Tag: Σκέψεις
Πρότυπα ομορφιάς
Η εικόνα ενός τοπίου που θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου..
Ήταν καλοκαίρι του 2001, οι γονείς μου και οι κουμπάροι μας, αποφάσισαν να πάμε μαζί διακοπές στην Κέρκυρα. Ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο από το σπίτι, προχωρώντας προς τα Τρίκαλα. Έπειτα φτάσαμε στην Καλαμπάκα, όπου θαυμάσαμε τα επιβλητικά Μετέωρα. Μπαίνοντας στην Εγνατία Οδό μαγευτήκαμε από τα διπλανά χωριουδάκια, τα βυθισμένα στο πράσινο. Περάσαμε έξω από την Δωδώνη. Ταξιδεύοντας προς την Ηγουμενίτσα παρατηρήσαμε με θαυμασμό το περίφημο μνημείο των Σουλιωτισσών, ψηλά στο βουνό. Τέλος, φτάνοντας στην Ηγουμενίτσα, πήραμε το καράβι »Αγία Θεοδώρα» με προορισμό το λιμάνι της Κέρκυρας.
Για να φτάσουμε στο ξενοδοχείο περάσαμε τα παράλια της Κασιώπης, μέχρι τη Ρόδα. Το ξενοδοχείο μας αχνοφαίνονταν απέναντι από μια παραλία. Ήταν υπέροχο, με τα τραπεζάκια του, τις ψάθινες καρέκλες του, τις 2 πισίνες του, τα μεγάλα κια άνετα δωμάτια του!
Ξημέρωσε και η αυγή φώτησε τον τόπο. Από βραδύς είχαμε σχεδιάσει την εκδρομή μας σε ένα από τα Διαπόντια νησιά της Ελλάδας, την Ερείκουσα. Πήγαμε στο λιμανάκι του Αγίου Στεφάνου, στο Σιδάρι, ωστε να πάρουμε το καράβι που θα μας πήγαινε ως εκει! Το καράβι ήταν μικρό κια δεν χωρούσε πολλά άτομα, ήταν όμως όμορφο με το όνομα του καθαρά γραμμένο στην αριστερή του πλευρά, »Πήγασος».
Αγαπημένο μου ημερολόγιο…
Αγαπημένο μου ημερολόγιο
Έχω καταλάβει εδώ και πόσο καιρό πως κάθε άνθρωπος έχει την ανάγκη να έρθει σε επαφή με άλλους και να αναπτύξει σταθερές φιλίες. Η αξία αυτή της φιλίας είναι μοναδική για τον καθένα. Οποιος άνθρωπος έχει δίπλα του έναν καλό φίλο είναι πολύ τυχερός, διότι έχει κάποιον που ξέρει ότι θα του συμπαρασταθεί και θα τον βοηθήσει στις δύσκολες στιγμές.
Η δικιά μου καλύτερη φίλη είναι η Αλίκη. Πάμε μαζί στη δευτέρα Γυμνασίου και είναι κι αυτή δεκατεσσάρων χρονών όπως κι εγώ. Η φιλία μας ξεκίνησε σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου. Ο πατέρας μου είχε πάρει μετάθεση στη Σαμοθράκη και κάποια ημέρα τον επισκεφθήκαμε μαζί με τη μαμά. Η Αλίκη έμενε με την οικογένειά της στην διπλανή πόρτα και οι γονείς της είχαν γίνει φίλοι με τους δικούς μου. Απο τότε που την είδα και τη γνώρισα γίναμε αχώριστες. Όταν έμαθα πως η οικογένειά της θα επέστρεφε στη Λάρισα, χάρηκα πάρα πολύ, γιατί επιτέλους θα ήμασταν μαζί.
Η Αλίκη γενικά είναι ένα απλό και όμορφο κορίτσι. Είναι αδύνατη και ψηλή με μακρυά καστανά μαλλιά που ανεμίζουν όταν φυσάει και καστανά, σκούρα μάτια που λαμπυρίζουν στο φως. Επίσης, έχει δυο κατακόκκινα χείλη και μια μικρή μύτη. Αυτό που μου αρέσει πιο πολύ στην εμφάνισή της είναι το ότι έχει την ικανότητα να ντύνεται κομψά και απλά ταυτόχρονα.
