Της Ναταλίας Κιρμιζή
Όπως διατύπωσε ο σπουδαίος Έλληνας, θεατρικός σκηνοθέτης του 20ου αιώνα Κάρολος Κουν: «Όσο μπορούσαμε όλα αυτά τα χρόνια θέλαμε να είμαστε τίμιοι απέναντι στην Τέχνη που υπηρετούμε. Εκείνο που προσπαθούσαμε ήταν να δημιουργηθεί ένα θέατρο συνόλου – όχι βέβαια χωρίς πρωταγωνιστές, αλλά μια ομάδα που θα έδινε τις ίδιες δυνατότητες σε όλους να εξελιχθούν, να ανθίσουν μέσα στο θέατρο. Κι όπου όλο το βάρος της δουλειάς θα ήταν η παράσταση του έργου». Γιατί ο χώρος του θεάτρου είναι πρωτίστως ένας χώρος αγάπης, πνευματικότητας και στοργής, και όχι ένας χώρος κακίας, αντιπαλότητας και φόβου, όπως κάποιοι προσπαθούν να τον μετατρέψουν.
Ποια είναι όμως η Ιστορική πορεία του θεάτρου στη Θεσσαλονίκη;
Η θεατρική ζωή στη Θεσσαλονίκη αρχίζει από το 1912. Από τις αρχές του 20ου αιώνα έγιναν προσπάθειες να ανέβουν κάποια θεατρικά έργα στην πόλη από ερασιτεχνικούς ομίλους όπως ο Όμιλος των Συντεχνιών και η Ομόνοια. Κατά βάση ωστόσο παρουσιάζονταν παραστάσεις περιοδείας στην πόλη, από ιταλικούς και γαλλικούς θιάσους που επικεντρώνονταν στην κωμωδία και στην οπερέτα1, αλλά και από γνωστούς θιάσους της Αθήνας, όπως του Βασιλειάδη (1875) και του Τασόγλου (1880).
Κατά την πρώτη δεκαετία της ελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης, παρατηρείται μία έκρηξη θεατρικών θιάσων στην πόλη. Στις αρχές του 1914, μέσα σε ενάμιση μήνα κάνουν την εμφάνισή τους:
- Ο θίασος της Κυβέλης με δεκατρία έργα
- Ο θίασος του Θωμά Οικονόμου με εννέα έργα
- Ο θίασος της Κοτοπούλη με δέκα έργα
Ο θίασος της Κοτοπούλη μάλιστα έδωσε και την παράσταση των «Παναθηναίων». Με την παράσταση αυτή το θέατρο της Θεσσαλονίκης άρχισε να εμβαθύνει σε πολιτικά και πολεμικά ζητήματα της δεκαετίας 1912-1922.
Το θέατρο λοιπόν στη Θεσσαλονίκη είχε μία σημαντική άνθιση, η οποία μέχρι σήμερα παραμένει αξιόλογη.
Αναφορές
Αναστασιάδης, Γ., & Χεκίμογλου, Ε. (2000). Όταν η Θεσσαλονίκη μπήκε στον 20ο αιώνα. Θεσσαλονίκη : University Studio Press.
Τομανάς, Κ. (1994). Το θέατρο στην παλιά Θεσσαλονίκη (1872-1944). Θεσσαλονίκη: Νησίδες.
Πηγές για τις εικόνες: Εδώ
