Μέρες που θα ΄τανε μ” εσέ μαργαριτάρια,

χωρίς εσέ μες στου καιρού τα βάθη πάνε,

ψυχρές και ανελέητες, σαν τα λιθάρια

που μες στη θάλασσα μικρά παιδιά πετάνε!

 

Σαν προσπαθώ με υπομονή να τες μετρήσω,

απ” τη στιγμή που μ” έσφαξε το έχε γεια σου,

με πιάνει τρέλα και θαρρώ πως πλιο να ζήσω

του κακού ελπίζω σαν προτού στην αγκαλιά σου.

 

Και γονατίζω και ρωτώ στην προσευχή μου

αν είναι δίκιο στες ρημιές να τυραννιούμαι,

αν μια ζωή, που δεν μπορώ να πω δική μου,

πρέπει μέσα στην άβυσσο να τη σκορπούμε.

 

Αλίμονο και να ΄χ’ αυτή την πίκρα μόνος,

να ξέρω πως το ταίρι μου δεν κλείνει ο πόνος.

 

Αργύρης Εφταλιώτης

Πηγή ποιήματος: Κείμενα Νεολληνικής Λογοτεχνίας Ά Γυμνασίου

Επιλέγει η Κωνσταντίνα Βότση

Πηγή εικόνας: pixabay