Είμαι μόλις είκοσι οχτώ ετών και για να καταφέρω να λέω ότι είμαι πάσχων του καρκίνου και πιο συγκεκριμένα, του πανίσχυρου καρκίνου που φωλιάζει στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μου και που μπορεί να σε καθηλώσει για αρκετό καιρό στο κρεβάτι, μου πήρε σχεδόν ολόκληρα τα χρόνια της ζωής μου. Η ζωή όμως ή μάλλον, η τροπή της ζωής μου ήταν αυτή που μου δίδαξε ότι μπορώ να κάνω πολλά πράγματα και αν μη τι άλλο να πετυχαίνω τα όνειρα και τους στόχους που θέτω στη ζωή μου.
Όταν διαγνώστηκα με αυτή την μορφή καρκίνου ήμουν μόλις τριών χρονών. Τόσο τα παιδικά όσο και τα εφηβικά μου αργότερα χρόνια, τα πέρασα κλεισμένος στον εαυτό μου και μένοντας μακριά από όλους και από όλα, μέσα στα μικρά φωτεινά μου δωμάτια, που άλλαζα ανά τακτά χρονικά διαστήματα, κοιτάζοντας τον κόσμο από τα μεγάλα τους παράθυρα που έβλεπαν πάντα σε έναν δρόμο ιδιαίτερα πολυσύχναστο κυκλοφοριακό που οδηγούσε στο σχολείο της γειτονιάς. Από εκεί παρατηρούσα κάθε πρωί τα παιδιά να περνούν με τα φωτεινά χαμόγελα και τα πολύχρωμα ποδήλατα τους.
Σχολείο δεν πήγα ποτέ. Η ντροπή για τον ίδιο μου τον εαυτό, σε συνδυασμό με τις ισχυρές θεραπείες που έπαιρνα, με έκαναν να χάνω τα μαλλιά μου και να παραμορφώνεται συχνά το πρόσωπό μου, καθώς τα εγκεφαλικά μου κύτταρα δεν κατάφερναν να αναπλάθονται με ταχύτατους ρυθμούς. Τις γνώσεις μου πάνω στις φυσικές επιστήμες, στα γράμματα και στη λογοτεχνία, τις απέκτησα χάρη στο ζήλο και την ισχυρή δύναμη της θέλησής μου, από το διαδίκτυο και από διάφορους τόμους βιβλίων, που ο παππούς μου έστελνε από την Αμερική.
Άλλαζα συχνά τόπο κατοικίας, καθώς η ασθένεια μου πολλές φορές χειροτέρευε και είχα ανάγκη θεραπείας. Οι γονείς μου για να τα βγάλουν πέρα έπρεπε συνεχώς να ψάχνουν δουλειά που να τους επιφέρει μεγαλύτερο οικονομικό εισόδημα. Όπου όμως και να πηγαίναμε το δωμάτιό μου βρισκόταν πάντοτε κοντά σε πολυσύχναστους δρόμους, που όπως αργότερα μάθαινα πάντοτε οδηγούσαν σε σχολείο. Σαν κάτι να ήθελε να μου πει αυτό το γεγονός, σα να ’θελε να με οδηγήσει ξανά και ξανά στο δρόμο της μόρφωσης, της εκπαίδευσης και της κοινωνικοποίησης. Η κουρτίνα, ωστόσο του δωματίου μου ήταν πάντα κλειστή, μόνο μια γωνία άφηνα λίγο ανοιχτή, ώστε να μπορώ να παρατηρώ τον έξω κόσμο, στον οποίο δε θα μπορούσα ποτέ να ενταχθώ.
Όλα όμως άλλαξαν ριζικά όταν μετακομίσαμε μια για πάντα σε μια όμορφη μικρή επαρχία, λίγο πιο έξω από το Σύδνεϋ. Περνούσα όμορφα εκεί. Το σπίτι μας ήταν μεγάλο, ξύλινο με γραφικά άσπρα παράθυρα, που τα διακοσμούσαν υπέροχα λευκά παραθυρόφυλλα, ωραίο πίσω κήπο οπού περνούσα αρκετές ώρες. Η αγάπη μου για τη γεωλογία και το περιβάλλον άνθησε εκεί μαζί με τους πρώτους σπόρους γιασεμί και ιτιάς, που η μαμά είχε φυτέψει στο μικρό πεζούλι. Δεν είδα ποτέ το σπίτι μας από την μπροστινή του μεριά, όπως επίσης δεν έκατσα ποτέ στην μεγάλη ξύλινη κούνια, που είπε η μαμά ότι υπήρχε στο μπροστινό μπαλκόνι.
Στα δέκατα τρίτα γενέθλιά μου, πήρα ένα μικροσκόπιο. Το πρώτο δώρο των γονιών μου, που πλέον είχαν καταφέρει να βρουν δουλειές που να τους επιφέρουν περισσότερα χρήματα, ώστε να πληρώνουν με άνεση τα φάρμακα για την θεραπεία μου, και λιγότερες ώρες δουλειάς, ώστε να είναι δίπλα μου εκεί σε περίπτωση που χρειαστώ κάτι.
Ήξεραν κι οι δυο τους την αγάπη μου για τις φυσικές επιστήμες, την ικανότητά μου στα μαθηματικά, την επιμονή μου να ανακαλύπτω συνεχώς νέα πράγματα, καθώς επίσης και το μεγάλο μου ενδιαφέρον για το φυσικό περιβάλλον που όλο και μεγάλωνε.
