Η Βενετία είναι πόλη χτισμένη πάνω σε μια ομάδα 118 μικρών νησιών που χωρίζονται από κανάλια και ενώνονται μεταξύ τους με γέφυρες. Βρίσκεται στην ομώνυμη ελώδη Λιμνοθάλασσα που απλώνεται κατά μήκος της ακτογραμμής μεταξύ των εκβολών των ποταμών Πάδου (Πο) και Πιάβε. Η Βενετία είναι φημισμένη για την ομορφιά της τοποθεσίας της, την αρχιτεκτονική της και τα έργα τέχνης της. Ολόκληρη η πόλη είναι καταγεγραμμένη ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς, μαζί με τη λιμνοθάλασσά της. Η Βενετία είναι πρωτεύουσα της Περιφέρειας του Βένετο. Το όνομα προέρχεται από τον αρχαίο λαό των Βένετων, που κατοίκησαν την περιοχή από τον 10ο αιώνα π.Χ.. Η πόλη υπήρξε στην ιστορία πρωτεύουσα της Δημοκρατίας της Βενετίας. Είναι γνωστή ως «Γαληνοτάτη», «Βασίλισσα της Αδριατικής», «Πόλη του Νερού», «Πόλη των Μασκών», «Πόλη των Γεφυρών», «Επιπλέουσα Πόλη» και «Πόλη των Καναλιών».
Η Δημοκρατία της Βενετίας υπήρξε πολύ μεγάλη ναυτική δύναμη κατά τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, ορμητήριο για τις Σταυροφορίες και τη Ναυμαχία του Ναυπάκτου, καθώς και πολύ σημαντικό κέντρο εμπορίου (ιδιαίτερα μεταξιού, σιτηρών και μπαχαρικών) και τέχνης, από τον 13ο μέχρι τα τέλη του 17ου αιώνα. Αυτό κατέστησε τη Βενετία πλούσια πόλη σε όλη την ιστορία της. Είναι επίσης γνωστή για τα αρκετά καλλιτεχνικά της κινήματα, ιδιαίτερα στην περίοδο της Αναγέννησης. Η Βενετία διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ιστορία της συμφωνικής μουσικής και της όπερας.
Ιστορία της Βενετίας
Μολονότι δεν υπάρχουν ιστορικές αναφορές, σχετικές με τους πρώτους αιώνες της Βενετίας, η παράδοση και οι υπάρχουσες μαρτυρίες έχουν κάνει αρκετούς ιστορικούς να συμφωνήσουν ότι ο αρχικός πληθυσμός της Βενετίας αποτελούνταν από πρόσφυγες από Ρωμαϊκές πόλεις κοντά στη Βενετία. Μερικές, ύστερες, Ρωμαϊκές πηγές αποκαλύπτουν την ύπαρξη ψαράδων στα νησιά της αρχικής ελώδους λιμνοθάλασσας. Αναφέρονταν ως «κάτοικοι της λιμνοθάλασσας». Η παραδοσιακή ίδρυση ταυτοποιείται με την αφιέρωση της πρώτης εκκλησίας, του Σαν Τζάκομο στο νησάκι του Ριάλτο (Ριβοάλτο, «Ψηλή Όχθη») που λέγεται ότι έγινε το μεσημέρι της 25ης Μαρτίου του 421. Η τελευταία και μονιμότερη μετανάστευση στο βορρά της Ιταλικής Χερσονήσου ήταν εκείνη των Λομβαρδών το 568, αφήνοντας στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία μια λεπτή λωρίδα ακτής στο σημερινό Βένετο, περιλαμβανομένης της Βενετίας.
Το Ρωμαϊκό/Βυζαντινό έδαφος οργανώθηκε ως Εξαρχάτο της Ραβένας διοικούμενο από αυτό το αρχαίο λιμάνι και επιτηρούμενο από ένα αντιβασιλέα (τον Έξαρχο),διορισμένο από τον Αυτοκράτορα στην Κωνσταντινούπολη, αλλά η Ραβένα και η Βενετία συνδέονταν μόνο δια θαλάσσης, και με την απομονωμένη θέση της Βενετίας επήλθε μεγαλύτερη αυτονομία. Δημιουργήθηκαν νέα λιμάνια, μεταξύ αυτών εκείνα στο Μαλαμόκο και στο Τορτσέλο στη λιμνοθάλασσα της Βενετίας. Η αρχαιότερη κεντρική υπάρχουσα κυβερνητική επιτροπή των νησιών στη Λιμνοθάλασσα, χρονολογείται από το 568.
