Γράμμα στον Λεβί Πρίμο
Πηγή: ΕΑΝ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Συγγραφέας: Λεβί Πρίμο
Primo Levi,
Σου γράφω σήμερα για να σου πω πως ένωσα διαβάζοντας για τον διωγμό και την εξόντωσή σας. Εικόνες γεμάτες πόνο και αγωνία πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου διαβάζοντας όλα όσα έγιναν στον τόπο του μαρτυρίου σας. Βλέπω τον τόπο που μαρτυρήσατε και σας θανάτωσαν με τον πλέον αποτρόπαιο τρόπο. Βλέπω μπροστά μου την αποβάθρα που «γέμισε με σκιές», νιώθω τη δυστυχία, το φόβο, την απελπισία ….. Και μετά… σιωπή! Μια σιωπηλή μεταφορά μια διαλογή ανθρώπων άοπλων, άκακων… δυστυχισμένων! Ένα άηχο μονοπάτι προς τον βέβαιο θάνατο, ο οποίος γινόταν αντιληπτός σε όλους ολοένα και περισσότερο!
Άνδρες, γυναίκες, ακόμα και μικρά παιδιά θύματα μια θηριώδους τραγωδίας που έλαβε σάρκα και οστά με σκοπό την αναίτια και παράλογη εξόντωση ανθρώπων που ζούσαν ειρηνικά. Ένα σύνολο ψυχών που ο παραλογισμός τους έβλεπε ως εμπόδιο στα παράλογα και καταστροφικά σχέδια του! Ένα σύνολο νέων ή και γέρων που έπρεπε να εξοντωθεί γιατί ενοχλούσε με το ανοιχτό πνεύμα και τον ελεύθερο τρόπο σκέψης! Ένα τεράστιο σύνολο επιστημόνων και επαγγελματιών που ίσως να άλλαζαν τον κόσμο προς το καλύτερο! Όμως κάτι τέτοιο ήταν ενάντια στα σχέδια του ναζισμού, ο οποίος έσπευσε βίαια να παραμερίσει κάθε εμπόδιο που συνάντησε στο δρόμο του προς την απόλυτη κυριαρχία, μια κυριαρχία που σημαδεύτηκε με το αίμα ενός λαού! Ποιος άραγε θα μπορούσε να παρηγορήσει τη μητέρα εκείνη που έκλαιγε πάνω από το άψυχο σώμα του παιδιού της ή εκείνο το μικρό παιδί που έκλαιγε μέσα στο στρατόπεδο γιατί μόλις είχε μείνει χωρίς γονείς και προστασία; Ποιος θα μπορούσε να τους εξηγήσει γιατί υπάρχουν ακόμα και τώρα τέτοια φαινόμενα μίσους; Ποιος τέλος θα μπορούσε να απολογηθεί μπροστά τους για όλα εκείνα τα εγκλήματα στα οποία έγιναν θύματα; Για τις εξορίες, τα βασανιστήρια, τους βιασμούς, τους θανάτους!
Primo Levi, ξέρω πως το γράμμα μου αυτό δεν θα φτάσει ποτέ στα χέρια σου, είναι όμως ο μόνος τρόπος για να σου μιλήσω και έχω ανάγκη να σου μιλήσω. Θέλω να ξέρεις πως είσαι παράδειγμα για όλους μας! Ένας άνθρωπος, ο οποίος άντεξε τα μαρτύρια και βγήκε δυνατός από τη μάχη! Ένας άνθρωπος, ο οποίος ήρθε σαν τον ήλιο να φωτίσει τη σκοτεινή πλευρά του κόσμου και να πει σε όλους τους δυνάστες των λαών ένα τεράστιο ΟΧΙ! Όχι στον ρατσισμό και τις διακρίσεις! Όχι στην καταπάτηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου! Όχι στην απομόνωση και «γκετοποίηση» λαών! Όχι… στον θάνατο αθώων νέων και παιδιών που είναι το μέλλον αυτού του κόσμου!
