[…] Πάρε ένα ποτήρι με κόκκινο κρασί.
Σκέψου· το κρασί είναι οι αιματοβαμμένες στην μνήμη σου αναμνήσεις.
Το πορσελάνινο ποτήρι είσαι εσύ. Μονάχα εσύ.

Πιάσε καλά το ποτήρι στο χέρι σου.
Δες μες στο κατακόκκινο χρώμα του κρασιού.
Σχημάτισε τα κάστρα που έως τώρα έχτισες στην άμμο…
Είναι οι κόποι κι ολάκεροι οι στόχοι σου.
Οι δυστυχίες κι οι ευτυχίες…
Είναι τα όνειρα σου!

Κούνησε το ποτήρι με κυκλικές κινήσεις…
Τώρα βλέπεις το κύμα που έρχεται και τα σβήνει όλα, έτσι δεν είναι;
Ισοπεδώνει και διαγράφει τα πάντα στο πέρασμα του, με μια κίνηση του δικού σου χεριού μονάχα…

Έπειτα έρχεται αυτό το παράπονο που σε πνίγει, αρπάζεται από πάνω σου τόσο μα τόσο σφιχτά.
Κι ύστερα αυτή η σκληρή ηττοπάθεια με μια ερώτηση μαζί…
«Πώς αυτή η ριμάδα – η τόση δα μικρή καρδιά – βαστάει άραγε τόσες χαραματιές;»…
Σαν από λεπίδες πληγωμένη κι από αγκάθια σαν κόγχη τρυπημένη.
Μα γιατί δεν κλαίει άραγε; Και το κυριότερο γιατί δεν αιμορραγεί; Σταλαματιά αίμα δεν έχει να στάξει;
Τόσο δυνατή είναι πια; Ή φοβάται μη λερώσει;
Θαρρείς πελώρια η δύναμη της ανθρώπινης ψυχής… από ατσάλι θαρρείς είναι φτιαγμένη.
Κι όμως όταν ξεχνά να πάρει μαζί της το μακρύ της γιαταγάνι, κάτι πάει στραβά…

Τώρα, άσε το κρασί από το χέρι σου.
Ακούμπησέ το πάνω στο παλιό ξύλινο σαρακοφαγωμένο τραπέζι.
Φτιάξε με τον μαλακό πηλό της φαντασίας σου και την πανέμορφη παλέτα του μυαλού σου δυο-τρεις όμορφες εικόνες, δίχως τη μαυρίλα που ίσως είδες πριν…
Αυτές χρειάζεσαι μονάχα για αν συνεχίσεις να προχωράς…

[…]Πιάσε ξανά το κρυστάλλινο λεπτό ποτήρι.
Τώρα μύρισε καλά το περιεχόμενο του…
Πες μου δε μυρίζει άσχημα…
Σκέψου τις μάχες που έδωσε η μικρή ρωμαλέα καρδιά για να στέκεται εδώ που είναι…
Για να πετύχει αυτά που πέτυχε…
Κοίτα την καλά…
Κοίτα την ξαρματωμένη στέκεται ακόμη στη θέση που της όρισες εσύ. Σε κοιτά κατάματα.
Κάτι νοσταλγεί! Ίσως την αγαλλίασή της…
Η μάταιη, ανωφέλευτη μάχη, ωστόσο, δεν έχει λήξει ακόμη.
Ο εχθρός είναι εκεί, ίσως πιο δυνατός από ποτέ…

Τώρα, μήπως μυρίζει καλύτερα;
-Όχι, γιατί τίποτα δεν έχει αλλάξει ακόμη… Τίποτα δεν έχει γιατρευτεί.

Αντίο νεράιδα, να σε προσέχεις…
Μη δώσεις σε κανέναν αυτά τα κρυστάλλινα δάκρυα σου, γιατί εάν κάποιος δεν τα προσέξει θα πέσουν και θα σπάσουν κι ο κρότος τους θα σε πονέσει πολύ…
Αντίο, μικρή αγωνίστρια καρδιά, που προστάζεις τα συναισθήματά μου χρόνια τώρα…

[…] Άφησε ξανά το κατακόκκινο ποτήρι.
Κοίταξέ το για μια μόνη και τελευταία φορά.
Κλείσε τα μάτια σου…
Άνοιξε τα πάλι.
Άνοιξε τη στιβαρή ξύλινη πόρτα που σε κρατούσε εγκλωβισμένο, κι έπειτα φύγε…
Μην κοιτάξεις πίσω σου ποτέ ξανά…

‘’Καρδιά, το γιαταγάνι μην ξεχνάς και τρέχα…’’!

Πηγή εικόνας: https://parathyro.politis.com
Νάσια Τσιτσιγάνη