Ο Ρωγών Ιωσήφ γεννήθηκε στα Αμπελάκια Θεσσαλίας το 1776.  Υπήρξε ένδοξη μορφή της Ελληνικής Ιστορίας. Σε ηλικία 22 ετών το 1798 χειροτονείται εφημέριος στην Τσαρίτσανη αρχίζοντας αμέσως το εκκλησιαστικό και εθνικό του έργο του. Η μεγάλη του δράση ανησυχεί τον Αλή Πασά των Ιωαννίνων και το 1814 διατάζει και πετυχαίνει την σύλληψη του Ιωσήφ την μεταφορά του στα Γιάννενα και την καταδίκη του σε θάνατο. Όμως, με την βοήθεια του Μάνθου Οικονομάκου το σκάει από την φυλακή και πάει στην Άρτα, κοντά στον παλαιό του φίλο Πορφύριο, που ήταν εκεί Μητροπολίτης.

Χειροτονείται Αρχιμανδρίτης και γνωρίζεται φιλικά με τον επίσκοπο Ρωγών και Κοζύλης Μακάριο, οποίος, πριν φύγει για Κέρκυρα να γλυτώσει τον θάνατο από τον Αλή Πάσα, τον μυεί στη Φιλική Εταιρεία και ο Ιωσήφ τον διαδέχεται στον επισκοπικό θρόνο το 1820.

Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα ανακαίνησε Εκκλησίες, μοναστήρια αλλά και έδωσε βοήθεια σε πολλούς φτωχούς. Κατάφερε, όμως, να γίνει αγαπητός και από τους αγωνιστές Έλληνες και με τη σύνεσή του και τη βοήθειά του έφερε ανάμεσα τους την ομόνοια.

Έφυγε για τον Βάλτο κοντά στους οπλαρχηγούς Ανδρέα και Ιωάννη Ίσκο. Παίρνει μέρος σε αρκετές μάχες εναντίον των Τούρκων πριν φύγει για το Μεσολόγγι.

Βοηθά στην άμυνα της πόλης και συναντά τον παλαιό του φίλο, Πορφύριο. Στις πολιορκίες της πόλης αναδεικνύεται η ηγετική του φυσιογνωμία. Μαζί με τον Πρεβεζάνο αρχιμανδρίτη Γεράσιμο Ζαλογγίτη γυρνούν στα τείχη εμψυχώνοντας τους αγωνιστές, περιθάλποντας τους τραυματίες και πολεμώντας οι ίδιοι στην «ντάπια». Οι αρετές και ο προσωπικός του αγώνας τον αναδεικνύουν ως ηγέτη.

Το βράδυ της Εξόδου, μαζί με τον αρχιμανδρίτη Γεράσιμο Ζαλογγίτη και λίγους ανάπηρους και τραυματίες κλείσθηκαν στον μύλο και την μπαρουταποθήκη. Κατόπιν προστέθηκαν και όσοι Έλληνες γύρισαν πίσω κατά την μάχη της Εξόδου και με την σύμφωνη γνώμη όλων, όταν οι εχθροί έφθασαν έξω, ο Ιωσήφ έβαλε φωτιά στο μπαρούτι στις 13 Απριλίου 1826.

ΠΗΓΕΣ: ΕΚΚΛΗΣΙΑ ONLINE

BIKIPAIDEIA

Romfea (το τελευταίο προπύργιο)

ΜΟΥΜΤΖΗ ΙΩΑΝΝΑ – ΜΠΟΥΡΛΕΤΟΣ ΑΝΑΡΓΥΡΟΣ Β ΄Τάξη