Πρώτη μέρα του Νεντίμ στο Ελληνικό σχολείο
Στα πλαίσια του μαθήματος της λογοτεχνίας με αφορμή το κείμενο «Ταξίδι χωρίς επιστροφή» έγραψα το παρακάτω διήγημα.
Η μητέρα μου ήταν αγχωμένη. Περίμενε τον πατέρα μου να γυρίσει σπίτι. Της είχε πει ότι ο Αλί θα του έβρισκε δουλειά στις αποθήκες ενός Έλληνα. Βλέπετε εγώ και η οικογένειά μου είμαστε πρόσφυγες από τη Συρία. Ήρθαμε στην Ελλάδα πριν από ένα χρόνο και μένουμε στη Θεσσαλονίκη. Τα πράγματα ήταν τόσο επικίνδυνα στην πατρίδα μας, που οι γονείς μας πήραν αμέσως την απόφαση να φύγουμε για να σώσουν τις ζωές μας. Το σπίτι μας στη Συρία ήταν μεγάλο και όμορφο, σε τίποτα δε θυμίζει το τωρινό μας σπίτι. Όμως ο πατέρας μας μας έχει υποσχεθεί πως όταν βρει δουλειά, θα πάμε σε ένα καλύτερο.
Η μητέρα έστρωσε το τραπέζι και φώναξε εμένα και τον αδελφό μου.
- Νεντίμ, Ντουρούκ ελάτε για φαγητό!
Στο τραπέζι ακόμα μια φορά υπήρχαν μακαρόνια. Βαρέθηκα να τρώω όλο σκέτα μακαρόνια αλλά δεν είπα τίποτα. Έτσι κι αλλιώς το μυαλό μου ήταν αλλού! Αύριο θα πήγαινα για πρώτη φορά στο ελληνικό σχολείο! Χάρηκα πολύ όταν έμαθα ότι εμένα και άλλα πέντε παιδιά μας δέχτηκαν στο σχολείο. Ήδη είχαμε μάθει λίγα ελληνικά και γι’ αυτό θα μπαίναμε σε τάξη με Ελληνόπουλα! Μαζί μου θα ήταν και ο φίλος μου, ο Αρίφ. Είχαμε και οι δυο τόση αγωνία!
Τελικά τα πράγματα δεν ήταν όπως τα περιμέναμε! Το πρωί, όταν φτάσαμε στο σχολείο, είδαμε γονείς παιδιών να διαμαρτύρονται στην είσοδο. Καταλάβαμε αμέσως πως ήταν για μας! Όταν μπήκαμε στην τάξη, οι δάσκαλοι μας καλωσόρισαν παρουσιάζοντας μας στα παιδιά. Η πρώτη ώρα ήταν πολύ αμήχανη καθώς δεν καταλαβαίναμε σχεδόν τίποτα! Στα διαλείμματα τα περισσότερα παιδιά μας κοιτούσαν περίεργα. Αυτό που μας πείραξε όμως ήταν όταν ακούσαμε να λένε ότι πρέπει να πλένουν τα χέρια τους συχνά για να μην κολλήσουν κάποια αρρώστια που μπορεί να είχαμε! Κατάλαβα ότι ο Αρίφ είχε θυμώσει! Νιώσαμε πως κανείς δεν είχε διάθεση να μας μιλήσει!
-Νεντίμ, πώς ήταν η πρώτη μέρα; , ρώτησε η μητέρα μου, όταν γύρισα σπίτι.
-Πολύ καλά! της απάντησα και πήγα στο δωμάτιό μου. Δεν ήθελα να μιλήσω εκείνη τη στιγμή! Πολλές σκέψεις τριγυρνούσαν στο μυαλό μου! Άραγε η δεύτερη μέρα θα είναι καλύτερη; Θα γίνουμε κάποτε φίλοι με τα παιδιά; Εμείς είχαμε ακούσει ότι οι Έλληνες είναι φιλόξενος λαός!
Δουκάκης Θέμης
