της Σεμίνας Στέφου (Α4, Λύκειο)

 Απόγευμα Τετάρτης, 26 Μαρτίου. Στη Μεγάλη Αίθουσα του Πανεπιστημίου Αθηνών αντηχούν γέλια, φωνές και ψίθυροι που έρχονται σε αντίθεση με το επιβλητικό ύφος του κτηρίου. Οι περαστικοί από την οδό Πανεπιστημίου παραξενεύονται και αναρωτιούνται για την περίεργη ευθυμία. Ποιος έχει τέτοιο κέφι πλάι στους μεγάλους φιλοσόφους, τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, που είναι ζωγραφισμένοι στους εσωτερικούς τοίχους της αίθουσας; Εκεί, παρέες από ζωηρά παιδιά ψιθυρίζουν, κοιτάζονται συνωμοτικά και απαγγέλλουν, φωναχτά ή μέσα από τα δόντια τους, ποιήματα. Η τετραμελής ομάδα της Ευαγγελικής ολοκλήρωσε την πρόβα της και έκατσε λίγο να αναλογιστεί τα συμβάντα στη διάρκεια της ημέρας, μέχρι τη συνάντησή μας στη στάση του τραμ. Φυσικά, είχαν συμβεί για μια ακόμη φορά τα κλασικά, η Χλόη και η κ. Μέντη στήνονται και περιμένουν τους αργοπορημένους… τους έχουμε συνηθίσει όμως και δεν τους θυμώνουμε. Ακολούθησε ο εντυπωσιασμός μας μπροστά στην υποβλητική ατμόσφαιρα της αίθουσας, η αγωνία για την εμφάνισή μας, η εικόνα των άλλων σχολείων, η προετοιμασία για την εκδήλωση που είχε οργανώσει η εφημερίδα «Η Καθημερινή», στο πλαίσιο του εορτασμού της Ημέρας Ποίησης. Προηγήθηκε μια μικρή παρουσίαση από μαθητές του 2^ου Π.Π. Λυκείου Αθηνών και μετά ήταν η σειρά μας. Ξεπεράσαμε το άγχος μας και ανταποκριθήκαμε καλά στην πρώτη μας αυτή δημόσια εμφάνιση. Εγώ διάβασα το «Παντούμ» του Γιώργου Σεφέρη, ο Γεράσιμος τον «Οδηγητή» του Κώστα Βάρναλη, η Χλόη μας μελαγχόλησε με το «Σαν έσβησε σαν ίσκιος τ’ όνειρό μου» του Κώστα Καρυωτάκη αλλά η Αναστασία μας έκανε να καταλάβουμε την αξία της γυναίκας με το ποίημα «Ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες που αγαπούμε» του Νίκου Εγγονόπουλου. Ακολούθησε η υπέροχη χορωδία του Π.Π. Λυκείου Αναβρύτων, και οι μαθητικές ομάδες του Π.Π. Σχολείου του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Καλλιτεχνικό Λυκείου Γέρακα. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με την πολυπληθή μουσική και ποιητική εκπροσώπηση των Εκπαιδευτηρίων Κωστέα-Γείτονα. Υπήρχε όμως και συνέχεια, καθώς μας κάλεσαν σε μικρή δεξίωση στο γειτονικό εντευκτήριο του Πανεπιστημίου. Πήγαμε με χαρά στο πολύ ενδιαφέρον αυτό κτήριο όπου επικρατούσε η ιδιαίτερη ατμόσφαιρα μιας άλλης ιστορικής εποχής, ανάμεσα στα κόκκινα χαλιά και τους εντυπωσιακούς καναπέδες. Ξανά η απολαυστική παρέα του Λυκείου Αναβρύτων εντυπωσίασε με το κέφι και τη ζωντάνια της. Στο αποκορύφωμα της βραδιάς οι καλεσμένοι χόρευαν ροκ εν ρολ. Μου έμεινε όμως το παράπονο, γιατί ο κ. Θώδης δεν μου πρότεινε έναν χορό! Τέλος, η κεφάτη παρέα μας διαλύθηκε. Πώς μπορείς όμως να ξεχάσεις μια τέτοια βραδιά;