Διαχρονικά ο άνθρωπος μάχεται για τα δικαιώματά του, την ελευθερία και τη δημοκρατία.
Στην Ελλάδα, το έτος 1828 χαρακτηρίζεται καθοριστικό, αφού για πρώτη φορά εκλέγεται κυβερνήτης από τον λαό. Ανά τα χρόνια ωστόσο, πολλοί ήταν εκείνοι που, εκμεταλλευόμενοι καταστάσεις αδυναμίας του ελληνικού κράτους (εμφύλιο, χούντα), προσπάθησαν να αμφισβητήσουν το πολίτευμα, επιβάλλοντας τη δική τους εξουσία. Εν έτει 2020, η δημοκρατία θεωρείται θεμελιωμένη και απαραβίαστη. Είμαστε ωστόσο άξιοι πολίτες να αναφερόμαστε σε πραγματική δημοκρατία;
Είμαστε ικανοί να προασπίζουμε την ελευθερία έκφρασης τη στιγμή που στο όνομά της προβάλλουμε ακραίες απόψεις και πράξεις που βλάπτουν τους συνανθρώπους μας; Μιλάμε για ισότητα, ενώ η αμφισβήτηση της θέσης της γυναίκας και ο ρατσισμός κάθε είδους αποτελούν καθημερινώς αναπτυσσόμενα φαινόμενα. Πρεσβεύουμε ίσες ευκαιρίες τη στιγμή που καταπατώντας το δικαίωμα του καθενός στην εργασία, απορρίπτουμε άτομα εξαιτίας της διαφορετικότητας ή της αναπηρίας τους. Αναφερόμαστε στη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη, όταν οι εύποροι αποτελούν μια ολιγάριθμη μερίδα ανθρώπων, ευδιάκριτα διακριτή από εκείνη των πολυάριθμων φτωχών.
Πολλοί ίσως σκεφτούν πως δεν ευθύνονται ατομικά για τη σύγχρονη κατάσταση της χώρας. Και ποιος ευθύνεται τελικά; Τι, τελικά, είναι η δημοκρατία; Είναι μόνο το δικαίωμα του πολίτη να ψηφίζει και να πράττει ελεύθερα και πολλές φορές απερίσκεπτα; Μήπως «η δημοκρατία είναι η διαδικασία με την οποία διαλέγουμε αυτόν στον οποίο θα ρίξουμε το φταίξιμο», όπως αναφέρει και ο βρετανός φιλόσοφος Μπέρτραντ Ράσελ…;
Καλέση Αλεξάνδρα, Β2
