Στο πλαίσιο των δράσεων εθελοντισμού και κοινωνικής ευαισθητοποίησης, αντιπροσωπεία μαθητών και εκπαιδευτικών της συντακτικής ομάδας της σχολικής εφημερίδας επισκέφθηκε την τοπική μας εκκλησία, τον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου Ελευθερίου – Κορδελιού, με σκοπό να γνωρίσουμε από κοντά το εθελοντικό έργο του συσσιτίου.
Η ομάδα των μαθητών αποτελούνταν από τις: Καραγιώργου Ασπασία (Γ1), Κοασσίδου Μαργαρίτα (Α1), Καββάδα Χρυσή (Α1), Ατματζίδου Ελισσάβετ (Α3), Ελευθεριάδου Όλγα (Α3) και συνοδεύονταν από τις υπεύθυνες καθηγήτριες: Τακαβάκογλου Ζωή και Χατζηαγοράκη Ευαγγελία.
Ο πατέρας Χαραλάμπος, ιερέας της ενορίας, μας υποδέχτηκε με εγκάρδιο τρόπο. προσφέροντας σε όλη την ομάδα μια ζεστή φιλοξενία με γλυκά, χυμούς και δώρα (τετράδια, σελιδοδείκτες και ημερολόγια) για τους μαθητές και το σχολείο.
Η συζήτησή μας ξεκίνησε με κάποιες απαραίτητες συστάσεις και από τις δύο πλευρές, ενώ στη συνέχεια έγινε αναφορά στον ρόλο της εκκλησίας σχετικά με το σημαντικό εθελοντικό έργο του συσσιτίου.
Ο ζεστός χώρος του Ιερατικού Γραφείου
Ο πατέρας Χαράλαμπος διακονεί στην εκκλησία μας εδώ και εννέα χρόνια. Μετά την κοίμηση του πατέρα Βασιλείου, ο οποίος υπήρξε και καθηγητής Θεολογίας, μετατέθηκε στην ενορία και συνεχίζει το έργο της Εκκλησίας μαζί με τους άλλους δύο ιερείς,τον πατέρα Θεόδωρο, τον παλαιότερο όλων, και τον πατέρα Αναστάσιο. Όταν τον ρωτήσαμε για το εθελοντικό έργο της ενορίας ανέφερε ότι στην Εκκλησία, ο εθελοντισμός ονομάζεται «διακονία». Ο διάκονος, σύμφωνα με την ερμηνεία των Πατέρων, είναι αυτός που περνά διά + κόνεως, δηλαδή μέσα από τη σκόνη. Πρόκειται για τον άνθρωπο που δεν φοβάται να «λερωθεί», να σηκώσει τα μανίκια, να εργαστεί και να υπηρετήσει τον αδελφό του μέσα από δυσκολίες, κόπο και κούραση. Έτσι λειτουργούν οι οικογένειες, τα μοναστήρια και η Εκκλησία, που αποτελεί μια μεγάλη οικογένεια.
Ο πατέρας Χαράλαμπος
Όσον αφορά το συσσίτιο της ενορίας, αυτό ξεκίνησε πριν από δέκα περίπου χρόνια, σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο για τη χώρα μας, τότε που η οικονομική κρίση είχε οδηγήσει πολλούς συνανθρώπους μας σε αδιέξοδο. Όπως τόνισε, τότε έγινε φανερό πως η απλή οικονομική βοήθεια δεν αρκούσε· υπήρχε ανάγκη για μια οργανωμένη δομή που θα πρόσφερε καθημερινή στήριξη.
Ο χώρος όπου ξεκίνησε να λειτουργεί – μέχρι και σήμερα - το συσσίτιο ήταν αρχικά ένας εγκαταλελειμμένος διάδρομος, μόλις τριών μέτρων, δίπλα στην παλιά εκκλησία. Με την αγάπη και τη φροντίδα των ανθρώπων της ενορίας, μεταμορφώθηκε σε έναν αξιοπρεπή χώρο προσφοράς. «Αυτό είναι το θαύμα της αγάπης», ανέφερε χαρακτηριστικά, εξηγώντας ότι δεν λύνονται όλα τα προβλήματα με ένα πιάτο φαγητό, όμως αφαιρείται ένα σημαντικό βάρος από την καθημερινότητα των ανθρώπων.
