Και τα χρόνια περνάνε…
γράφει η Μαριάννα Σοφιάδου Γ4
«Και τα χρόνια περνάνε»
Και περνάνε και πίσω δε γυρνάνε. Και είμαστε λίγοι μπροστά στο χρόνο. Τρία χρόνια μετά…τρία χρόνια μεγαλύτεροι.Τρια χρόνια πιο κοντά στην ενηλικίωση και ενώ φαντάζει απρόσιτο και μακρινό είναι πιο κοντά απ” ότι νομίζουμε. Ήρθαμε στο γυμνάσιο και βλέπαμε μπροστά μας ένα δύσκολο και μακροχρόνιο ταξίδι, φάνταζε σχεδόν ατελείωτο. Πόσο μεγάλη ειρωνία. Το ταξίδι τελείωσε και οριακά συνειδητοποιούμε ότι ξεκινάμε για κάτι καινούργιο. Και ενώ αποφοιτώ από την τρίτη γυμνασίου, δεν θα ξανά μιλήσω για τον προορισμό μου, να πάρω το απολυτήριο γυμνασίου, αλλά δεν θα σταματήσω να διηγούμαι το ταξίδι.
«Το φθασιμόν εκεί είν” ο προορισμός σου, αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου»
Και βιαστήκαμε όλοι να μεγαλώσουμε. Και όταν αυτό συνέβη δεν καταλαβαμε ότι αφήσαμε πίσω μας πολλά πράγματα καθιστώντας τα απλές αναμνήσεις. Μα κάποια πράγματα απλά χαράζονται αιώνια, ανεξίτηλα και δεν ξεχνιούνται. Ένα από τα πράγματα που δεν θα ξεχάσω είναι τόσο η συμμετοχή μου στην εφημερίδα όσο και στην θεατρική ομάδα. Με το πρώτο κατάφερα να εκφραστώ πνευματικά, μίλησα με το μυαλό μου και αποκάλυψα τους προβληματισμούς μου ενώ κατάφερα να ανακαλύψω δεξιότητες που ούτε θα σκεφτόμουν ότι κατείχα. Με το δεύτερο κατάφερα να εκφραστώ ψυχικά και να αποβάλλω από πάνω μου φραγμούς που με κρατούσαν αποστασιοποιημένη από τους υπολοίπους. Και στις δύο περιπτώσεις πιστεύω εξελίχθηκα ως άνθρωπος, μολονότι πολλοί θεωρούν χάσιμο χρόνου τις ώρες που αφιέρωσα και στα δύο, εγώ έχω κάτι που εκείνοι έχασαν…την ευκαιρία να μιλάω για ένα μεγάλο και γεμάτο ταξίδι, σίγουρα με πολλά σκαμπανεβάσματα και δυσκολίες μα αξέχαστο συλλήβδην.
«Καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.»
Μα σίγουρα η πενία δεν καταρρίφθηκε μονάχα από την πνευματώδη άσκηση των προαναφερθέντων αλλά και από πιο απλές στιγμές. Ποιος θα ξεχάσει τις εκφράσεις των καθηγητών όταν είδαν τα αβγά σπασμένα μέσα στην τάξη ή τα χαρτιά κολλημένα στο ταβάνι; Ποιος θα ξεχάσει εκείνη την φορά που ολόκληρη η τάξη ήταν αδιάβαστη, ουδεμία εξαιρεση και το επακόλουθο κήρυγμα που ακούγαμε σαν να παίζει σε κασετόφωνο; Ποιος θα ξεχάσει τις εκδρομές που ξιφομαχούσαμε για την γαλαρία; Ποιος θα ξεχάσει την ώρα των καλλιτεχνικών-το αγαπημένο μάθημα όλων; Ποιος θα ξεχάσει το βόλλεϊ αλλά όχι βόλλεϊ στη γυμναστική;Ποιος θα ξεχάσει τις εποικοδομητικές συζητήσεις και τα κουτσομπολιά που φιλοξένησαν τα θρανία μας; Κανείς δεν ξεχνάει. Μπορεί τα περισσότερα από αυτά να προκαλούσαν ημικρανίες στους καθηγητές μας, μα αυτός είναι ο πλούτος μας, οι αναμνήσεις μας, το ταξίδι μας.
«Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι.Χωρίς αυτήν δεν θα ’βγαινες στον δρόμο.Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τί σημαίνουν.»
Καθώς ένα καράβι πλέει, σχίζει τη θάλασσα αφηνωντας πίσω του μονάχα αφρους, μια ιδέα του τι πέρασε για να συνεχίσει να προχωράει μπροστά. Δεν κοιτάει ποτέ πίσω, να δει τις φουρτούνες και τις τρικυμίες που το κατακεραύνωσαν, αλλά συνεχίζει να πλέει ώσπου να βρει στεριά. Πότε όμως δεν θα σταματήσει να αφήνει αφρούς, γιατί δείχνουν ότι έκανε ένα μεγάλο ταξίδι και παρότι έφτασε στο προορισμό του, το ταξίδι χαράκτηκε ενώ ο προορισμός έσβησε με το που τον δάμασε.
«Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας σα μια σειρά κεράκια αναμμένα —χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια…»
Όλο αυτό ήταν πολύ κλισέ μέχρι και για μένα αλλά μπορώ να πω με εκφράζει την στιγμή που το γράφω. Νιώθω ότι κλείνει μια σημαντική πτυχή της ζωής μου. Μπορεί να μην είναι η σημαντικότερη και πιο καθοριστική για τη ζωή μου αλλά σίγουρα θα είναι αγαπημένη και μοναδική. Τα τελευταία χρόνια μπορεί να υπήρξαν στιγμές που απηύδησα με το διάβασμα και τα μαθήματα μα υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι που με έκαναν να ξεχνιέμαι και να διακωμωδώ ότι με πίεζε και με άγχωνε. Δέθηκα με πολλούς ανθρώπους που πριν τρία χρόνια αν με ρωτούσαν θα έλεγα ότι εγώ δεν θα ταίριαζα μαζί τους και συνεργάστηκα με του καθηγητές μου, θέλω να πιστεύω ικανοποιητικά αν όχι καλά. Όπως και να χει βλέποντας τις τελευταίες μέρες της φετινής χρονιάς να περνάνε σκέφτομαι τι έζησα αυτά τα χρόνια και χαμογελάω αμυδρά, μα αν θέλω να είμαι ειλικρινής θα πω πως δεν λυπάμαι ούτε στάλα που τελειώνω το γυμνάσιο,αντιθέτως αναμένονται κι άλλες στιγμές που θα με συναρπάσουν, είμαι σίγουρη. Και καθώς βλέπω τα σβησμένα κεριά αποφασίζω να μην ξανά κοιτάξω πίσω , κοιτάω μπροστά τα αναμμένα αλλά θελωντας και μη μυρίζω τον καπνό τους-και θυμάμαι.
«Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω τί γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,τί γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν.»
Αφιερωμένο σε όλους:
