ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΩ Vs ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΩ

edw-kai-twra-therapyspot

Γράφει η Μπαλιάφα Βασιλική

Ανακαλύπτω τι θέλω να κάνω ή πραγματοποιώ αυτό που θέλω; Ποιο είναι πιο δύσκολο;

Όνειρα και στόχοι. Λίγο πολύ οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν θέσει τους δικούς τους στόχους. Όμως υπάρχουν άτομα σαν κι εμάς, παραδίπλα, φοβισμένοι από την αποφασιστικότητα των υπολοίπων, που σκέφτονται: “ Άραγε ξέρουμε και εμείς τι θέλουμε να κάνουμε; Μήπως είμαστε απλά πολύ δειλοί για να το παραδεχτούμε;

Λένε ότι το δύσκολο είναι να φτάσεις στην κορυφή των ονείρων σου. Ότι στη διαδρομή θα βρεις πολλά εμπόδια και θα απογοητευτείς πολλές φορές μέχρι τελικά να τα προσπεράσεις. Ωστόσο, ένα λυκειόπαιδο που δεν έχει επιλέξει ακόμη το στόχο του το θεωρεί τρομακτικό.

 

Το καλύτερο! Οι φωνές των γνωστών: “ Πήγαινε οικονομικά, εύκολη κατεύθυνση. Στρατό, άμεση επαγγελματική αποκατάσταση. Δημόσιο, σταθερός μισθός”. Και οι φωνές αυτές ηχούν δυνατότερα, όταν προέρχονται από την οικογένειά μας. Και καθώς προσπαθείς να αντιμετωπίσεις τις προσδοκίες υπάρχουν στιγμές που απορείς: “εγώ το επέλεξα ή οι άλλοι για εμένα;”

Από καιρό σε καιρό, ίσως σκοντάφτουμε σε φαντασιώσεις του εαυτού μας, σε σκηνές από το μέλλον. Τότε έρχεται αυτός ο ενθουσιασμός  του “ναι, αυτό θέλω να κάνω”. Αλλά αν έχεις αρκετή εμπειρία. αναρωτιέσαι για πόσο θα κρατήσει αυτή τη φορά. Μάλιστα, κάθε νέα ιδέα τοποθετείται στη στήλη που συσσωρεύεται και μεγαλώνει. Κάθε φορά που σκέφτεσαι να μειώσεις το ύψος της το στέρνο σου πιέζεται μέχρι να αποφασίσεις να τα παρατήσεις…

“Φοβάμαι. Φοβάμαι ότι θα προσπαθήσω και θα αποτύχω.

Γι αυτό σταματώ να προσπαθώ.

Και αν αυτή είναι η πραγματική μάχη; Να δώσεις ότι έχεις με την πιθανότητα να χάσεις;

Τότε κάθε μέρα χάνω.

Υπάρχουν πραγματικοί ήρωες εκεί έξω που

παλεύουν με πράγματα που ορθώνονται μπροστά τους.

Αυτό ίσως θα μπορούσα να το κάνω με μεγαλύτερη ευκολία.

Μα δε μπορώ να δώσω μια μάχη με κάτι

που δε βλέπω, δεν αγγίζω, που δε μπορώ να προσδιορίσω.

Δε μπορώ να διαβάσω.

Δε μπορώ να διαλέξω αυτό το όπλο,

γιατί πολύ απλά δε γνωρίζω για ποια μάχη προορίζεται.

Τον ίδιο δρόμο ακολουθώ και στη ζωή μου.

Επιλέγω να ζω μοναχικά με τα συναισθήματα να σταματούν βίαια από εμένα,

γιατί απλά φοβάμαι.

Φοβάμαι ότι θα προσπαθήσω να νιώσω πολλά και θα απογοητευτώ.

Και, αν όντως τα καταφέρω και αισθανθώ πλήρης

τότε φοβάμαι ότι αυτό θα είναι το τέλος και θα κρατήσει μόλις για λίγες στιγμές

και στην ιστορία που θα δημιουργηθεί δεν θα καταφέρω να ξαναπρωταγωνιστήσω.

Τελικά αυτό θα είναι αρκετό; Θα αξίζει; Αναρωτιέμαι;”

Λένε ότι ο μέσος άνθρωπος πρέπει να αλλάξει πέντε επαγγέλματα για να ανακαλύψει τι πραγματικά θέλει. Λες και αυτή η σκέψη είναι καθόλου καθησυχαστική!

 Είμαι λυκειόπαιδο. Δε ξέρω τι θέλω να κάνω! Δε ξέρω, αν η κατεύθυνση που επέλεξα είναι σωστή. Αναρωτιέμαι ακόμη!

Δε ξέρω πώς είναι το ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΩ ή το προσπαθώ να πραγματοποιήσω.

Είμαι κολλημένη στο Α Ν Α Κ Α Λ Υ Π Τ Ω.

Εσείς;

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης