Στήλη: Απόψεις - Προβληματισμοί
Social media: Φίλος ή εχθρός;
Είσαι ό,τι φοράς.
«Φρικιό». Σκληρός χαρακτηρισμός από σκληρούς ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν, αποδέχονται ή νιώθουν. Άτομα που «αποδέχονται» όπως λένε, την διαφορετικότητα, αλλά στην πραγματικότητα απεχθάνονται ό,τι δεν είναι σαν αυτούς και τους εαυτούληδες τους.
Φυσικά και όλοι μας βλέπουμε τα πράγματα με τα στερεότυπα τους, όσο κι αν προσπαθούμε να μην το κάνουμε, αλλά πάντα μας ξεφεύγει κάτι. Στερεότυπα που αδικούν ανθρώπους ή ονομάζουν άλλους, πράγματα που δεν είναι. Τα γνωστά «μαύρα ρούχα=emo», «μέταλ=σατανισμός» και “ποπ=χαζοχαρούμενο». Επίσης ένα πρόβλημα είναι και αυτό που προωθεί η μόδα. Φοράς κάτι που φοράει η Jenner ή η Hadid και γίνεσαι κατευθείαν fashion lover κλπ. Φοράς δερμάτινο και λέγεσαι «ροκάς» χωρίς να έχεις ιδέα τι πραγματικά είναι.
Μεγάλο ρόλο παίζει και η μουσική που ακούει ο καθένας. Όσο και να παραπέμπει σε στερεότυπα, υπάρχουν στυλιστικοί “κώδικες” για ανθρώπους κάθε μουσικής κοινότητας (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορούμε να φορέσουμε ό,τι θέλουμε). Άτομα της πιο σκληρής μουσικής ντύνονται πιο τρομακτικά όπως πολλοί το χαρακτηρίζουν. Πολλές φορές χαρακτηρίζονται ως φρικιά και “κολλημένοι στη προσοχή” που τους δίνουν, λόγω του ντυσίματός τους. Αρκετές φορές δέχονται προσβολές από περαστικούς, μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους ή ακόμα και τους γονείς τους.
Τέλος, ο τρόπος που ανιμετωπίζουμε την στυλιστική διαφορετικότητα μπόρει να μας δείξει ξεκάθαρα το πόσο μπροστά ή πίσω έχει μείνει η χώρα μας. Και δυστυχώς έχουμε μείνει ΠΟΛΥ πίσω.
Γεωργία Αρβανιτάκη
Σύγχρονη μουσική: Εχθροί ή σύμμαχοι;
Η σύγχρονη μουσική αποτελεί αναμφισβήτητα ένα ζήτημα που διχάζει κατά καιρούς την κοινή γνώμη. Θα λέγαμε πως με τον όρο σύγχρονη μουσική κατατοπιζόμαστε περίπου στις αρχές του 21ου αιώνα, όταν η ποπ μουσική άρχισε να είναι το επίκεντρο ενδιαφέροντος για τους ακροατές, τους παραγωγούς, τις δισκογραφικές κ.ο.κ. Τα ερωτήματα που τίθενται όμως εδώ είναι πολλά: Η μουσική στις μέρες μας είναι όντως «μουσική»; Έχει σημειώσει μια φυσιολογική εξέλιξη; Γιατί την επιλέγουν σχεδόν φανατικά οι νέοι και τέλος, να είμαστε σύμμαχοι ή εχθροί της;
Αρχικά, πρέπει να λάβουμε υπόψη την βάση της εποχής: την ευκολία. Στην εποχή, λοιπόν, της ευκολίας και της γενικότερης επιδερμικής αντίληψης, είναι αδύνατο να δημιουργείται (ή τουλάχιστον να είναι επιτυχημένη) μια μουσική που αποσκοπεί σε μια βαθύτερη καλλιέργεια. Αδιάκριτοι κανόνες αρμονίας, αντικατάσταση οργανοπαιχτών με ηλεκτρονικά μηχανήματα και επαναλαμβανόμενα μοτίβα χωρίς ίχνη πρωτοτυπίας ανάμεσα στα μουσικά σχήματα. Οι ακροατές πλέον, αρκούνται σε έναν ευχάριστο ρυθμό και κάποιους επιφανειακούς στίχους, αναζητώντας κυρίως την στιγμιαία ψυχαγωγία και την αίσθηση της ευφορίας. Το μεγαλύτερο μέρος των chart κατακλύζονται από ευκολονόητα τραγούδια, οι δισκογραφικές προτρέπουν τους καλλιτέχνες να τα δημιουργούν και κάπως έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος που έχει ως αποτέλεσμα μια μουσική που αποκλίνει από τον δρόμο της μόρφωσης και της ψυχικής διερεύνησης και στρέφει το βλέμμα της στις πωλήσεις, στα βραβεία, την φήμη και τις γενικότερες απολαβές.