Αν και έχει δύο μικρά ελαττώματα, τα ψυχικά και πνευματικά της χαρίσματα υπερτερούν. Μερικές φορές είναι λίγο υπερόπτης και όταν της κάνω κάποιο αστείο θυμένει εύκολα μαζί μου. Αλλά εμένα δεν με πειράζει αι δεν της κρατάω κακία. Έχω μάθει να την αγαπώ με τις αδυναμίες της, όποιες κι αν είναι αυτές. Επιπλέον είναι αρκετά ευγενική και κοινωνίκή καθώς δημιουργεί εύκολα σχέσεις με τα άλλα παιδιά, αλλά και συνεπής με εμένα και με τις υποχρεώσεις της στο σχολείο.
Ευτυχώς η σχέση μας δεν έχει περάσει ακόμη κάποια μεγάλη δοκιμασία, παρά μόνο κάποια μικρά, ανόητα καβγαδάκια και ελπίζω ποτέ να μην περάσει. Με την Αλίκη άλλωστε μας ενώνουν πάρα πολλά πράγματα και αυτό είναι η αιτία που δεν μαλώνουμε συχνά. Έχουμε σχεδόν τις ίδιες ιδέες καθώς και τα ίδια γούστα. Σπάνια διαφωνούμε και αυτό πιστεύω ότι δυναμώνει τη φιλία μας και την κάνει πιο σταθερή απ” ό,τι είναι.
Δε ξέρω αν οι καταστάσεις τα φέρουν έτσι ώστε στο μέλλον αυτή η φιλία να διακοπεί, αλλά ελπίζω πραγματικά να κρατήσει για πάντα. Θα μου άρεσε να μεγαλώσουμε και να είμαστε μαζί, να αναπολούμε τις παλιές και όμορφες στιγμές, τις περιπέτειες που περάσαμε, ακόμη και τα μικρά ανόητα καβγαδάκια μας. Εύχομαι και ελπίζω η επιθυμία μου να βγει αληθινή…
Επιλέγοντας επάγγελμα…
Ο άνθρωπος για να επιβιώσει στις μέρες μας και να μπορέσει να εξελιχθεί και να χτίσει μια οικογένεια, χρειάζεται χρήματα. Επομένως, για κάθε άνθρωπο είναι απαραίτητο να ασκεί ένα επάγγελμα, για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στην κοινωνία. Εγώ, όταν θα μεγαλώσω θα ήθελα να γίνω γιατρός και συγκεκριμένα παιδίατρος. Δεν είναι πραγματικά ένα ασυνήθιστο και ιδιαίτερο επάγγελμα, καθώς στις μέρες μας πολλά άτομα το επιλέγουν, αλλά θεωρώ πως μου ταιριάζει απόλυτα.
Ωστόσο, για να το επιλέξω, χρειάστηκε να ενημερωθώ και να αναζητήσω πληροφορίες για πολλά άλλα επαγγέλματα. Όμως με βάση τα παραπάνω κριτήρια κατάφερα να κάνω νομίζω τη σωστή επιλογή. Αρχικά, ένα βασικό μου κριτήριο ήταν η κλίση μου καθώς και τα ενδιαφέροντά μου. Από μικρή μου άρεσε πάρα πολύ να παίζουμε με τα εργαλεία των γιατρών όποτε πηγαίναμε με την αδερφή μου στα ιατρεία τους. Όλοι γελούσαν μαζί μας και μας έλεγαν κοροϊδευτικά: «Εσύ θα γίνεις μία μεγάλη γιατρός!» Και εγώ γελούσα μαζί τους, όμως στην πραγματικότητα αυτό ήταν το όνειρό μου. Στο σχολείο, λάτρευα τα μαθηματικά, τη χημεία και τη φυσική. Ήμουν άριστη στα μαθήματα αυτά, και αυτό ήταν και ένα κριτήριο που με βοήθησε στην επιλογή μου.
