Κατάγομαι από ένα ορεινό χωριό, τα Λιβάδια, το οποίο βρίσκεται στο νόμο Κιλκίς.

Το χωριό αριθμούσε προπολεμικά 5.000 κατοίκους, η κύρια ασχολία των οποίων ήταν η κτηνοτροφία , η γεωργία και το εμπόριο. Λόγω του μεγάλου υψόμετρου  (1200 μ)  του χωριού και των δυσμενών συνθηκών την περίοδο του χειμώνα , οι κάτοικοι ζουν εκεί μόνο τους ανοιξιάτικους και καλοκαιρινούς  μήνες. Για τον λόγο αυτό όλοι οι γάμοι στο χωριό γινόταν  το καλοκαίρι  και συγκεκριμένα τον Δεκαπενταύγουστο (κατά μέσο όρο 25 με 30 γάμοι).

Οι γάμοι συνήθως διαρκούσαν μια εβδομάδα. Ξεκινούσαν με τα καλέσματα από σπίτι σε σπίτι. Πρώτα καλούσαν τους συγχωριανούς τους  οι φίλοι του γαμπρού, περνώντας από σπίτι σε σπίτι και κερνώντας  τους προσκεκλημένους τσίπουρο και οι φίλες της νύφης ακολουθούσαν την ίδια διαδικασία με την διαφορά ότι σε κάθε σπίτι καλεσμένου πρόσφεραν ένα μήλο με μια δραχμή πάνω .

Την Παρασκευή , το σόϊ του γαμπρού επισκέπτονταν το σπίτι της νύφης και μετά από ένα γλέντι μετέφεραν με τα άλογα την προίκα της νύφης στο νέο σπίτι του ζευγαριού . Την επόμενη μέρα ,το Σάββατο ξεκινούσε το μεγάλο γλέντι. Οι γυναίκες ετοίμαζαν διάφορα εδέσματα (φαγητά , σούβλες με αρνιά , γλυκά ) και ακολουθούσε γλέντι που διαρκούσε 3 μέρες.  Τέλος , την Κυριακή , το σόι του γαμπρού πήγαινε στο σπίτι της νύφης, οι δε φίλοι του γαμπρού καβαλούσαν τα άλογα (μπρατίμια) και πήγαιναν μέχρι το σπίτι της νύφης καλπάζοντας και τραγουδώντας χαρούμενους σκοπούς ως ένδειξη του χαρμόσυνου γεγονότος . Στην συνέχεια επέστεφαν όλοι μαζί στο σπίτι του γαμπρού όπου έρχονταν ο παππάς για να τελέσει το μυστήριο του γάμου. Μετά ακολουθούσε ο χορός με πρώτο χορευτή τον κουμπάρο του ζευγαριού  που κρατώντας το φλάμπουρο στο χέρι , τραγουδούσε  το παραδοσιακό τραγούδι » Έβγα μάνα πατερίτσα, φέρνει ο γιος μια περδικίτσα, πάει μόνος και ήρθε ζευγάρι «.

Είναι όμορφο να ξέρεις τις ρίζες σου, τα ήθη και τα έθιμα του τόπου σου που σε κάνουν να μη νιώθεις μετέωρος. Τα διδάγματα του παρελθόντος, οι δοκιμασμένες αξίες αποτελούν οδηγό για το μέλλον και σημαντικό παράγοντα για την ενότητα των ανθρώπων.

Κωνσταντίνα Ιατρού