Ο Γάλλος ποιητής Πωλ Βαλερύ αναφέρει: «Ο φασισμός ξεκινάει με τη σκέψη πως όλοι οι άλλοι και κυρίως οι εχθροί του καθεστώτος είναι ανόητοι». Ο Ισπανός συγγραφέας και φιλόσοφος Μιγκέλ ντε Ουνάμουνο θα συμπληρώσει λέγοντας πως «Αυτό που οι φασίστες μισούν πάνω απ’ όλα είναι η ευφυΐα των ανθρώπων».
Αυτό μίσησαν και όλοι εκείνοι που σας κυνήγησαν ανελέητα και σας εξόντωσαν. Χάθηκαν αναίτια και άδικα οι γυναίκες σας, οι γονείς σας, τα παιδιά σας. Κανείς δεν μπόρεσε να τους αποχαιρετήσει. Τους είδατε για λίγο στην άλλη άκρη της αποβάθρας, σαν μια σκοτεινή μάζα»! Και μετά… σιωπή! Σου γράφω σήμερα για να σου πω πως η σιωπή έγινε κραυγή! Σου γράφω σήμερα για να σου πως είναι καθήκον μου να θυμάμαι τι έζησες……και τι κατάφερε να κάνει άνθρωπος στον άνθρωπο στο Άουσβιτς.
Μακαγιός Γεώργιος
Γράμμα στην Άννα Φρανκ
Άννα Φράνκ,
Σου γράφω αυτό το γράμμα, για να σου πω πως ένιωσα, όταν διάβασα το ημερολόγιό σου,το τόσο διαφορετικό απο το δικό μου. Ήσουν ένα κορίτσι γεμάτο όρεξη για ζωή, είχες όνειρα και στόχους που ήθελες να πραγματοποιήσεις. Όμως τα όνειρά σου και το δικαίωμά σου για ζωή, σου τα στέρησαν άδικα και παράλογα.
Έβαλαν εμπόδια, έκοψαν τις γέφυρες, στον κόσμο τους δεν επιτρεπόταν να ονειρεύεσαι…Βλέπεις ο κόσμος του ναζισμού είναι αδίστακτος, δεν χωράνε τα όνειρα σε αυτόν. Όμως, Άννα Φρανκ, δεν εγκατέλειψες τα θέλω σου και πάλεψες για τα ιδανικά σου μέχρι τέλους. Μια αθώα ψυχή που μέσα στον μαρασμό της εποχής διέφερε και άνθιζε. Ένα κορίτσι με όνειρα, ένα κορίτσι με την ελπίδα πως το καλό και η ειρήνη θα υπερισχύσουν, ένα κορίτσι που ποτέ δεν το έβαλε κάτω, ένα κορίτσι το οποίο βίωνε τον παραλογισμό του πολέμου και βάδιζε σε δύσβατα μονοπάτια αλλά εξακολουθούσε να ονειρεύεται, να ελπίζει ,να θέλει να ζήσει.
Άννα Φρανκ, σου λέω πως ζεις και θα ζεις για πάντα, γιατί η αθωότητά σου και τα όνειρά σου διαβάστηκαν από όλους και έγιναν σύμβολο του αποτρόπαιου εγκλήματος που διαπράχθηκε, της γενοκτονίας των Εβραίων.
Εσύ όπως και τόσοι άλλοι… ,γυναίκες, παιδιά
χάσατε το δικαίωμα στην ζωή…
χωρίς λογική,
χωρίς αιτία….