Επίσης ένα άλλο κριτήριο είναι οι συνθήκες εργασίας. Θα έχω την ευκαιρία να δουλεύω σε ένα ευχάριστο περιβάλλον, χωρίς κάποιες ιδιαίτερες δυσκολίες και κινδύνους. Το κύρος δεν είναι πια πολύ μεγάλο, ούτε κι η αμοιβή που θα παίρνω, όμως αυτό πραγματικά δεν είναι το σημαντικότερο. Αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο είναι το να προσφέρω όσα μπορώ στην κοινωνία μου. Κάνοντας αυτό το επάγγελμα, θα έχω τη δυνατότητα να βοηθήσω και να θεραπεύσω πολλά παιδιά. Θα μπορώ να τα βοηθήσω να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα υγίειας τους ώστε να είναι έτοιμα να αντιμετωπίσουν το μέλλον, μια και αυτά είναι οι επόμενες γενιές.
Γενικά, θεωρώ ότι είναι ένα πολύ σημαντικό επάγγελμα, με πολλές προοπτικές. Ελπίζω να μπορέσω να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου και να γίνω ένας σπουδαίος γιατρός. Έχω τη διάθεση και μπορώ να προσφέρω τόσα πολλά στην κοινωνία!
Θα σας μιλήσω για τη φίλη μου…
Στη σημερινή εποχή όπου επικρατεί η μοναξιά και η απομόνωση και ο ελεύθερος χρόνος είναι περιορισμένος, είναι σημαντικό να αναπτύσσουμε ειλικρινείς φιλικές σχέσεις που να συμβάλλουν στη συναισθηματική μας ικανοποίηση και κοινωνικοποίηση. Είναι σχεδόν αναγκαίο να έχουμε δίπλα μας καλούς φίλους που να μπορούμε να μοιραζόμαστε λύπες μα κυρίως χαρές. Η δική μου καλύτερη φίλη είναι η Μαρία. Γνωριστήκαμε στην πρώτη τάξη του δημοτικού όταν ο δάσκαλος μας έβαλε να καθίσουμε στο ίδιο θρανίο. Είμαστε συνομίληκες και μένουμε στην ίδια γειτονιά. Αυτό που κυρίως μας ενώνει όμως, είναι η αγάπη μας για τη μουσική που έγινε η αιτία να δημιουργηθεί μια υπέροχη φιλία.
Αν προσπαθήσω να την περιγράψω, θα έλεγα ότι είναι μάλλον κοντούλα και εύσωμη, με μακριά σγουρά μαλλιά και ζεστά πράσινα μάτια. Της αρέσουν τα περίτεχνα ρούχα και τα περίπλοκα μοντέρνα αξεσουάρ και ακολουθεί με μανία τη μόδα. Είναι πρόσχαρη, αστεία, με έξυπνο χιούμορ, και αντιμετωπίζει με εύθυμη διάθεση και αισιόδοξο πνεύμα όλες τις καταστάσεις. Είναι ειλικρινής, μισεί την υποκρισία και θέλει να είναι ο εαυτός της. Έχει ευγενική και ήπια συμπεριφορά, δεν συγκρούεται με τους άλλους και δεν γίνεται ποτέ κυνική ή προσβλητική.
Η Μαρία ενδιαφέρεται για τα προβλήματα και τις ανησυχίες των άλλων χωρίς να γίνεται φορτική και αδιάκριτη. Αποφεύγει να κρίνει τους άλλους, είναι κοινωνική, εξωστρεφής και επικοινωνιακή. Έχει πολλά ενδιαφέροντα, όπως η μουσική, ο αθλητισμός και η λογοτεχνία. Στο μέλλον θα ήθελε να γίνει φιλόλογος επειδή τρελαίνεται να διαβάζει βιβλία.
Στο πρόσωπο της Μαρίας βρήκα μια πολύτιμη φίλη που με αγαπά, με αποδέχεται όπως είμαι, είναι ειλικρινής, αφοσιωμένη και δεν υποκρίνεται. Η αισιοδοξία και η εξωστρέφεια της με βοηθάει να αντιμετωπίζω τη δική μου εσωστρέφεια και τις ανασφάλειες μου, να γίνομαι πιο κοινωνική, να συναντώ νέους ανθρώπους, να αντιμετωπίζω τη ζωή με πιο αισιόδοξη ματιά.
