Με αφορμή μια  σχολική εκδρομή μας που πραγματοποιήθηκε στη Γερμανία,  λίγο καιρό πριν, αποφάσισα να γράψω ένα άρθρο, σχετικά με τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες και τις δυσκολίες που αυτοί βιώνουν καθημερινά στη χώρα μας. Όπως όλοι γνωρίζουμε, Άτομα με Ειδικές Ανάγκες θεωρούνται  όλα τα άτομα  που εμφανίζουν σοβαρή μειονεξία που προκύπτει από φυσική ή διανοητική βλάβη. Συγκεκριμένα, όμως, σε αυτό το άρθρο, θα αναφερθώ στα άτομα με κινητικές αναπηρίες .

Φυσικά θα αναρωτηθήκατε, πώς σχετίζεται η Γερμανία με όλο αυτό; Ίσως και να σας πέρασε από το μυαλό… Περπατώντας στους δρόμους της μακρινής αυτής χώρας, αντίκρισα πολλούς ανθρώπους σε αναπηρικά καροτσάκια. Έκαναν τη βόλτα τους, όπως και εγώ, συζητούσαν, χαμογελούσαν.. Κάτι τέτοιο δεν το βλέπεις συχνά εδώ στην Ελλάδα. Τα πεζοδρόμια είναι στενά, άλλοτε διακόπτονται από κολώνες της Δ.Ε.Η, άλλοτε από ταμπέλες, δέντρα ή και τραπεζάκια από διάφορα μαγαζιά. Οι ράμπες, δεν μπορώ να πω ότι δεν υπάρχουν αλλά όχι παντού, πράγμα απαραίτητο για αυτούς τους ανθρώπους. Το μάθημα περί ισότητας των ανθρώπων το διδασκόμαστε χρόνια τώρα! Μα πώς μπορούμε να μιλήσουμε για ισότητα, όταν κάποιοι συνάνθρωποί μας, δεν μπορούν να έχουν τη δυνατότητα να κινηθούν με άνεση μέσα στην πόλη;

Δεν πρέπει να παραλείψω , φυσικά, τις θέσεις παρκαρίσματος, των ανθρώπων με κινητικά προβλήματα. Οι άλλοι μας, καθώς τις βρίσκουμε κενές, αρπάζουμε την ευκαιρία να σταθμεύσουμε το όχημά μας εκεί. Δεν το κάνουμε απαραίτητα, επειδή δε νοιαζόμαστε για τους ανθρώπους με αναπηρία, αφού τις περισσότερες φορές σταθμεύουμε για μικρό χρονικό διάστημα. Απλά δε σκεφτόμαστε, πως ακόμη και σε αυτόν τον λίγο χρόνο ένας ανάπηρος ίσως πέρασε από εκεί  και πως τώρα συνεχίζει με αρκετή δυσκολία  να αναζητείχώρο για το αυτοκίνητό του.

Τελικά, αυτό που εγώ κατανοώ, είναι πως οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα λόγω των παραπάνω, προτιμούν να παραμένουν στα σπίτια τους, καθώς έξω έχουν να καταβάλλουν τεράστια προσπάθεια, ακόμα και για να περάσουν στον απέναντι δρόμο. Ας σκεφτούμε τους εαυτούς  μας στις θέσεις εκείνων…. Ίσως όλοι να είμαστε ευαισθητοποιημένοι σχετικά με αυτό το θέμα, αλλά να μην ξέρουμε το σωστό τρόπο να βοηθήσουμε. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, όλοι μαζί και ας προσπαθήσουμε να μετατρέψουμε κάθε δύσβατο σημείο της πόλης μας, σε χώρο κατάλληλο για τους συνανθρώπους μας, που βιώνουν τέτοιου είδους δυσκολίες. Είναι δικαίωμα όλων να ζουν μια όμορφη ζωή, αξιοποιώντας πλήρως, όλα τα αγαθά που αυτή προσφέρει.

Ελένη Παυλίδου