της Ειρήνης Περάκη (Γ3, Γυμνάσιο)

Η σχέση μου με τη μουσική άρχισε από σχετικά μικρή ηλικία. Όταν πήγαινα στην Τρίτη Δημοτικού, έμαθα να παίζω φλογέρα, καθώς ήταν υποχρεωτικό να μάθουμε αυτό το όργανο στο σχολείο. Βλέποντας όμως κάποια παιδιά να παίζουν κιθάρα ή πιάνο, ζήλεψα και αποφάσισα να πω στους γονείς μου ότι ήθελα να μάθω κι εγώ κάποιο μουσικό όργανο. Επειδή έβρισκα πολύ συνηθισμένη την προτίμηση των περισσότερων στην κιθάρα και στο πιάνο, ήθελα να βρω κάτι ξεχωριστό. Έτσι διάλεξα την άρπα. Είχα δει αυτό το όργανο μια φορά  και μου κίνησε την περιέργεια. Νομίζοντας πως η άρπα λεγόταν «λύρα», ανακοίνωσα την απόφασή μου στους γονείς μου κι εκείνοι, φυσικά, έμειναν έκπληκτοι, γιατί κατάλαβαν ότι ήθελα να μάθω κρητική λύρα! Βέβαια, ο παππούς μου, που είναι Κρητικός, καταχάρηκε και έσπευσε να μου αγοράσει μια λύρα. Ενθουσιασμένη λοιπόν εγώ, φανταζόμουν ένα χρυσό μεγαλοπρεπές όργανο….

Φυσικά, αυτό που φαντάστηκα δεν είχε την παραμικρή σχέση με αυτό που αντίκρισα, την πραγματική κρητική λύρα! Ένιωσα μεγάλη απογοήτευση όταν κατάλαβα το λάθος μου, αλλά η οικογένειά μου με παρότρυνε να αρχίσω μαθήματα, αφού είχαμε ήδη αγοράσει τη λύρα. Αν δεν μου άρεσε, θα το ξανασυζητούσαμε. Μετά από έξι χρόνια συνεχίζω, κάνω ακόμα μαθήματα, όμως οφείλω να ομολογήσω ότι αυτό το μουσικό όργανο δεν με βοηθά πάντα να «διαφύγω» από την καθημερινότητα. Μου αρέσει όταν παίζω, όμως κάποιες φορές νιώθω άβολα  όχι μόνο γιατί αυτό που κάνω δεν είναι συνηθισμένο αλλά και γιατί η παραδοσιακή μουσική δεν είναι αρκετά διαδεδομένη στις μέρες μας. Θα ήθελα, πάντως, να συμβάλλω στην ευρύτερη διάδοση όχι μόνο του συγκεκριμένου οργάνου αλλά και γενικότερα της παραδοσιακής μουσικής, γιατί πιστεύω ότι είναι ένα στοιχείο του πολιτισμού μας που πρέπει να διατηρείται αναλλοίωτο στο πέρασμα των αιώνων…