Στιγμιότυπα από τη μαθητική ζωή του Γ3
Πρώτη Γυμνασίου. Αρχαία Ελληνικά
Νοέμβρης 2011, κι ένα ταξίδι επιστημονικής φαντασίας από την Αληθινή ιστορία του Λουκιανού, ήταν το πρώτο μας διαγώνισμα στα Αρχαία! Όλα καλά τα καταλάβαμε, ωραίοι και εντυπωσιακοί οι φελλόποδες με τους φελλούς τους πλέανε, κατά τα άλλα όμως «άπαντα ημίν προσεοικότας». Μα ο άριστος Χριστόπουλος, προσπέρασε πολύ κι ερμήνευσε τη μετοχή σαν να ’χαν πόδια κότας!
Ιανουάριος 2012. Τη δόξα του Χριστόπουλου εζήλεψε ο όμορφος Παχνής κι ήρθε η σειρά του Αίσωπου και του ελαφιού του. «Η ομορφιά δεν είναι το παν», σύμφωνα με τον τίτλο του κειμένου. Το ελάφι δηλαδή καυχιόταν για τα κέρατά του μα ατύχησε μέσα στο δάσος «εμπλακέντων αυτώ των κεράτων εάλω». Μα στο διαγώνισμα του αγαπητού μας μαθητή πήρε φωτιά το δάσος, κάηκαν τα κέρατα. Εμπρηστής το ελάφι μας!
Δώρα Μέντη
Δευτέρα Γυμνασίου
Λογοτεχνία. Άντον Τσέχωφ, «Ένας αριθμός»
Αυτό το διήγημα του Τσέχωφ βόλευε. Παρασκευή, 7η ώρα και η καθηγήτρια μάς πρότεινε θεατροποίηση: το αφεντικό και η δεσποινίς Ιουλία, η δασκάλα των παιδιών. Ποιοι θα παίξουν; Έξι ζευγάρια παιδιών προσφέρθηκαν αμέσως κι άρχισε ο διαγωνισμός. Τα αγόρια ήταν περισσότερα, δεν έβρισκα ζευγάρι. Κι έγινα Ιουλία! Ο Κυριάκος κι ο Βαγγέλης είχαν τη μεγαλύτερη επιτυχία και ψηφίστηκαν από τους περισσότερους μαθητές. Πώς τα καταφέραμε; Ο Κυριάκος έπαιξε το αφεντικό που δεν πλήρωνε την Ιουλία κι η Ιουλία παρουσιάστηκε δειλή και άβουλη, φορώντας ένα τσεμπέρι. Το αφεντικό έδωσε ένα μάθημα στην Ιουλία αλλά την πλήρωσε και με το παραπάνω, αφού της εξήγησε ότι πρέπει να έχει πυγμή, να κάνει σωστά αυτό που κάνει να διεκδικεί τα δικαιώματά της!
Βαγγέλης Φλαριώτης
Φυσική. Χρήσιμα και άχρηστα…
Ο καθηγητής μάς έκανε μια ερώτηση και αρκετοί σήκωσαν χέρι για να απαντήσουν. Ο κ. Δαμιανός γύρισε το βλέμμα προς μια κατεύθυνση αλλά σήκωσε το χέρι του σε άλλη μεριά και είπε: «-Πες!»
Οι δύο μαθητές μπερδεύτηκαν γιατί άλλον έδειχνε κι άλλον κοίταζε. Μίλησε ο πρώτος και μετά από τις τέσσερις πρώτες λέξεις του, ο κ. Δαμιανός άρχισε να χαμογελάει πολύ δυνατά και να κουνάει πάνω κάτω το κεφάλι, σαν να ήταν σωστή η απάντηση. Όταν ολοκλήρωσε ο μαθητής ο κ. Δαμιανός είπε:
«- Αυτό που είπες ήταν τελείως άχρηστο!»
Μιλέν Ντενέβ
Τρίτη Γυμνασίου
«Καθηγητής σε….. φυλακή»
Μια εμπειρία που πιστεύω πως δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι ο διάλογος που είχα με τον θεολόγο μας, τον κ. Καπετανάκη. Για να πειράξουμε τον καθηγητή μας βάλαμε στο διάλειμμα το τραγούδι «Δεν ξανακάνω φυλακή με τον Καπετανάκη». Όταν ο καθηγητής μας μπήκε στην τάξη φάνηκε να του αρέσει το τραγούδι και τον ρωτήσαμε αν έχει καμιά σχέση με αυτόν. Μας απάντησε πως δεν γνωρίζει αν υπάρχει κάποια συγγένεια. Μας ανέφερε πάντως πως ο άνθρωπος αυτός ήταν ένας θεολόγος στη Νίκαια του Πειραιά (όπου κατοικεί και ο κ. Καπετανάκης) που το 1926, επειδή εννέα μαθητές του (πράγματι εννιά μαθητές βρίσκονταν εκείνη την ώρα μέσα στην τάξη) τού «κολλούσαν μαγκιές» πήρε ένα περίστροφο και τους σκότωσε. Πρόσθεσε δε πως αυτός ο άντρας πρέπει να ’ταν πολύ κακός γιατί δεν τον άντεχαν ούτε στη φυλακή. Τότε του είπα πως δεν είναι τυχαίο ότι γύρω από την αίθουσά μας υπάρχουν κάγκελα, υπαινισσόμενος ότι και μεις «κάνουμε φυλακή με τον Καπετανάκη». Ο καθηγητής όμως –όπως πάντα άλλωστε- κράτησε την ψυχραιμία και την ηρεμία του και μάλιστα φάνηκε να γελάει!
Χρήστος-Κίτσος Ορφανόπουλος
«Ο ιός…»
Ο ιστορικός μας, την περίοδο που οι υπολογιστές είχαν κολλήσει ιό, έβαλε ανήσυχος το φλασάκι του στον υπολογιστή της τάξης μας. Οι μαθητές τον ρώτησαν: «Κύριε καθηγητά, δεν φοβάστε μην κολλήσετε ιό από τον υπολογιστή μας;». Και εκείνος χαμογελώντας απάντησε: «Δεν έχει ιο, γιατί το τσέκαρα με το usb του καθηγητή της Φυσικής!»
«… και άλλα ευτράπελα»
«Ποιον θα πιάσω, σήμερα;» αναρωτήθηκε η κ. Δάλκου.
«Πες το με τα ελληνικά της Μενεγάκης», μας υπέδειξε ο κ. Ρενιέρης.
«Τι είναι αυτά τα παράσιτα που ακούγονται πάνω από τη βελούδινη φωνή μου;», διαμαρτυρήθηκε ο κ. Μιχαλιός.
«Εγώ καμιά φορά νιώθω πως είμαι μια γαϊδούρα κι εσείς τα γαϊδουράκια μου», είπε η αγαπημένη μας κ. Γεωργούδη.
«Άθυρμα!», η λέξη που μας έμαθε η κ. Καφετζάκη.
«Είμαστε πια Πρωταθλητές Φιλαναγνωσίας!», μας αποκάλυψε η κ. Μέντη, λίγο πριν φύγουμε για το Λονδίνο.