Φυσικά, δεν θα μπορούσαμε να υποστηρίζουμε πως η μουσική δεν θα πρέπει να εξελίσσεται. Χρειάζεται να επιδιώκεται η ομαλή εξέλιξη ώστε η μουσική να μπορεί να προσαρμόζεται στις συνθήκες της κάθε εποχής. Ακόμα και από τα αρχαία χρόνια, έχει αναπτυχθεί και έχει πάρει πολλά διαφορετικά σχήματα με στόχο την εξυπηρέτηση των αναγκών και των συνηθειών του κάθε λαού και της κάθε κουλτούρας. Η μουσική συνοδεύει τους ανθρώπους σε κάθε στάδιο της ζωής τους και για αυτό έχει καταφέρει την συνεχή εξέλιξη και αναβίωση της. Οπότε, δεν είναι αναγκαίο να στεκόμαστε απέναντι στις μουσικές που αναδύουν τα σημερινά χρόνια, αλλά να μπορούμε να την κατανοήσουμε χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα πρέπει να την αφομοιώσουμε εάν δεν το επιθυμούμε. Είναι στα πλαίσια του λογικού η μουσική να αλλάζει γιατί αυτό είναι δείγμα των διαφορών της κάθε περιόδου, της κάθε περιοχής και της κάθε κουλτούρας, Πρέπει να διαφοροποιείται και θα συνεχίσει να το κάνει, για όσο θα εξελίσσεται και ο κόσμος.
Βέβαια, αφού αλλάζει αυτός ο κόσμος, δημιουργούνται και νέες γενιές. Η κάθε γενιά χαρακτηρίζεται από κάποια στοιχεία, που αυτά εξαρτώνται απόλυτα από τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες και για αυτό δημιουργεί η καθεμιά έναν δικό της ξεχωριστό χαρακτήρα. Έτσι, η κάθε γενιά υιοθετεί τα δικά της ακούσματα σύμφωνα με τις αντιλήψεις που επικρατούν μια συγκεκριμένη περίοδο. Είναι,λοιπόν,τουλάχιστον άδικο να κατηγορεί κανείς τους νέους για τα ακούσματα τους και να έχει διαρκώς μια επικριτική άποψη προς αυτά. Πρέπει να δίνεται η ευκαιρία στους νέους ανθρώπους να επιλέγουν την μουσική τους γιατί μόνο τότε θα μπορέσουν να βρουν πραγματικά τον εαυτό τους μέσα από αυτή και θα προβούν σε μια ουσιαστικότερη αναζήτησης της.
Συμπερασματικά, η μουσική σήμερα δεν είναι τίποτα παραπάνω από έναν καθρέφτη της σημερινής εποχής. Από την μια δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ποιοτική καθώς είναι ελάχιστα τα παραδείγματα καλλιτεχνών σε παγκόσμιο επίπεδο που ασχολούνται με μια πιο βαθυστόχαστη μορφή της και από την άλλη δεν μπορεί να γίνεται συνεχώς επίκεντρο χλευασμού και υποτίμησης. Περνάει ενδεχομένως μια υπαρξιακή κρίση μα σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να καλυτερέψει ή να χειροτερεύσει και σίγουρα θα εξαρτηθεί από την κάθε εποχή ξεχωριστά. Ας είμαστε λοιπόν ελπιδοφόροι, κατανοητικοί και ανεκτικοί και ας αντιμετωπίσουμε την σύγχρονη μουσική όπως ακριβώς πρέπει!
