Τρέχουν τα τρένα,
όπως έτρεχαν πανικόβλητα
και οι καρδιές των ανθρώπων
Λίγο πριν έτρεχαν ανέμελα,
όταν περνούσαν καλά στις διακοπές τους,
έτρεχαν τρυφερά,
όταν μιλούσαν σε άτομα
που θα τους έδιναν ολόκληρο τον κόσμο τους.
Όμως χάθηκαν,
αφήνοντας τις θέσεις τους κενές.
Χάθηκε το φως,
έλαμψε το βράδυ με τις φλόγες
αυτές που έκλεψαν
ατέλειωτες ώρες,
και σκόρπισε το γυαλί της κλεψύδρας ,
η άμμος της σταμάτησε να κυλά
χάθηκαν αυτοί που ήταν κοντά μας…
Ιουλιέτα Αντωνίου Α6
Συγχαρητήρια Ιουλιέτα!!! Τα λόγια είναι λίγα για να εκφράσω αυτά που ένιωσα όταν διάβασα το ποίημα σου. Το διάβασα ξανά και ξανά και κάθε φορά η ίδια συγκίνηση, η ίδια ανατριχίλα!!! Αν και δεν σε γνωρίζω ένα θέλω να σου πω ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ.
ΜΠΡΑΒΟ!!!
Σας ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σας λόγια!