Η μακροχρόνια φιλία μας δεν έχει αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες και εμπόδια. Υπάρχουν βέβαια μικροδιαφωνίες που φροντίζουμε να μην καταλήγουν σε προστριβές. Πολλές φορές με κουράζει η υπερβολική ενεργητικότητά της Μαρίας η οποία θέλει όταν βγαίνουμε έξω να πηγαίνουμε σε πολλά μέρη και να συναναστρεφόμαστε με πολλούς ανθρώπους. Όμως αυτό δεν γίνεται αιτία για να φθαρεί και να χαλάσει η υπέροχη μας σχέση. Καθημερινά περνάμε πολύ χρόνο μαζί στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στη μουσική, και έχουμε πολλά κοινά ενδιαφέροντα όπως ο κινηματογράφος, η λογοτεχνία. Έχουμε παρόμοιες απόψεις για τη ζωή, για την κοινωνία και την ανθρώπινη συμπεριφορά. Όλα αυτά μας βοηθούν να γνωριστούμε καλύτερα, να ανταλλάξουμε απόψεις, να κρίνουμε τον εαυτό μας. Μας μαθαίνουν κάνουμε αμοιβαίες υποχωρήσεις και να βελτιώνουμε ή διορθώνουμε το χαρακτήρα μας σφυρηλατώντας έτσι τη φιλική μας σχέση.
Η Μαρία είναι πολύτιμη και πολύ καλή φίλη και περνάω πολύ όμορφα μαζί της. Ελπίζω η φιλία μας να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια και να κρατήσει για πάντα.
Εγώ κι εσύ μαζί!
Το επάγγελμα που θα ήθελα να ασκήσω
Η εργασία είναι πια στις μέρες μας ένα αγαθό απαραίτητο για την επιβίωση του ανθρώπου, την προσφορά του στο κοινωνικό σύνολο και την προσωπική του εξέλιξη. Το να επιλέξει κάποιος το επάγγελμα με το οποίο θα ασχοληθεί είναι απόφαση ζωής και όχι κάποια τυχαία συγκυρία. Είναι πολύ νωρίς για μένα να κάνω την επαγγελματική μου επιλογή. Δεν είμαι ιδιαίτερα ώριμη για να πάρω αυτήν την τόσο καθοριστική απόφαση για το μέλλον μου. Παρόλα αυτά έχω κάποιες ιδιαίτερες κλίσεις, ενδιαφέροντα που με οδηγούν στην ομάδα επαγγελμάτων που έχουν σχέση με τον τομέα του σχεδίου των σπιτιών (αρχιτεκτονική). Συνεχώς μου αρέσει να ενημερώνομαι μέσα από διάφορες εκδηλώσεις και ιστοσελίδες για τις σπουδές, τις προοπτικές και την επαγγελματική αποκατάσταση.
Από μικρή ηλικία μου άρεσε να παρακολουθώ εικόνες με σπίτια και να τα σχεδιάζω με λεπτομέρεια και φαντασία. Πάντα χρησιμοποιούσα τις κατάλληλες αναμείξεις χρωμάτων για να αναδείξω τα διάφορα μέρη που μου άρεσαν περισσότερο. Στο δημοτικό, το αγαπημένο μου μάθημα ήταν τα καλλιτεχνικά. Οι γονείς μου βλέποντας το ταλέντο μου με έστειλαν να παρακολουθήσω μαθήματα στο πολιτιστικό κέντρο της συνοικίας μου. Στο γυμνάσιο συνεχίζω να έχω αυτό το ενδιαφέρον. Στον ελεύθερό μου χρόνο παρακολουθώ στα περιοδικά εικόνες με σπίτια, προσπαθώ να μπω στο πνεύμα του δημιουργού ή πολλές φορές κάνω νοητά τις δικές μου αλλαγές, με τα δικά μου κριτήρια.
Πολλές φορές μου αρέσει όταν επισκέπτομαι σπίτια φίλων και γνωστών να παρατηρώ την αρχιτεκτονική και να εκφράζω τις δικές μου ιδέες. Επιπλέον μέσα από το μάθημα της Ιστορίας παρακολουθώ την εξέλιξη της αρχιτεκτονικής και θαυμάζω τα μνημειώδη έργα του αρχαίου και βυζαντινού πολιτισμού.