Λαμπρινή Σούλα
«Το δάσος των πτωμάτων»
Το δάσος Aokigahara (ή Jukai- δεντροθάλασσα) «γεννήθηκε» μετά την έκρηξη του ηφαιστείου Φούτζι γνωστό για την συμμετρικότητα του. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό που το κάνει γνωστό. Διότι το δάσος αυτό ονομάζεται το <Δάσος των Αυτοκτονιών>.
Και φυσικά υπάρχει λόγος για την ονομασία του. Πλέον κάθε χρόνο βρίσκονται πάνω από 100 πτώματα, σε κατάσταση αποσύνθεσης ή κόκαλα πτωμάτων που δεν ανακαλύφθηκαν όταν έπρεπε. Σήμερα το δάσος έχει γίνει προορισμός για αυτοκτονίες περισσότερο από προορισμός για πεζοπορία ή κάποια άλλη δραστηριότητα. Το μόνο πιθανό μονοπάτι έχει περιορισμένη προσβασιμότητα και είναι σχετικά σύντομο. Σε ένα σημείο του, υπάρχει πινακίδα που προσπαθεί να αποτρέψει άτομα από το να αυτοκτονήσουν, αλλά δυστυχώς δεν έχει κανένα αποτέλεσμα. Κύρια αίτια θανάτου: κρέμασμα, υπερβολική δόση υπνωτικών χαπιών ή και ασιτία, επειδή τα θύματα χάθηκαν στο δάσος.
Όμως το δάσος είναι μια φυσική παγίδα από μόνο του. Λόγω της μαγνητικότητας που εκπέμπει το Φούτζι, καθιστάται αδύνατη η χρήση της πυξίδας και η πυκνή του βλάστηση δεν βοηθάει ιδιαίτερα. Άρα σε περίπτωση που ένα άτομο δεν ξέρει αν θέλει με σιγούρια να αυτοκτονήσει, δένει μια κορδέλα στα δέντρα από τα οποία περνάει για να μην χαθεί. Μερικοί βρίσκουν τις σπήλιες, κατασκηνώνουν για 1-2 ημέρες και φεύγουν. Οι σπηλιές του Φούτζι διατηρούν τον χειμερεινό πάγο μέχρι και τις καλοκαιρινές ημέρες, πράγμα πανέμορφο.
Τέλος, το δάσος είναι υπέροχο παρά την τρομακτική ιστορία και τα μυστικά που κρύβει. Εσύ θα το επισκεπτόσουν;
Γεωργία Αρβανιτάκη
«Μα δεν μπορώ να κάνω κατι εγώ»
Η αρχή του λάθους μέσα σε μια τόσο απλή και καθημερινή φράση. Μια φράση που ακούμε συχνά από τον περίγυρο μας, αγνοώντας το πραγματικό και επικίνδυνο νόημα της. Μια φράση που κάπου βαθιά μέσα της κρύβει με τον καλύτερο τρόπο την αφορμή της σημερινής ανάρτησης: η απάθεια.
Κρίση…σκέψεων!
Σκέψη. Ο χαμός που επικρατεί μέσα στο κεφάλι μας, όχι μόνο αφού ξυπνήσουμε αλλά και όσο κοιμόμαστε (δεν θα γλιτώσουμε ποτέ δηλαδή). Το «χαμός» φυσικά είναι σχετικό. Υπάρχουν στιγμές που έχουμε τον εαυτό μας «μαζεμένο», τις σκέψεις μας σε τάξη. Για εμάς που κυριαρχεί η αταξία όμως;
Συνέχεια στα όρια (;)
Όλοι οι άνθρωποι έχουν γεννηθεί με τα δικά τους μοναδικά όρια. Η ζωή όλων καθορίζεται και παίρνει τις τελειωτικές της διαστάσεις από το παιχνίδι των ορίων. Τα όρια του καθενός αποτελούν την βάση της ταυτότητας και της προσωπικότητας του. Πολλές φορές (και ανάλογα το άτομο) αυτά τα όρια φαντάζουν αδιαπέραστα και σχεδόν αδιάκριτα και άλλες φορές φαντάζουν αποπνικτικά και θέτουν περιορισμούς.