Ο μπαμπάς όταν πλησίαζαν τα γενέθλια μου σκεφτόταν μέρες πριν τι να μου πάρει, αλλά λόγω των οικονομικών δυσκολιών που καλούνταν συνεχώς να αντιμετωπίσει ποτέ δε κατάφερνε να μου πάρει τίποτε άλλο παρά μόνο μια γευστική σοκολάτα, από τις περιπέτειες των <>, που πάντα έτρωγα με την ίδια λαχτάρα.
Μόλις έλαβα το μικροσκόπιο, στη ζωή μου προστέθηκε μια μεγάλη δόση λάμψης και ευτυχίας. Μετέτρεψα το δωμάτιο μου, λοιπόν, σε χώρο έμπνευσης και δημιουργίας και ξεκίνησα τις μελέτες πάνω σε διάφορες ρίζες και μικροοργανισμούς. Μια περίοδος δημιουργίας είχε μόλις ξεκινήσει για μένα και με έκανε ιδιαίτερα χαρούμενο και συνεχώς δραστήριο. Με την πάροδο του χρόνου μάθαινα κάθε μέρα και από ένα νέο πράγμα, έκανα μια νέα μικρή ανακάλυψη και η δύναμη της τεράστιας θέλησης μου να καταφέρω να δημιουργήσω ένα δικό μου φυτό αναπτύσσονταν με ρυθμούς που δεν προλάβαινα να συνειδητοποιήσω.
Ξεκίνησα να μελετώ σε βάθος και με μεγαλύτερη σχολαστικότητα τους στήμονες, τους οργανισμούς του χώματος, τα βλαστοκύτταρα των φυτών, τις ιδιότητες του ήλιου και γενικότερα τα πάντα που αφορούσαν το φυσικό περιβάλλον. Τα βράδια συνήθως, ξαπλωμένος στις ρίζες ενός μικρού δέντρου, κοιτώντας την κατάμαυρη νύχτα με τα αστέρια της, άκουγα την ζωή που πήγαζε από τις ρίζες του φυτού στο πυρήνα της γης και έβγαινε ξανά προς τα έξω, με πολλή αγάπη και κομψότητα. Προσπαθούσα να ακούσω και εγώ τα μυστικά της εσωτερικής ζωής και του καυτού πυρήνα που έμοιαζαν με μικρούς ζεστούς ψιθύρους.
Έπειτα από αρκετές μελέτες, επιτυχίες και αποτυχίες και στο πέρασμα τριών χρόνων, σε ηλικία εικοσιτριών ετών, κατάφερα επιτέλους να δημιουργήσω τον δικό μου μικρό καταπράσινο σπόρο, που γεμάτος ζωή ήταν πλέον έτοιμος να ανθίσει και να φέρει στον κήπο μου την δική του λιτότητα, ομορφιά και να προσθέσει την μοναδική του φυσική πνοή. Έτσι, λοιπόν, μόλις τον δημιούργησα οι γονείς μου σίγουροι για την επιτυχία μου, φύτεψαν τον σπόρο στην μπροστινή πλευρά του σπιτιού και τον φρόντιζαν με μεγάλη αγάπη και υπομονή, ενώ εγώ τον παρατηρούσα συνεχώς από την μικρή σχισμή της κουρτίνας μου. Το δέντρο μου όλο και μεγάλωνε, ώσπου στις 30 Μαΐου του 2015 ο πρώτος καρπός έκανε την εμφάνιση του και έπειτα από δύο περίπου εβδομάδες που ήταν πλέον έτοιμος, ο μπαμπάς τον έκοψε και συγκεντρωμένοι στην μεγάλη τραπεζαρία γευτήκαμε όλοι μας τη ζουμερή και νόστιμη υφή του.
Το δέντρο αναπτύσσονταν συνεχώς και κάθε χρόνο έβγαζε όλο και περισσότερους καρπούς, πράγμα που με έκανε για μια φορά στη ζωή μου περήφανο και ευτυχισμένο. Έπειτα μάλιστα από τέσσερα περίπου χρόνια, η επιτυχία μου αναγνωρίστηκε από τον κύριο Scott Macklaus, υπεύθυνο του παγκόσμιου οργανισμού που μελετά το φυσικό περιβάλλον και που επισκέφτηκε την πόλη μας τυχαία για μια εκδήλωση. Ο άνθρωπος αυτός, λοιπόν, ήταν η αιτία που κατάφερα να ξεπεράσω τη ντροπή και το μίσος που έτρεφα για την ασθένεια μου και να ζήσω όσο πιο έντονα μπορούσα. Σε ηλικία είκοσι εφτά ετών μετακόμισα μαζί του στην Ουάσιγκτον, εργάστηκα στο πλευρό του για έξι περίπου χρόνια και σε ηλικία τριαντατεσσάρων περίπου ετών, θεωρώντας τον πλέον στενό μου φίλο, παρέδωσα στα χέρια του τις μελέτες και το λεύκωμά μου, έχοντας μάθει ότι η άνιση μάχη που έδινα με τον ισχυρό αυτόν καρκίνο, βρισκόταν πλέον σε εξελιγμένο στάδιο και οι αντοχές μου με πρόδιδαν…

ΝΑΣΙΑ ΤΣΙΤΣΓΑΝΗ