Είν΄ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·
είν΄ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
παίρνουμ΄ επάνω μας· κι αρχίζουμε
νά ΄χουμε θάρρος και καλές ελπίδες.

Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Αχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μας τρομάζει.

Είν΄ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ” αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κ΄ έξω στεκόμεθα ν” αγωνισθούμε.

Αλλ΄ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κ΄ η απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ΄ τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.

Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ΄ αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ΄ η Εκάβη κλαίνε.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

 

Χριστίνα Μανώλη

Πηγή: βιβλίο, ελληνική λογοτεχνία κ. π. Καβάφης, τα ποιήματα

Φωτογραφία από Ser Turov από το Pixabay