‘έλα μαμά μου, πες τον μπαμπά να ξεκινήσει, σε λίγο φτάνουμε, μην αγχώνεσαι βρε μαμά με το πιο ασφαλές μέσο έρχομαι, μην ανησυχείς, εντάξει μαμά , θα σε πάρω όταν φτάσω, σε αγαπώ πάρα πολύ…αντίο’
Το τραγικό ‘αντίο’ που κανένας από αυτούς τους ανθρώπους δεν ήξερε ότι θα ήταν το τελευταίο του. Αυτό το ‘αντίο’ που έλεγαν για τελευταία φορά στην μαμά τους, στον μπαμπά τους, στον σύντροφό τους…στη ζωή τους! Η ζωή είναι τόσο άδικη.Χάθηκαν τόσες ψυχές άδικα, χάθηκαν μικρά παιδιά. Παιδιά που θα μπορούσαν να ονειρευτούν, να βάλουν στόχους, να παλέψουν για αυτούς, να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, να πληγωθούν αλλά και να μάθουν να είναι δυνατοί, να κάνουν οικογένεια, να ζήσουν όπως επιθυμούν και να φύγουν από αυτό τον κόσμο ξέροντας πως οι ίδιοι έκαναν όλα όσα ήθελαν. Αυτοί οι άνθρωποι όμως ήταν άτυχοι και παράλληλα ελάχιστα τυχεροί, γιατί έφυγαν νωρίς και ποτέ δεν θα αντικρίσουν τον μαύρο, σκοτεινό, εφιαλτικό κόσμο στον οποίο είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε.
Προσωπικά πιστεύω πως όλοι όσοι έφυγαν απ’ τη ζωή εκείνη την ημέρα δεν πέθαναν ακόμη. Οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν αυτοί που έχουν μείνει πίσω, τους έχουν ξεχάσει. Όλοι όμως έχουν χαραχθεί στις ψυχές μας και δεν θα τους ξεχάσουμε. Ο πόνος και η θλίψη δεν φεύγουν ποτέ, όμως χάνονται ανάμεσα σε άλλα συναισθήματα. Πλέον όλοι εμείς πρέπει να βάλουμε ένα στόχο, να ζήσουμε εμείς για αυτά τα παιδιά και να διορθώσουμε τα λάθη της προηγούμενης γενιάς ώστε να δώσουμε κάτι καλύτερο στους επόμενους!
Πάμε και όπου βγει, όπως είπαν κάποιοι! Μόνο που εμείς δεν κουβαλάμε μαζί μας αθώες ψυχές, που είναι αναγκασμένες να υποστούν την απερισκεψία κάποιων που ποτέ δε νοιάστηκαν για αυτό τον τόπο και για τους ανθρώπους του. Για κάποιους που είχαν την ψευδαίσθηση ότι κρατάνε όλο τον κόσμο στο χέρι τους και οι ζωές των ανθρώπων είναι απλές μαριονέτες που μπορούν να χειριστούν με ευκολία. Για εκείνους που θυσίασαν στον βωμό τους κέρδους, του χρήματος και του συμφέροντος ανθρώπους και που οι ίδιοι δεν νιώθουν την μηδαμινή μεταμέλεια παρόλη την συμφορά που προκάλεσαν. Και πλέον έχουμε μείνει εμείς πίσω να προσπαθούμε να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα, αφού κανένας ισχυρός δεν το κατάφερε διότι ο ένας πήρε καμένη γη, ο άλλος πήρε κατεστραμμένο χώμα και εμείς πήραμε τους ανθρώπους μας νεκρούς! Το συμπέρασμα είναι ξεκάθαρο, δεν έφταιγε η κακιά η ώρα, έφταιγε η κακιά η χώρα!
‘Συγχώρεσέ με μαμά μου, δεν κατάφερα να σε πάρω τελικά’
Ανάμεσα στα θύματα του δυστυχήματος, θρηνούμε και ένα δικό μας συμμαθητή, τον Παναγιώτη μας. Ένα παιδί γεμάτο χαρά για τη ζωή και ένα παιδί που δεν πρόλαβε να χαρεί τη ζωή. Για αυτό τον λόγο, εμείς αποφασίσαμε να τον κάνουμε περήφανο καθώς θα μας βλέπει από εκεί που βρίσκεται.
Καλό Παράδεισο, Παναγιώτη, πήγαινε να τους μάθεις μπάσκετ!
Μαριάννα Σοφιάδου Β6
