που παίρνει συχνά τη μορφή της φιλανθρωπίας, και εκφράζεται σε ατομικό επίπεδο. Καμιά από τις δράσεις αυτές δεν είναι ανταγωνιστική με την άλλη. Βεβαίως το κράτος έχει την κύρια ευθύνη να σηκώσει το βάρος σε όλα τα επίπεδα. Βεβαίως και θέλουμε και τιμούμε τη φιλανθρωπία, αλλά ο εθελοντισμός πέρα και πάνω από προσωπικά οφέλη, αποτελεί την υπέρτατη μορφή κοινωνικής δράσης και προσφοράς που οι σημερινές κοινωνίες πρέπει να αναζητούν και να αναδεικνύουν καθημερινά.

       Αποτελεί τον πλέον κατάλληλο οδηγό για να αλλάξουμε τη νοοτροπία των αγκυλωμένων κοινωνικών συμβάσεων και της απαξίωσης των ιδεών. Στις μέρες μας, το εθελοντικό κίνημα οφείλει να αποτελεί την υγιή αντίδραση και απάντηση της οργανωμένης κοινωνίας σε φαινόμενα αδράνειας και αποχής. Ο εθελοντισμός οφείλει να αναδεικνύεται ως ένας τρίτος πυλώνας στον κοινωνικό βίο. Ένας πυλώνας, ο οποίος πέρα από τους δύο παραδοσιακούς αμιγείς χώρους, του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, περιλαμβάνει όλες τις ενεργές δυνάμεις καιδράσεις που αφιερώνονται στην ανάληψη του πολύπλευρου κοινωνικού έργου που καλείται να επιτελέσει. Με αυτή την έννοια, μπορεί ακόμα να χαρακτηρισθεί ως μια νέα μορφή πολιτικής, που εκφράζει το ευγενέστερο νόημα της και δίνει τη δυνατότητα της άμεσης συμμετοχής όλων των πολιτών, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης και επαγγελματικής ιδιότητας. Επιβάλλεται συνεπώς, να προστατεύσουμε την εθελοντική δράση από τα φαινόμενα λήθης.

Η ανάπτυξη του εθελοντικού κινήματος σήμερα, είναι επιτακτική ανάγκη,και πρέπει να έχει την αμέριστη ενθάρρυνση και υποστήριξη από όλους μας , έτσι ώστε να μπορέσει να αποδείξει και να διευκολύνει τη θέληση, την προσφορά και την αγάπη του κάθε ατόμου που θα ενταχθεί σε αυτή την κινητοποίηση.

Ο εθελοντισμός δεν είναι ζήτημα επιβολής. Είναι προσφοράς ψυχής.

Κουκούλης Γεώργιος

Διευθυντής  Γυμνασίου Τσαριτσάνης

Πρόεδρος Φιλανθρωπικού & Πολιτιστικού

Συλλόγου Αμπελώνα ¨Η ΑΡΩΓΗ¨

 

Ένα ακόμα πρόβλημα στη λίστα μας…

Στις μέρες μας που όλοι ισχυρίζονται πως το περιβάλλον αργοπεθαίνει και η μάστιγα της  ρύπανσης πλήττει τις μεγαλουπόλεις – και πλέον και την επαρχία – ένα ακόμα πρόβλημα έρχεται να προστεθεί στη λίστα μας!!! Πρόκειται για το κυκλοφοριακό χάος και τους κινδύνους που αντιμετωπίζει κάποιος καθημερινά όταν πρέπει να εγκαταλείψει την ασφάλεια και τη σιγουριά του σπιτιού του και να γίνει ένα με την ασφυκτική ζωή στο κέντρο της πόλης. Τα προβλήματα που προκαλούνται λόγω του μποτιλιαρίσματος στους δρόμους είναι πολλά:

Πέρα από το περιβαλλοντικό πρόβλημα - που οφείλουμε όλοι να αντιμετωπίσουμε ως ενεργά μέλη της κοινωνίας κάνοντας απλά πράγματα- υπάρχουν κίνδυνοι για τη σωματική μας ακεραιότητα. Και κυρίως των μικρών παιδιών. Κανένας δεν μπορεί να κινηθεί άφοβα πλέον μέσα στην πόλη και αυτό ενισχύει τους δισταγμούς και τις ανησυχίες των γονιών ειδικά αυτών που τα παιδιά τους είναι σε νεαρή ηλικία.

Το συγκεκριμένο πρόβλημα οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Σε πολλά επικίνδυνα σημεία δεν υπάρχουν φωτεινοί σηματοδότες, ένα απαραίτητο μέσο-στήριγμα του πεζού για να διασχίσει με ασφάλεια το δρόμο. Ακόμα όμως κι όταν υπάρχουν, η ασφάλεια του πεζού εξαρτάται και από την  ευσυνειδησία του οδηγού. Γιατί αν ο οδηγός δεν έχει την πεποίθηση ότι πρέπει να υπακούσει, τότε είναι πολύ δύσκολη η αποφυγή ατυχημάτων. Η παραβίαση του κόκκινου σηματοδότη παρόλλο που τιμωρείται πολύ αυστηρά και με μεγάλα χρηματικά πρόστιμα, είναι ένα πολύ συχνό φαινόμενο στις μέρες μας.

Η συμβολή της δημοτικής αρχής στην επίλυση του κυκλοφοριακού προβλήματος μπορεί και πρέπει να είναι καθοριστική. Σε συνεργασία πάντα με τους πολίτες, που οφείλουν να τηρούν τους νόμους, θα πρέπει να υπάρξει λήψη μέτρων που θα βελτιώσουν την ποιότητα ζωής των πολιτών και θα μειώσουν τους κυκλοφοριακούς κινδύνους.

Τα μέτρα που μπορούν να πάρουν οι δημοτικοί άρχοντες είναι πολλά. Θα μπορούσαν να υιοθετήσουν το μέτρο της εκ περιτροπής της κυκλοφορίας – χωρίζοντας τους αριθμούς κυκλοφορίας των αυτοκινήτων και ορίζοντας ημέρες που θα κυκλοφορούν οι μονοί και άλλες που θα κυκλοφορούν οι ζυγοί – κάτι που εφαρμόστηκε με επιτυχία σε πολλές περιοχές της Ελλάδος.

Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να διαμορφωθούν περισσότεροι χώροι στάθμευσης ώστε να ελευθερωθούν τα πεζοδρόμια από τα αυτοκίνητα ασυνείδητων οδηγών, για να μπορούν οι πεζοί και κυρίως οι άνθρωποι «με ειδικές ικανότητες» να κυκλοφορούν με άνεση.

Τέλος, θα ωφελούσε πολύ να υιοθετήσουμε μια νέα νοοτροπία και να μην χρησιμοποιούμε συνεχώς αυτοκίνητο. Τα τελευταία χρόνια σε πολλές μεγαλουπόλεις γίνεται μια σημαντική προσπάθεια για τη δημιουργία ποδηλατοδρόμων, καθώς το ποδήλατο είναι ένα μέσο φιλικό προς το περιβάλλον, οικονομικό και σύμφωνο με το «σύγχρονο» τρόπο ζωής.

Καταλήγοντας, θα πρέπει όλοι να βοηθήσουμε στην θετική εξέλιξη της πόλης μας, υιοθετώντας πρακτικές και αξίες που θα μας οδηγήσουν ώστε να κάνουμε τη ζωή μας όσο πιο ευχάριστη και ασφαλή μπορούμε!

 Ζιώγα Νικολέττα

Top