Βρίσκω το επάγγελμα του αρχιτέκτονα πολύ ενδιαφέρον γιατί συνδυάζει τη φαντασία με την πραγματικότητα και δίνει ζωή στην έμπνευση, μορφή στις ιδέες σου. Νιώθεις την ηθική ικανοποίηση ότι με τα δημιουργήματασου καλυτερεύεις τη ζωή των ανθρώπων, τους δίνεις εύκολες, πρακτικές και καλαίσθητες λύσεις, ανάλογες πάντα με την οικονομική δυνατότητά τους. Βοηθάς τους ανθρώπους να σχηματίσουν το μέτρο και την αισθητική, μακριά από την υπερβολή και τις ακρότητες. Είναι πολύ ωφέλιμο για την κοινωνία γιατί βελτιώνει την αυστηρή όψη των πόλεων και βοηθά στην προστασία του περιβάλλοντος όταν χρησιμοποιούνται υλικά φιλικά προς αυτό. Το επάγγελμα του αρχιτέκτονα είναι πλήρως αναγμωρισμένο στην κοινωνία και αναπτυγμένο σε όλες τις χώρες της Ευρώπης όπου κτίζονται νέα πρωτότυπα κτήρια. Ένα βασικό κριτήριο που με οδήγησε σε αυτό είναι ότι είναι ανεξάρτητο, δεν είσαι υποχρεωμένος να εργάζεσαι σε συγκεκριμένα ωράρια και με βάση τις εντολές κάποιου. Το περιβάλλον εργασίας είναι πολύ φιλικό γιατί έρχεσαι σε επαφή με νέους ανθρώπους και η αμοιβή είναι ικανοποιητική. Όμως ιδιαίτερα θα ήθελα να ασχοληθώ με την ανακαίνιση παραδοσιακών κτηρίων και τη μελέτη της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής. Είναι ωραίο να αισθάνεσαι ότι αποκαθιστάς την όψη που πολλές φορές έχουν κακοποιηθεί όχι μόνο από το χρόνο, αλλά και από την ανθρώπινη ασυδοσία.
Είναι ένας δύσκολος στόχος που χρειάζεται επιμονή, προσπάθεια, επιδεξιότητα, συνεχή κατάρτιση και αφοσίωση στις σπουδές. Ιδιαίτερα σε αυτές τις δύσκολες οικονομικές συγκυρίες είναι δύσκολη η εξάσκηση αυτού του επαγγέλματος. Παρόλα αυτά δεν πρέπει να χάνω τις ελπίδες μου και πρέπει να σκέφτομαι ότι όταν αγαπάς κάτι, αγωνίζεσαι γι αυτό, και το εξασκείς με μεράκι, μπορεί να πετύχεις.
Η ΦΙΛΙΑ
Η φιλία είναι από τα σημαντικότερα στοιχεία στη ζωή του ανθρώπου. Είναι μια κοινωνική σχέση. Άλλοι κάνουμε περισσότερους φίλους, άλλοι λιγότερους, άλλες φιλίες αντέχουν στον χρόνο και άλλες είναι παροδικές.
Στην παιδική ηλικία αρχίζουμε να διαλέγουμε φίλους διότι μοιάζουμε, έχουμε κοινά ενδιαφέροντα. Καθώς πλησιάζουμε στην εφηβεία, οι φίλοι μας γίνονται ακόμα πιο σημαντικοί για μας, μας στηρίζουν, σε αυτούς εμπιστευόμαστε τις επιθυμίες μας, τα όνειρα μας και τις δυσκολίες μας.
Ο πραγματικός φίλος μας βοηθά να αντιμετωπίσουμε οποιοδήποτε πρόβλημα μας παρουσιαστεί. Στη δυστυχία θα λυπηθεί μαζί μας και θα μας συμπαρασταθεί, στην ευτυχία δεν θα μας ζηλέψει, αλλά θα χαρεί κι εκείνος.
Αυτό λοιπόν που κάνει μια γνωριμία να μετατραπεί σε φιλία είναι, πέρα από τα κοινωνικά χαρακτηριστικά, η αμοιβαία ανάπτυξη της εμπιστοσύνης.
Η φιλία είναι ένα σημαντικό κομμάτι στη ζωή του ανθρώπου και για τον λόγο αυτό δεν πρέπει να αφήνεται στην τύχη. Ο καθένας μας πρέπει να κάνει τις σωστές επιλογές, που άλλωστε θα τον ακολουθούν μια ζωή..
