Κασσιόπη

‘’Κάπου στο Αιγαίο’’

Όλος ο κόσμος ανάμεσα στα πόδια μας.

Κοιτάς την θάλασσα, όπως συνήθιζες να με κοιτάζεις.

Τα βότσαλα εμπόδια στάθηκαν να φτάσεις ως εκεί κι όταν το κάνεις…

Λοιπόν…  απλά παίρνεις μια γεύση της και φεύγεις.

Κι όταν φύγεις σου λείπει.

 Θες να γυρίσεις πίσω.

Μα πώς?

Οι βαλίτσες άδειασαν και οι καλοκαιρινές βραδιές γίνονται ψυχρά φθινοπωρινά βράδια.

Ο ήχος των πουλιών δίνει τη σκυτάλη,

Στον μουντό ήχο της βροχής.

Όμορφος ήχος.

Σαν να ακούω την φωνή σου.

Βυθίστηκα στην απεραντοσύνη της θάλασσας

 γιατί μου θύμιζε τα μάτια σου.

Και μου έμεινε τ’ απωθημένο.

Έγινα λουλούδι και μαράθηκα.

Και ρίζωσα στον πόνο μου.

Παντοτινός.

Σαν την αγάπη μου για σένα.

Ή την θάλασσα.

Αυλαία.

 

 

Κασσιόπη

 

  “Τ’ ανείπωτα”

Κλεισμένα όνειρα σε τετράδια δανεικά.

Σπασμένα μάτια και είδωλα θλιμμένα.

Πεθαμένες ελπίδες σε παραμύθια δίχως χαρούμενο τέλος.

Εφηβεία.

Τα όνειρα μας γίνονται πρόσωπα

 και οι εφιάλτες μας γίνονται η ζωή μας.

Οι επιθυμίες μας πλέον αναμνήσεις

Και όσα επιδιώξαμε,

 Πλέον όσα μισήσαμε.

Η αγάπη πεθαίνει,

Και η ευτυχία ανήκει μόνο στα παραμύθια.

Η ελπίδα, φως για την έξοδο μας από το σκοτάδι.

Μακάρι να ξέραμε,

Πως το φως κρύβει μέσα του το πιο βαθύ σκοτάδι.

Πως η ελπίδα είναι αυτή που μας σκοτώνει.

Μα δε βαριέσαι.

Τα λόγια μόνο μπορούν από την βαθιά άβυσσο της δυστυχίας να μας ελευθερώσουν,

Και να μας σκοτώσουν ταυτόχρονα.