Ο χώρος του συσσιτίου
Σημαντικό ρόλο στο έργο αυτό έχουν οι γυναίκες της διακονίας, οι οποίες έρχονται καθημερινά με χαμόγελο και διάθεση προσφοράς για να μαγειρέψουν και να βοηθήσουν. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά: » οι κυρίες της διακονίας έρχονται από το πρωί σαν εργατικές μέλισσες φοράνε το δικό τους πετραχήλι όπως ο ιερέας στην Αγία Τράπεζα, φοράνε το πετραχήλι της προσφοράς της διακονίας της αγάπης, την ποδιά…. Η χαρά τους είναι μεγαλύτερη από τη χαρά εκείνων που λαμβάνουν το φαγητό, γιατί ο νόμος της αγάπης λειτουργεί αντίθετα από τα μαθηματικά: όσο μοιράζεται, τόσο πολλαπλασιάζεται.»
Το συσσίτιο της ενορίας μας αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης προσπάθειας της Μητρόπολης, όπου καθημερινά σε διάφορες ενορίες παρασκευάζονται πάνω από 7.000 μερίδες φαγητού. Στη δική μας ενορία προσφέρονται περίπου 100 μερίδες την ημέρα. Όλα αυτά δεν γίνονται από κάποιον απρόσωπο μηχανισμό πρόνοιας, αλλά από απλούς ανθρώπους που προσφέρουν από το υστέρημά τους.
Οι Αγίες Μητέρες των Τριών Ιεραρχών- προστάτιδες του συσσιτίου
Έξω ακριβώς από τον χώρο του συσσιτίου, εκεί που περιμένουν οι άνθρωποι να πάρουν το φαγητό, υπάρχει μια αγιογραφία με τις Αγίες Μητέρες των Τριών Ιεραρχών: την Αγία Εμμέλεια, την Αγία Ανθούσα και την Αγία Νόννα. Το συσσίτιο όταν εγκαινιάστηκε από το δεσπότη αφιερώθηκε στις Αγίες Μητέρες των τριών ιεραρχών με το σκεπτικό ότι πρόκειται για απλές γυναίκες, μητέρες και νοικοκυρές, που με αγάπη και θυσία ανέθρεψαν τα παιδιά τους, τα οποία έμελλε να αλλάξουν τον κόσμο. Οι Τρεις Ιεράρχες δεν υπήρξαν μόνο προστάτες των γραμμάτων, αλλά της παιδείας με την ευρύτερη έννοια. Παιδεία σημαίνει να είμαι φιλόκαλος, να αγαπώ την ομορφιά και όχι την ασχήμια.
Ο ιερέας υπογράμμισε ότι Εκκλησία δεν είναι τα κτίρια και οι τοίχοι, αλλά οι άνθρωποι. Κάθε μεσημέρι, στη Μητρόπολή μας συντελείται ένα μικρό θαύμα: εκατοντάδες άνθρωποι βρίσκουν ένα πιάτο φαγητό. Το θαύμα αυτό έχει ένα όνομα: αγάπη.
Κλείνοντας, τόνισε πως, παρά την τεχνολογική πρόοδο και τις ανέσεις της εποχής μας, η αγάπη συχνά «παγώνει» στις καρδιές των ανθρώπων. Η αλλαγή, όπως είπε, ξεκινά από τον καθένα μας ξεχωριστά. Αυτό που μπορούμε να αλλάξουμε είναι τον εαυτό μας και όταν αλλάξουμε τον εαυτό μας έχουμε αλλάξει ένα κομμάτι του κόσμου του οποίου είμαστε και εμείς μέρος. Αν αυτό ο καθένας μας προσπαθούσε και αγωνιζόταν να το κάνει μέσα από την προσφορά μέσα από την αγάπη μέσα στη φιλαδέλφία μέσα στη διακονία τότε θα μπορούσε να αλλάζει και ο κόσμος.
Σύμφωνα με την εκκλησία μας αυτό είναι και το μήνυμα των Χριστουγέννων: ο Θεός γίνεται άνθρωπος, ταπεινώνεται και έρχεται να διακονήσει τον άνθρωπο. Ένα μήνυμα αγάπης που παραμένει πάντα επίκαιρο.
Η επίσκεψη αυτή αποτέλεσε μια ξεχωριστή εμπειρία για όλους μας και άνοιξε ένα παράθυρο σε έναν κόσμο όπου η αγάπη, η προσφορά και η αλληλεγγύη δεν είναι απλώς λέξεις, αλλά καθημερινή πράξη.