Άννα, θέλω να ξέρεις πως ο πόλεμος σταμάτησε, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης τα επισκεπτόμαστε σήμερα και ξέρουμε πολύ καλά πως εκεί σας βασάνιζαν και σας θανάτωναν, είναι εκεί για να μη ξεχάσουμε ποτέ τη βαρβαρότητα και την αγριότητα. Οι Εβραίοι διώχθηκαν και θανατώθηκαν παράλογα και τώρα πια το ξέρουμε όλοι αυτό. Και εσύ μέσα από τις σελίδες του ημερολογίου σου έγινες σύμβολο εκείνης της εποχής και δε θα ξεχαστείς ποτέ. Εσύ, το κορίτσι με το ζεστό χαμόγελο, θυμίζεις σε όλους το έγκλημα και τον αφανισμό και είσαι πρότυπο για μένα και για όλους, γιατί κι εγώ πιστεύω πως κατά βάθος όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί…
Πηγή:Το ημερόλογιο της Άννας Φράνκ
Ζωή Μπαιραχτάρη
Γράμμα στη Ροζίνα Ασσέρ Πάρδο
Ροζίνα Ασσέρ Πάρδο,
Σου γράφω σήμερα για να ακουστεί το όνομά σου που το παράλογο και η θηριωδία ενός πολέμου σε ανάγκαζαν να κρύβεις. Σε βλέπω να φεύγεις απο το γκέτο φορώντας ένα παλτό και καφέ δερμάτινα γαντάκια. Η μάνα σου ξηλώνει το κίτρινο άστρο, κρατάς την πεντάχρονη παλάμη της Ντενίζ μες τη δική σου την παγωμένη.
Βγήκες έξω, έξω από το γκέτο, στον παραπέρα κόσμο που ήταν απαγορευμένος. Φοβόσουν πολύ. Ο δρόμος ήταν μακρύς και δύσκολος. Περπατήσατε και περπατήσαμε, και τα πόδια σου πονέσανε. Τις μέρες και τις νύχτες της αγωνίας που ακολούθησαν έγραφες και χάρη σ’ εσένα ξέρω σήμερα πως κρυβόσουν στην κάρδια της Θεσσαλονίκης, σ’ ένα διαμέρισμα Χριστιανών συμπολιτών για να μην καταλήξεις στα ναζιστικά στρατόπεδα θανάτου.
Νιώθω την αγωνία σου να επιβιώσεις και να γλυτώσεις από τους συνεχείς αιφνιδιασμούς των Γερμανών. Ακούω τον διερμηνέα να φώναζει: «Γκεστάπο, ανοίξτε!» κι ένα άλλο μικρό κορίτσι, σαν εσένα, να αποκρίνεται ότι δεν του επέτρεπαν να ανοίξει για να σώσει εσένα και την οικογένειά σου. Γνωρίζω καλά πως, όταν οι Γερμανοί επέμεναν, εκείνο το κορίτσι έσπευσε με μια πρόφαση στην κουζίνα, για να σας ειδοποιήσει να κρυφτείτε. Βλέπω τη μητέρα σου με τα δυο της παιδιά να τρυπώνει στην αποθήκη και τον πατέρα σου με το άλλο παιδί στην ντουλάπα της κρεβατοκάμαρας. Η μικρή καρδιά σου χτυπούσε δυνατά και μας έμαθες πως είναι να μετράει ο χρόνος που περνάει, στον ρυθμό των χτύπων της καρδιάς. Ξέρω πως είναι να πονάει και να φοβάται ένα παιδί…
Ανέβαινες στην ταράτσα της Τσιμισκή 113 και έπαιζες «βαπόρι». Σκαρφαλωμένη σ’ ένα πεζούλι, το φανταζόσουν καράβι και σάλπαρες για μέρη μακρινά, θάλασσες και πελάγη, χώρες ελεύθερες χωρίς κατακτητές. Είμαι σήμερα εδώ για να σου πω πως το ταξίδι σου βγηκε αληθινό και είμαι σήμερα εδώ για να φωνάξω το πραγματικό σου όνομα Ροζίνα Ασσέρ-Πάρδο και όχι Ρούλα…
Πηγή: 548 ημέρες με άλλο όνομα:Ροζίνα Ασσέρ-Πάρδο
Αρλέτος Θοδωρής
