Σε λίγες μέρες έφθαναν τα Χριστούγεννα. Το ταξίδι που είχαμε προγραμματίσει έγινε πραγματικότητα. Η μικρή πόλη που επισκεφθήκαμε ήταν τόσο όμορφη! Είχε φορέσει τα καλά της για να υποδεχτεί την Γέννηση του Χριστού Μας. Στολίδια ομόρφαιναν την κάθε γωνιά της. Λαμπιόνια πολύχρωμα φώτιζαν κάθε σοκάκι της. Οι άνθρωποι χαρούμενοι έκαναν βόλτες ανάμεσα από τα στολισμένα μαγαζιά. Τα παιδιά φωτογραφίζονταν με τον Αї-Βασίλη κοιτώντας τον παράξενα στο πρόσωπο. Άλλα τραγουδούσαν τα κάλαντα από γειτονιά σε γειτονιά. Από τα μικρά γραφικά σπίτια ξεχείλιζαν μυρωδιές από νόστιμα φαγητά και γλυκά. Βλέπετε αυτές τις μέρες έχουν την τιμητική τους τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες. Από παντού μουσικές ηχούσαν στα αυτιά μας με τη χορωδία της μικρής πόλης να μας καθηλώνει μικρούς και μεγάλους. Τι όμορφα που ήταν όλα! Πραγματικά νόμιζες πως ζούσες σε ένα παραμύθι. Λίγο πιο πέρα όμως πλανιόταν στον αέρα η λύπη και η απελπισία. Μια οικογένεια στέκονταν λίγα μέτρα μακριά από όλη αυτή τη χαρά. Μου έκανε τόση εντύπωση! Ο πατέρας σκυφτός και η μάνα αγκάλιαζε τα δυο της παιδιά με τόση τρυφερότητα! Σκέφτηκα να τους πλησιάσω αλλά δίστασα. Έκανα ένα βήμα, μετά ένα δεύτερο και συνέχισα. Πλησίασα όλο και πιο κοντά και τότε αισθάνθηκα το μικρό κοριτσάκι να με κοιτάει όλο και πιο επίμονα. Αναρωτήθηκα γιατί. Με πλησίασε κι άλλο. Ήθελα να μιλήσω αλλά δεν πρόλαβα. Με κοίταξε στα μάτια και μου είπε ότι μέσα σε αυτά έβλεπε πόσο ευτυχισμένη και χαρούμενη ήμουν. Ήταν αλήθεια, είχα όλα αυτά που θα μπορούσα να κάνουν έναν άνθρωπο ευτυχισμένο. Ένα δάκρυ τότε κύλησε από τα ματάκια της. «Κι εγώ…» μου ψιθύρισε. «Εσύ; Τι;» «Κι εγώ κάποτε ήμουν πολύ ευτυχισμένη αλλά…» τα μάτια της βούρκωσαν περισσότερο. Μου ζήτησε να καθίσω μαζί της. «Κάποτε…» έτσι άρχισε να μου διηγείται ένα παραμύθι τόσο αληθινό! Ο πατέρας της είχε μία πολύ καλή δουλειά, ζούσανε σε ένα όμορφο και ζεστό σπίτι και όλοι ήταν ευτυχισμένοι. Ήρθαν όμως δύσκολα χρόνια. Ο πατέρας ξαφνικά έχασε τη δουλειά του και το σπίτι του και μέσα σε ένα βράδυ βρέθηκαν στο δρόμο. Δεν ήθελε τίποτα άλλο από μια ζεστή γωνιά και ένα ζεστό πιάτο φαγητό μαζί με τους αγαπημένους της. Δεν άργησα πολύ να το σκεφτώ γιατί μπορούσα να της τα προσφέρω. Έφερα τους γονείς μου και τους εξήγησα τη δύσκολη κατάσταση τους. Από εκείνη τη μέρα όλα άλλαξαν. Η οικογένεια βρήκε ξανά το χαμόγελό της και η ευτυχία ζωγραφίστηκε και πάλι στο πρόσωπο του μικρού κοριτσιού, που από εκείνη την ημέρα δεν έφυγε ποτέ από κοντά μου. Αισθανόμουν χαρούμενη αλλά και πολύ περήφανη που μπόρεσα να προσφέρω τη χαρά στην οικογένεια της μικρής και παντοτινής μου φίλης. Βλέπετε η μαγεία των Χριστουγέννων δεν είναι μόνο τα δώρα, τα στολίδια ή τα ωραία ρούχα. Είναι το χέρι που απλώνεις σε κάποιον που έχει την ανάγκη σου. Είναι η αγάπη που δείχνεις σε κάποιον που τη χρειάζεται. Είναι η αγκαλιά σου που απλά την ανοίγεις για να ζεστάνεις όσους κρυώνουν. Είναι η δύναμη και η ελπίδα που μοιράζεις στους αδύνατους που ελπίζουν
ΚΛΕΙΤΣΟΓΙΑΝΝΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ Β2