Μικρές σκέψεις – ρατσισμός
Ο ρατσισμός είναι η διάκριση σε βάρος ατόμων, κοινωνικών ομάδων, ή κατηγοριών ατόμων που προσδιορίζονται με βάση τα φυλετικά ή και τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά τους με συνέπεια την ανάπτυξη αισθήματος υπεροχής προς αυτούς. Επίσης, χωρίζεται σε πολλές μορφές και μερικές από αυτές είναι φυλετικός, θρησκευτικός, πολιτισμικός μέχρι και σχολικός.
Ο ρατσισμός απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες, αλλά, κυρίως στην εφηβική και τη μέση ηλικία όπου τα παιδιά χτίζουν τις βάσεις τους για να συνεχίσουν μετά.
Η άποψή μου για το ρατσισμό είναι πως δεν πρέπει να περιθωριοποιούμε τους συνανθρώπους μας γιατί και αυτοί έχουν το δικαίωμα να μάθουν να ζουν σαν εμάς. Αν το κάνουμε αυτό, αν δηλαδή, τους περιθωριοποιήσουμε μια από τις βασικότερες συνέπειες θα είναι η αποξένωση του εαυτού μας και η μη επικοινωνία.
Λαυρέντης Μιχαηλίδης
Ο βάτραχος κι ο χάρος
Έχοντας πια απωλέσει εκείνη τη βούληση των διαφωτιστών που ήταν ικανή να ανιχνεύει ερμηνευτικά τα πράγματα, μέσα μας αρχίζει να αυξάνεται μια αμηχανία που στη συνέχεια θα γίνει ένα είδος νεύρωσης, μιας νεύρωσης που δεν αφορά πλέον τον εαυτό μας αλλά τη χώρα της Ελλάδας˙ η τελευταία, ιδωμένη ως θηλυκό, φαντάζει σαν μια κοπέλα που αγαπιέται από δύο νεαρούς, όπου ο ένας πρόκειται να γίνει δικαστής και ο άλλος τρομοκράτης.
Έτσι, η κρίση καλά κρατεί, τόσο στα πορτοφόλια όσο και στα μυαλά μας. Απ” την άλλη, ενώ όταν κάθεσαι στην καρέκλα νιώθεις πως εσύ αποκλείεται να έχεις ποτέ άδικο, όταν ωστόσο κοιτάς απ ̉ το παράθυρο σκέφτεσαι πόσο τα δίκαια έχουν υπερπολλαπλασιασθεί. Χμ! Μήπως τελικά όποιος δεν αμφιβάλλει, να σημαίνει ταυτόχρονα ότι γίνεται και επικίνδυνος;
Η επικινδυνότητα ενός ανθρώπινου ζώου συνίσταται στη δυνατότητά του να ατενίζει την πραγματικότητα ως ένα συμπαγή τοίχο από ατσάλι, δίχως την παραμικρή ρωγμή. Δεν χωρά αμφιβολία ότι στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε μ” ένα εσωτερικής φύσεως αδιέξοδο που καλείται υπαρξιακό˙ τότε, λοιπόν, η ευφυΐα του εν λόγω ζώου παύει να ασκείται, κι αυτό επειδή δεν προκαλείται, καθώς, όπως βρίσκεται αντιμέτωπο με μια ατσάλινη πραγματικότητα που δεν παρουσιάζει ούτε ίχνος ρωγμής, αρχίζει να μεταμορφώνεται με ρυθμό αργόσυρτο σε ένα ον ανάπηρο να υποψιαστεί αν υπάρχει κάποιο μυστήριο απ ̉ την άλλη πλευρά του τοίχου.
