Σχολείο άλλων εποχών!
Το σχολείο, όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα είναι πάντα χαραγμένο στη μνήμη μας και στην καρδιά μας.
Έχει αλλάξει πολύ όμως σε σχέση με το παρελθόν. Αλλιώς ήταν τα σχολικά χρόνια στην εποχή των παππούδων μας και των γονιών αλλιώς τώρα που πηγαίνουμε εμείς στο σχολείο .
Αρχικά τα σχολεία δεν είχανε κεντρική θέρμανση και αναγκάζονταν τα παιδιά να πηγαίνουν να φέρνουν ξύλα για να ζεσταθούν. Τα θρανία ήταν κολλημένα με τις καρέκλες με αποτέλεσμα να κάθονται μέχρι και 3 παιδιά μαζί. Επίσης τα σχολεία ήταν εξατάξια, δηλαδή είχαν 6 τάξεις στο Δημοτικό και 6 στο Γυμνάσιο ενώ Λύκειο δεν υπήρχε. Οι μαθητές έπρεπε να βρίσκονται από πολύ νωρίς στο σχολείο.
Δεν υπήρχαν βέβαια Δημοτικά Σχολεία σε κάθε χωριό, με αποτέλεσμα να χρειάζεται οι μαθητές να περπατάνε μέχρι και μία ώρα μέχρι να φτάσουν στο σχολείο κάτω από δύσκολες καιρικές συνθήκες, βροχή, χιόνι και αέρα το χειμώνα και πολλή ζεστή και ήλιο το καλοκαίρι. Πολλοί από τους μαθητές λόγω δύσκολων οικονομικών συνθηκών πήγαιναν στο σχολείο με χαλασμένα τρύπια παπούτσια ή στην χειρότερη περίπτωση ακόμα και ξυπόλητοι .
Οι δάσκαλοι ήταν πάντα πολύ αυστηροί, με την πιο συνηθισμένη εικόνα, αυτή με την βέργα στο χέρι την οποία χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά όταν κάποιος μαθητής δεν ήξερε την απάντηση σε αυτό που είχε γράψει ο κύριος στον πινάκα ή έκανε φασαρία και δεν άκουγε. Τα παιδιά ήταν αναγκασμένα να φοράνε τις λεγόμενες στολές ή μπλε ποδιές, που ήταν μπλε φόρεμα με ποδιά για τα κορίτσια και μπλε παντελόνι με άσπρο πουκάμισο για τα αγόρια. Η φορεσιά αυτή όμως καταργήθηκε το 1982.
Τα παιδιά εκείνη την εποχή μιλούσαν και έγραφαν στην καθαρεύουσα. Υπήρχε επίσης το πολυτονικό σύστημα, δασεία, ψηλή και περισπωμένη. Επίσης τα σχολεία τότε είχαν έξι μέρες λειτουργίας και όχι πέντε που είναι σήμερα.Τα παιδιά πήγαιναν σχολείο και το Σάββατο. Τα βιβλία τους οι περισσότεροι μαθητές τα κρατούσαν στο χέρι και λίγοι ήταν αυτοί που χρησιμοποιούσαν υφασμάτινη σάκκα.
Τέλος, τότε όπως και σήμερα όλα τα παιδιά λάτρευαν την ώρα του διαλείμματος, όπου τότε ένας καθηγητής ή δάσκαλος έπαιρνε στο χέρι το ‘περίφημο’ κουδούνι χειρός και το χτυπούσε. Δεν ήταν ηλεκτρικό όπως σήμερα.
Χάρις Γκιούγκη
