Τι είναι άραγε Χριστούγεννα; Έρχονται και φεύγουν ή μένουν μέσα μας για πάντα συμπληρώνοντας μας με τον δικό τους μοναδικό τρόπο; Τι εστί Χριστουγεννιάτικο Πνεύμα και πώς σε κάνει, άραγε, να αισθάνεσαι; Σου ξυπνά αναμνήσεις ή είναι απλά μια γιορτή του εμπορίου, νότες χαραγμένες πάνω σ’ ένα ξεκούρδιστο σκονισμένο πιάνο, εικόνες στις σελίδες ενός παλιού παραμυθιού που κάποτε έκρυβε ζωντάνια; Μήπως και για σας Χριστούγεννα είναι κάτι άπιαστο, μυστηριακό και φευγαλέο μα συνάμα τόσο ωραίο;
Κι όμως για μένα Χριστούγεννα δεν ήταν πότε ένα στολισμένο δέντρο, γεμάτο πολύχρωμα λαμπιόνια και όμορφα φανταχτερά στολίδια, μαγαζιά γεμάτα κόσμο και φωνές, ανθρώπους άλλοτε χαρούμενους και άλλοτε βιαστικούς κι ένα τραπέζι γεμάτο λιχουδιές και παραδοσιακές συνταγές, γιρλάντες στους τοίχους και μελωδίες. Για ‘μένα Χριστούγεννα ήταν κάτι πιο βαθύ γεμάτο μαγεία και μυστήριο, χαρά και λύπη, λάμψη και σκοτάδι. Για ‘μένα Χριστούγεννα ήταν μια ζεστή γωνιά κοντά στο παλιό πέτρινο τζάκι, εκεί που άκουγα τον παππού με λαχτάρα να μου εξιστορεί παραμύθια —άλλοτε στενάχωρα και άλλοτε χαρούμενα— που στο τέλος, ο κεντρικός ήρωας του παραμυθιού είτε έβρισκε ένα ζεστό σπίτι —μ’ ένα τεράστιο πλουσιοπάροχο τραπέζι, ένα στολισμένο λαμπερό δέντρο και ένα τζάκι με τις έντονες πύρινες φλόγες του— είτε η φλόγα της ζωής του έσβηνε κι έμοιαζε να καίγεται με τα κούφια ξύλα στο στόμα του δικού μας πέτρινου τζακιού. Μια γωνιά, όπου μπορούσα να σκέφτομαι και να αναθεωρώ συνεχώς πράγματα. Να ‘ρχονται στον νου μου εκείνα τα όμορφα παραμύθια με τις αξιοζήλευτες τρυφερές εικόνες τους και να μου προξενούν χαρά, ζωγραφίζοντας στο πρόσωπό μου ένα όμορφο μειδίαμα.
Για ‘μένα Χριστούγεννα ήταν ένα πνεύμα που ρίζωνε μέσα μου, μια γλυκιά φωνή που γλύκαινε την ψυχή μου και έλιωνε όλο το χιόνι που υπήρχε στο εσωτερικό της. Για ‘μένα Χριστούγεννα ήταν ένα αναπάντητο ερώτημα, που κάθε χρόνο την ίδια εποχή τριβέλιζε το μυαλό μου και καταπατούσε τα άδυτα της δικής μου ψυχής. Ποιος ήταν άραγε αυτός ο Άγιος Βασίλης με την μακριά κατάλευκή του γενειάδα, τα κόκκινα ρούχα και τον σκούφο, την μεγάλη κοιλιά, τα κατακόκκινα μάγουλα και το βροντερό γέλιο; Ήταν όλα τους ερωτήματα που με οδηγούσαν κάθε χρόνο στην απόφαση να τον περιμένω ξανά και ξανά. Να ξενυχτώ δίπλα στο τζάκι, στην αγαπημένη μου μαλακή πολυθρόνα, προσπαθώντας να διατηρήσω τα βλέφαρά μου ανοιχτά. Δεν τα είχα καταφέρει ποτέ, περιττό να το πω! Ώσπου, μεγαλώνοντας τελικά, μια μέρα τα κατάφερα. Έμεινα ξάγρυπνη και είδα επιτέλους τον Άγιο Βασίλη. Έβαλα τα δυνατά μου και με τα μάτια της ψυχής, τα πιο όμορφα, αληθινά και λαμπερά μάτια, είδα μια όμορφη γεμάτη λαμπερά χρώματα εικόνα, ένιωσα τη χαρά, άγγιξα για μια στιγμή την πραγματική ευτυχία κι έφτιαξα τελικά με αγάπη και χρώματα πολλά, δίχως πινέλα και χαρτιά τον δικό μου Άη Βασίλη. Έπλασα ένα δικό μου παραμύθι με το δικό του αξιαγάπητο τέλος, χωρίς να περιμένω τους μεγάλους να μου πουν τις δικές τους πραγματικότητες και τις δικές τους ιστορίες.
Εκείνο το βράδυ ήταν το πιο ήσυχο και το πιο λαμπερό βράδυ απ’ όλα τ’ άλλα. Ανέβηκα στο δωμάτιο μου, στη σοφίτα και από τον μικρό φεγγίτη γεύτηκα τη μαγεία των άστρων. Τα κοίταξα και ξανακοίταξα πολλές φορές, αντίκρισα το φεγγάρι και σιγοτραγούδησα μια Χριστουγεννιάτικη μελωδία, ίσως τη μόνη που γνώριζα τότε και πριν κλείσω το παράθυρο, ένα αστέρι αναβόσβησε, τρεμόπαιξε σαν να μού ‘κλεισε το μάτι. Ναι, ήταν ο δικός μου μικρός χριστουγεννιάτικος Άγιος Βασίλης, αυτός που περίμενα χρόνια τώρα και που ποτέ δεν είχα ξαναδεί! Το άστρο που βρισκόταν λίγο πιο κάτω από το φεγγάρι και θα με προστάτευε, θα ήταν πάντα εκεί για μένα, για να με κατευθύνει.
Έτσι κι έγινε, την επόμενη χρονιά που βγήκα στο παράθυρο, το αστέρι ήταν εκεί. Με περίμενε! Περίμενε τη δική μου ματιά! Ήταν ξεχωριστό απ’ όλα τ’ ουρανού τ’ άστρα κι αυτό γιατί ήταν το δικό μου μικρό αστεράκι, εκλεπτυσμένο με την ομορφιά της δικής μου ψυχής. Το ξεχώρισα και θα το ξεχώριζα απ’ όλα τ’ άλλα, κάθε φορά που θα κοιτούσα τον ουρανό.
Για μένα Χριστούγεννα είναι ένα άστρο, όμοιο μ’ εκείνο της Βηθλεέμ!

ΝΑΣΙΑ ΤΣΙΤΣΙΓΑΝΗ

Πηγή εικόνας:»Zedge Wallpapers & Ringtones»