Για κάθε ενδεχόμενο, πάντως, το 2020 μ.Χ. στο κέντρο της Βαρκελώνης και σε απόσταση λίγα μέτρα από το ναό της Sagrada Familia, ο άνθρωπός μας δεν λησμονεί να πάρει τα απαραίτητα μέτρα υγιεινής: αλητεύει συχνά-πυκνά γελώντας μέσα σε σκοτεινά μονάχα σοκάκια, και, χωρίς να νοσταλγεί κάποια πατρίδα, δηλαδή κάποιο υπαρκτό τόπο με αγαπημένα πρόσωπα. Μοναδική του έγνοια είναι να ξετρυπώσει μία έστω ελάχιστη ρωγμή τοίχου ώστε να μπορέσει ελεύθερα μέσα απ ̉ αυτήν να φωνάξει ένα ναι ή ένα όχι, που να είναι όμως εντελώς δικό του. Πάνω του κρατά συνεχώς ένα βιβλιαράκι, τους «Παρ ̉ ολίγον διαλόγους», του Antonio Tabucchi: πρόκειται για διαλόγους με κάποιον που δεν μπορεί να απαντήσει.
Η βλακεία – κι όλα τα παράγωγα της όπως ανοησία, αμαρτία, αποτυχία, κ.τ.λ. – προβάλλει σαν μία μικρή και ασήμαντη μπαλίτσα χιονιού που κατεβαίνει από το βουνό και που σιγά σιγά γίνεται τεράστια και σε πλακώνει. Μέχρι να συμβεί όμως αυτό, το βλέμμα σου, φίλε αναγνώστη, έχει σταματήσει πάνω στην αρνητική πλευρά της ζωής, αυτήν που ονομάζουμε mal du monde. Οπότε, με χαρακτηριστική ευκολία ξεχνάς ότι πολιτική , ίσως, σημαίνει να ζω στηρίζοντας τη ζωή˙ ποια ζωή όμως; Εκείνη που αφορά τη συνήθεια να αλλάζεις απλά κρεβάτι σε έναν αποστειρωμένο θάλαμο νοσοκομείου, ή, μήπως εκείνη που αφορά την τόλμη να εμπλακείς σε περιπετειώδεις διαδικασίες αλχημείας; Δική σου η απόφαση. Πάραυτα, και δίχως να θέλει να αναλάβει κάποιο ρίσκο, κάποια ψυχή παραμένει ερμητικά στενό-χωρη και μονολογεί: – Θέλω να γνωρίζω αλλά όχι να μετέχω˙ με αποτέλεσμα, τα περισσότερα πράγματα (γι” αυτήν) να μην αξίζουν τον κόπο.
Επομένως, αν για την ορθόδοξη χριστιανική παράδοση, η κόλαση αντιστοιχεί (οντολογικά) σε τρόπο και όχι τόπο υπάρξεως – υπό την έννοια ότι μη σχέση με τον συνάνθρωπο σημαίνει μη σχέση και με το θεό – μήπως έφθασε η ώρα για να διερωτηθούμε επιτέλους τι λογής θεό εμπιστευόμαστε; Ειδάλλως, ας το πάρουμε απόφαση ότι το δυσκολοχώνευτο εν Χριστω άθλημα της αγάπης θα συνεχίσει να μεταβάλλεται εσαεί σε εύθραυστο theatrum mundi, ωθώντας έτσι αφενός, τους θεολόγους να επικαλούνται μπρος στον Χάρο τη φράση του Λουκιανού «δεν θα πάρεις τίποτα από αυτόν που δεν έχει«, και αφετέρου, τους βιολόγους να ευελπιστούν πως ο άνθρωπος θα αποδειχθεί λίγο πιο έξυπνος και πιο ενεργός από τον βάτραχο, δεδομένου ότι τον τελευταίο μπορούμε να τον σιγοβράσουμε αγόγγυστα (δηλ. χωρίς να αποδράσει ο βάτραχος) σε μια κατσαρόλα.
