Είμαι ταξιδιώτης στον χρόνο. Ταξιδεύω πίσω στο παρελθόν…
Ταξιδεύω με τη μηχανή του χρόνου στην ιστορία της Ευρώπης, και πιο συγκεκριμένα στη Γαλλία, στα τέλη του 18ου αιώνα και στις αρχές των πρώτων χρόνων του 19ου αιώνα.
Έπειτα από μια σύντομη ανασκόπηση των προηγούμενων χρόνων, στις αρχές του 18ου αιώνα, παρατηρώ ότι η γαλλική κοινωνία αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα.
Τώρα, όμως, βρίσκομαι στα 1789. Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ’, συγκαλεί συνέλευση των τάξεων στο ανάκτορο των Βερσαλλιών. Επικρατεί οχλοβοή, θόρυβος, αναταραχή. Έξω έχει συγκεντρωθεί πλήθος κόσμου. Εισέρχονται και οι τελευταίοι αντιπρόσωποι. Οι πόρτες κλείνουν. Τα πράγματα ηρεμούν. Οι αντιπρόσωποι της τρίτης τάξης απαιτούν σθεναρά μεταρρυθμίσεις. Ο βασιλιάς δεν τις δέχεται. Οι αντιπρόσωποι εξαγριώνονται και, επειδή εκπροσωπούν μεγάλο μέρος του πληθυσμού, αυτοανακηρύσσονται Εθνοσυνέλευση. Ο βασιλιάς όχι μόνο δεν τους αναγνωρίζει, αλλά τους κλείνει και την αίθουσα συνεδριάσεών τους. Ξεσπά οργή από μεριάς των αντιπροσώπων. Έπειτα από μέρες, αυτοί συγκεντρώνονται στην αίθουσα του Σφαιριστηρίου, όπου ορκίζονται πως θα συντάξουν Σύνταγμα (20 Ιουνίου του 1789). Ο βασιλιάς, ύστερα απ’ αυτό, αναγκαστικά υποχωρεί. Η Εθνοσυνέλευση αυτοανακηρύσσεται Συντακτική Συνέλευση, με σκοπό της να δώσει στη Γαλλία Σύνταγμα. Ο λαός κάπως ηρεμεί…
Συμβαίνουν πολλά, κι εγώ προχωρώ στον χρόνο. Κάνω μια στάση στις 14 Ιουνίου του 1789, εκεί που ο λαός έχοντας μάθει για τις παρασκηνιακές κινήσεις του βασιλιά Λουδοβίκου -που συγκέντρωνε κρυφά στρατό για να διαλύσει την Εθνοσυνέλευση- καταλαμβάνει τη Βαστίλη- μισητό σύμβολο της γαλλικής απολυταρχίας. Σε αυτό το κλίμα η Συντακτική Συνέλευση ανακοινώνει την κατάργηση των προνομίων και ψηφίζεται η διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη, βασισμένη στις Αρχές του Διαφωτισμού. Κάπου εκεί, έρχομαι σε επαφή με σπουδαίους Γάλλους Διαφωτιστές, όπως ο Ζίντ, ο Μπάρτ, ο Μπαλρό και άλλοι.
Προχωρώ λίγο ακόμη. Λίγα χρόνια μετά, στα 1791, όπου συναντώ την Ολυμπία ντε Γκούζ, Γαλλίδα διανοούμενη και πρωτοπόρος του φεμινισμού στη Γαλλία. Είναι μια γυναίκα επιβλητική, αξιοθαύμαστη κι αρκετά αφοσιωμένη στον αγώνα της για τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Γυναικών και της Γυναίκας Πολίτη. Η επαφή μαζί της, σίγουρα με ιντριγκάρει. Γράφει συνεχώς κείμενα υπέρ των αστικών και πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών, καθώς και για την κατάργηση της σκλαβιάς των Μαύρων. Μου δίνει την εντύπωση ανθρώπου που αγωνίζεται για τα πιστεύω του και προσπαθεί να κάνει τη φωνή της να ακουστεί.
