17 Νοέμβρη 2014 – Με κριτική στάση απέναντι στη σύγχρονη πραγματικότητα

ΑΠΟ: ΘΩΔΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ - Νοε• 16•14

του Παναγιώτη Τριπολιτσιώτη (Β4, Λύκειο)

 111451-31c8aa69a60885c3b4b67741c43a0e2a

«Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και μια ωραία πρωία -μεσούντος κάποιου Ιουλίου- βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας: Δώστε τη χούντα στο λαό».

Αφιερώνω τα παραπάνω λόγια του αγαπημένου μας μεταπολεμικού ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη στους σημερινούς ανθρώπους της αδιαφορίας, του εγωισμού, του αυτεικασμού και της αλαζονείας που απορούν ακόμη και για ποιους λόγους διδασκόμαστε την ιστορία, για να «τροχίσουν» λίγο τη μνήμη τους που «διαγωνίζεται» σε καθημερινά τεστ στα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα». Στους ίδιους ανθρώπους που βγαίνουν από τις 11 Νοεμβρίου για να κλείσουν τα πανεπιστήμια, παρομοιάζοντας τη σημερινή εποχή με μια «δεύτερη χούντα» που χρήζει επαναστάσεως, μη γνωρίζοντας επαρκώς καν, τι ήταν η πρώτη. Στους ανθρώπους που αδιαφορούν για την πραγματική κοινωνική ζωή, τα κοινά και την πολιτική, ύστερα όμως παραπονιούνται για τα πάθη του τόπου, και περιορίζουν την κριτική τους μόνο στις ξένες ή τις ευρωπαϊκές χώρες και «τα συμφέροντα».

big-3043682057_b2829e00ae_z

Φοβάμαι, λοιπόν κι εγώ, όλους αυτούς τους ανθρώπους γιατί είναι επικίνδυνοι. Φοβάμαι, γιατί ξέρω ότι κυκλοφορούν γύρω μου και κηρύττουν με τόνο διδακτικό τις «αλάνθαστες» ιδεολογίες τους. Φοβάμαι γιατί αυτοί οι άνθρωποι έχουν επιρροή στο μέλλον μου.  «Φοβάμαι όλ’ αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα». Φοβάμαι.

 «Φέτος, φοβήθηκα ακόμη περισσότερο»

martyries_kavoukidh_thumb

2 Comments

  1. Ο/Η Δώρα Μέντη λέει:

    χαίρομαι και καμαρώνω γιατί τα παιδιά μας αναπτύσσουν το κριτικό βλέμμα ενός σκεπτόμενου ανθρώπου

  2. Ο/Η Γιώργος λέει:

    Πραγματικά πολλά Μπράβο στον Παναγιώτη, είναι ασυνήθιστο να υπάρχουν άνθρωποι με κριτική σκέψη και ειδικά σ αυτήν την ηλικία… Καθώς διάβαζα το κείμενο του, σκέφτηκα το ποίημα του επίσης μεταπολεμικού ποιητή, του Τάσου Λειβαδίτη ένα απόσπασμα για την ακρίβεια του «Αυτό το αστέρι ανήκει σε όλους μας»

    Ναὶ ἀγαπημένη μου,
    ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε
    γιὰ νὰ μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ
    ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ
    ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.
    Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
    ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε

    Ὅμως αὐτοὶ σπᾶνε τὶς πόρτες μας
    πατᾶνε πάνω στὸν ἔρωτά μας.
    Πρὶν ποῦμε τὸ τραγούδι μας
    μᾶς σκοτώνουν.

    Μᾶς φοβοῦνται καὶ μᾶς σκοτώνουν.
    Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμε
    φοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμε
    φοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μας
    φοβοῦνται τὰ χέρια σου ποὺ ξέρουν νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰ
    καὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκια
    φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ λέμε οἱ δυό μας μὲ φωνὴ χαμηλωμένη
    φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ θὰ λέμε αὔριο ὅλοι μαζὶ
    μᾶς φοβοῦνται, ἀγάπη μου, καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουν
    νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ.

Σχολιάστε

Top