Εύγε! Ως εκ τούτου, η στενόχωρη κυρία που καλείται ψυχή, επειδή αναπνέει διαρκώς σε θερμοκρασία καύσωνα, αποζητά ένα ποτήρι νερό για να ξεδιψά αντί να ψάχνει να βρει τρόπο να γίνει η ίδια μια δροσερή ύπαρξη˙ συνακόλουθα, ενώ φθάνει στο σημείο να απορρίπτει άλλες δροσερές υπάρξεις ούτως ώστε να νιώθει καλύτερα ο εαυτός της, ξεχνά πως το πρόσωπό της – για να υφίσταται – έχει ανάγκη από τη σχέση με το προς-όψιν (πρόσωπο) μιας άλλης ψυχής-ύπαρξης. Πιθανόν, όσον αφορά την εν λόγω κυρία, να έχουμε να κάνουμε με μια εν δυνάμει αυτόχειρα παρθένα, η οποία αν και αποκαθαρμένη από όλη την κόπρο που έθρεψε το ρόδο της ζωής, αδυνατεί να συνειδητοποιήσει πως η κόπρος καθαίρεται αλλά το ρόδο διαφυλάσσεται˙ γι” αυτό και προτιμά, αστόχαστα υποθέτουμε, την αναιμική κόπρο της μοναξιάς (κόλαση) από το αγκαθωτό ρόδο της ζωής (παράδεισος). Όντας αποξηραμένα φυτά εσωτερικού χώρου, αδυνατούμε (οντολογικά) να προβούμε σε κάποια πράξη επιλογής. Άρα, αποδεικνύεται αναληθής εκείνη η φιλοσοφική θέση που λέει ότι, δυσαρέσκεια με κάτι σημαίνει αξιολογική προτίμηση του αντιθέτου του. Πάντως, τα προς διάθεση στόμια του ανθρώπινου corpus αρκούν για τις όποιες αντιλειτουργικές φλυαρίες του˙ κι αυτό προς επίρρωση του γεγονότος πως το εσωτερικό μας περιβάλλον, το οποίο φαίνεται να παράγει μία σιωπή απορριμματοφόρα, έχει καταστεί οιονεί conservation religionis.
Βγαίνοντας ο άνθρωπός μας από τον εσπερινό της αγάπης κι ενώ βαδίζει προς το hostel του (ένα φθηνιάρικο χώρο διανυκτέρευσης), αναπολεί τα λόγια του αποστόλου Παύλου: Δεν στοχεύουμε σ ̉ αυτά που φαίνονται, αλλά σ ̉ αυτά που δεν φαίνονται. Μη γίνεστε δούλοι ανθρώπων. Κι όμως, του είναι δύσκολο να χαμογελάσει συγκαταβατικά, διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι οι γύρω του άνθρωποι, ακόμα και οι δίκαιοι, δεν καταφέρνουν να επιβιώσουν σήμερα μόνο μέσω της πίστεως τους, καθότι το απόρθητο φρούριο της λογικής που διαθέτουν δεν αφήνει να εισχωρήσει μέσα στην καρδιά τους παρά απειροελάχιστες στάλες αγάπης με τη μορφή σκουληκιού, κι ας εξισώνεται – σύμφωνα με ένα χειρόγραφο της κοινότητας του Κουμράν – το προαναφερθέν πλασματάκι με τον άνθρωπο εξαιτίας της αμαρτωλότητας του τελευταίου.
Στο δωμάτιο του hostel ο άνθρωπός μας ξεφυλλίζει ένα βιβλίο που ̉ χει βρει κάτω από το μαξιλάρι του, ξεχασμένο μάλλον από προηγούμενο ταξιδιώτη, με τον τίτλο Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας, όταν κάποια στιγμή τραβά τη ματιά του η παρακάτω υπογραμμισμένη φράση: « Η ελεύθερη ψυχή είναι σπάνια, αλλά όταν τη συναντήσεις, την αναγνωρίζεις ˙ κι αυτό γιατί αισθάνεται όμορφα, πολύ όμορφα, όταν είσαι κοντά της ή μαζί της ». Αίφνης, μελαγχολεί, κι ύστερα σιγοψιθυρίζει: Πριν από όλα υπήρχε ο Λόγος, μετά εμείς στη μέση, το τέλος άραγε πού να είναι; Ούφ! Σε λίγα λεπτά αφήνει το hostel για να κατευθυνθεί προς ένα κεντρικό βιβλιοπωλείο με σκοπό να πάρει ένα ελληνικό παραμύθι, όχι με βάτραχο ή με Χάρο, αλλά κάποιο σχετικό με σπίρτα και όνειρα, κάτι δηλαδή ανατρεπτικά αισιόδοξο, με τίτλο Μην κλαίς, κοριτσάκι. Το όνομα του hostel είναι Cool και ο άνθρωπός μας ονομάζεται Ιησούς.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΖΙΩΓΑΣ
Βιολόγος-φοιτητής Θεολογίας ΑΠΘ