Η επίσκεψή μου στο σπίτι της με εκπλήσσει ευχάριστα και με μαγεύει – μοιάζει με βασιλικό ανάκτορο. Μόλις περνάμε στο σαλόνι, το κυρίως δωμάτιο του σπιτιού, εντυπωσιάζομαι. Πρώτη φορά αντικρύζω τόσο πλούτο και μεγαλείο. Ο χώρος είναι ιδιαίτερα επιβλητικός. Τα καθίσματα, οι πολυθρόνες του 18ου αιώνα και οι μπερζέρες έχουν όλα τους επίστρωση βελούδου. Οι τοίχοι καλυμμένοι με πίνακες πλαισιωμένους με επίχρυσες σκαλιστές κορνίζες, που προβάλλουν θαλασσογραφίες, εικόνες της φύσης, πορτρέτα ζωγράφων με αστραφτερή μπρούτζινη πλακέτα. Τα δυο μεγάλα παράθυρα του σαλονιού είναι κυριολεκτικά ντυμένα στο βελούδο. Εξακολουθώ να περιεργάζομαι τον χώρο γύρω μου. Το μάτι μου πέφτει σ’ έναν μεγάλο πίνακα, που βρίσκεται στον αριστερό τοίχο. Πλησιάζω κοντά του και βλέπω με σκαλιστά καλλιγραφικά γράμματα το όνομα του ζωγράφου, «Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς». Αυτό είναι, με έχει κατακτήσει!
Η Ολυμπία, που μου μιλούσε καθισμένη τόση ώρα στο γραφείο της, ξαφνικά διακόπτει τη ροή του λόγου της. Σηκώνεται απ’ το γραφείο της -ένα γραφείο τόσο όμορφα και λεπτά σκαλισμένο γύρω-γύρω με κιτρινωπά χαρτιά, μικρά βαζάκια όλων των ειδών και μυτερές λεπτές πένες με μύτη σαν κόγχη- στέκεται δίπλα μου, φωνάζει έναν υπηρέτη, του ψιθυρίζει κάτι, κι έπειτα αυτός ξεκρεμά τον μαγευτικό πίνακα και μου τον προσφέρει. Πέφτω συγκινημένη στην αγκαλιά της Ολυμπίας και την ευχαριστώ με τα καλύτερα γαλλικά μου.
‘Υστερα από ένα πλουσιοπάροχο γεύμα στη μεγάλη τραπεζαρία και μια πολύωρη συζήτηση, ήρθε η ώρα να φύγω. Τη φίλησα, λοιπόν, σταυρωτά, την ευχαρίστησα γι’  άλλη μια φορά κι ύστερα αφού πέρασα τη μεγάλη θύρα, διέσχισα τον μακρύ κήπο κι έφυγα…
Περιπλανιέμαι στους δρόμου του Παρισιού τώρα γύρω στα 1830. Τα πράγματα έχουν ηρεμήσει αρκετά. Παρατηρώ τον κόσμο που περπατά. Κάτι επιβλητικό μου μαγνητίζει το βλέμμα. Είναι η Όπερα Γκαρνιέ. Μπαίνω μέσα, δίχως άλλη σκέψη. Αγοράζω εισιτήριο κι έπειτα παρακολουθώ την παράσταση ‘’Muette de Portici από τον Daniel-Francoise-Escrit-Auber, με ένα λιμπρέτο του Eugene scribe. Η παράσταση με έχει εντυπωσιάσει όσο τίποτα άλλο! Μόλις, βγήκα απ΄ το τεράστιο κτήριο της Όπερας, τότε συνειδητοποίησα τη σημασία του ταξιδιού μου, καθώς και τις εμπειρίες που είχα αποκομίσει από αυτό. Είχα γνωρίσει σπουδαίους Γάλλους σοφιστές και διανοούμενους, ήρθα σε επαφή με τη γαλλική τέχνη του 18ου και 19ου αιώνα, συναντήθηκα και κουβέντιασα με την Ολυμπία ντε Γκούζ, και το κυριότερο, ονειρικό κι άπιαστο; Ταξίδεψα σε μια περιοχή τόσο μα τόσο διαφορετική και μακρινή απ’ τη δική μας.
Γύρισα πίσω, στην πατρίδα στον 21ο αιώνα… Σίγουρα σε όποιον κι αν μιλήσω για το ταξίδι μου με τη μηχανή του χρόνου πίσω στο παρελθόν, δε θα με πιστέψει. Μα πώς άραγε να τους εξηγήσω όλα αυτά; Το βρήκα! Θα γράψω ένα κείμενο και θα το δημοσιεύσω στην σχολική εφημερίδα, κι έπειτα όσοι δεν πειστούν δε θα ’χουν παρά να δουν τον πίνακα του Ρούμπενς που έφερα μαζί μου από το ταξίδι μου στο παρελθόν, που γράφει πίσω του την ημερομηνία κατασκευής του κι έχει κολλημένο ένα πρωτότυπο κείμενο της Ολυμπίας ντε Γκούζ.
Ελπίζω, τουλάχιστον, να πειστούν τα δυο μικρά μου αδέρφια η Στέλλα κι’ ο Ερατοσθένης…

Πηγή εικόνας:www.tapetsaries-toixou.gr

Νάσια Τσιτσιγάνη