Το 726,οι στρατιώτες και οι πολίτες του Εξαρχάτου οδηγήθηκαν σε εξέγερση λόγω της εικονομαχίας μετά από παρότρυνση του Πάπα Γρηγορίου Ε΄.Ο Έξαρχος δολοφονήθηκε και πολλοί αξιωματούχοι διέφυγαν εν μέσω του χάους. Εκείνο περίπου το διάστημα οι κάτοικοι της λιμνοθάλασσας εξέλεξαν το δικό τους ηγέτη για πρώτη φορά, αν και δεν είναι ξεκάθαρη η σχέση αυτής της ανάρρησης με τις εξεγέρσεις. Η Βυζαντινή κυριαρχία στην κεντρική και βόρεια Ιταλία αποβλήθηκε αργότερα κυρίως με την κατάκτηση του Εξαρχάτου της Ραβένας το 751 από τον Αϊστούλφο. Η αποίκηση των νησιών στη λιμνοθάλασσα πιθανόν αυξανόταν σε αντιστοιχία με τη Λομβαρδική κατάκτηση των Βυζαντινών εδαφών, καθώς πρόσφυγες αναζητούσαν άσυλο στην πόλη της λιμνοθάλασσας. Στη συνέχεια χτίστηκαν εδώ το μοναστήρι του Αγίου Ζαχαρία και το πρώτο Παλάτι των Δόγηδων και η βασιλική του Αγίου Μάρκου, καθώς και τείχη μεταξύ του Oλίβολο και του Ριάλτο. Οι φτερωτοί λέοντες, που μπορείτε να δείτε σε όλη τη Βενετία, είναι σύμβολο του Αγίου Μάρκου.
Μια συμφωνία μεταξύ Καρλομάγνου και Νικηφόρου αναγνώριζε τη Βενετία ως Βυζαντινό έδαφος καθώς και τους εμπορικούς σταθμούς της πόλης στις ακτές της Αδριατικής.
Το ότι η κοινότητα συνέχιζε να αναπτύσσεται και η Βυζαντινή εξουσία αδυνάτιζε οδήγησε σε μεγαλύτερη αυτονομία και στην τελική ανεξαρτησία.
Προτάσεις για τον τουρίστα
- Η Βασιλική του Αγίου Μάρκου με τον αμύθητης αξίας «Θησαυρό» από βυζαντινά κοσμήματα και άλλα κειμήλια.
- Το παλάτι των δόγηδων με την επένδυση από ροζ μάρμαρο.
- Την πλατεία του Αγ. Μάρκου με τα χιλιάδες περιστέρια.
- Την Γέφυρα των στεναγμών.
- Μια βόλτα με γόνδολα στο Μεγάλο Κανάλι για να θαυμάσει τα πολυώροφα αναγεννησιακά αρχοντικά με τις χρωματιστές προσόψεις που, μολονότι μισοβυθισμένα, εξακολουθούν να κατοικούνται.
Καρναβάλι Βενετίας
Το καρναβάλι της Βενετίας είναι ένα από τα πιο γνωστά καρναβάλια στον κόσμο και αποτελεί πόλο έλξης για εκατομμύρια τουρίστες.
Η ιστορία αναφέρει ότι το καρναβάλι της Βενετίας ξεκίνησε μετά από μια νίκη της «Γαληνοτάτης Δημοκρατίας», προηγούμενο όνομα της Βενετίας, επί του Πατριάρχη της Ακουιλέια, Ούλρικο, το 1162. Μετά τη νίκη αυτή ακολούθησε ξέφρενος χορός και εκδηλώσεις στην πλατεία San Marco. Κατά την περίοδο της αναγέννησης το καρναβάλι της Βενετίας καθιερώθηκε ως επίσημος θεσμός και γιορταζόταν με μεγαλοπρέπεια, με αποτέλεσμα τη γρήγορη διάδοσή του.
Κύριο χαρακτηριστικό του καρναβαλιού είναι οι γνωστές Βενετσιάνικες μάσκες, τις οποίες χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι της Βενετίας κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων. Οι αρχικές μάσκες είχαν πολύ απλό σχεδιασμό. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου οι μάσκες του καρναβαλιού εξελίχθηκαν σημαντικά τόσο σε θεματολογία, όσο και σε κατασκευή (υλικά).
Το 1797 ο Βασιλιάς της Αυστρίας, απαγόρευσε τόσο τη χρήση μάσκας, όσο και το θεσμό του καρναβαλιού. Ο θεσμός επανήλθε σποραδικά στις αρχές του 19ου αιώνα, όταν και παρατηρήθηκαν οι πρώτες εκδηλώσεις. Επίσημα, το καρναβάλι της Βενετίας επέστρεψε ως θεσμός το 1979, όταν και αποφασίστηκε από την Ιταλική Κυβέρνηση η επάνοδος του καρναβαλιού και η κατασκευή μασκών.
