Γράφουν οι μαθητές της Β” τάξης Παντελής Στυλίδης και Φώτης Δούμας

  Στις μέρες μας οι έφηβοι μεταξύ πολλών ειδών μουσικής, κυρίως προτιμούν παρακλάδια της χιπ-χοπ και συγκεκριμένα την «τραπ» μουσική. Παρόλο που η «τραπ» και η χιπ-χοπ συγγενεύουν, είναι δύο διαφορετικά είδη, γεγονός το οποίο, όμως, πολλοί ακροατές αγνοούν συγχέοντάς τα συχνά.

  Από τη μία, η χιπ-χοπ αναφέρεται σε σοβαρές καταστάσεις και τα θέματα μπορεί να αφορούν πολιτική και κοινωνική θεματολογία. Η ακμή της χιπ-χοπ σε προτιμήσεις  σημειώθηκε τις δεκαετίες του ’90 και του 2.000 στην Ελλάδα αλλά και γενικότερα στον κόσμο. Από την άλλη, η «τραπ» έχει «έρθει» στην Ελλάδα από το 2010 και μετά. Αναφέρεται συνήθως σε θέματα όπως τα υποτιθέμενα υπερβολικά λεφτά, τις παράνομες ουσίες και τα όπλα, ζητήματα ανούσια σε σύγκριση με τα προβλήματα που θίγονται στους στίχους τραγουδιών της «χιπ-χοπ». Τέλος, οι διαφορές ανάμεσα  στα δύο αυτά μουσικά είδη σίγουρα οφείλονται στο γεγονός ότι καθένα έχει αναπτυχθεί σε διαφορετικές εποχές και κάτω από ανόμοιες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες.

  Πλέον, οι σύγχρονοι έφηβοι προτιμούν να ακούν την «τραπ» μουσική, επειδή είναι πια είδος μουσικής μόδας και νοοτροπίας που έχει επικρατήσει τελευταία. Άλλωστε, είναι στοιχείο της ψυχής του έφηβου να επιλέγει και να «κολλάει» σε οτιδήποτε «μοδάτο» που θα τον διακρίνει από τους υπόλοιπους «συνηθισμένους» συνομήλικους. Επιπλέον, η «τραπ» αρέσει στις μέρες μας, γιατί είναι εξέλιξη της «χιπ-χοπ» και της «ραπ», γεγονός που της δίνει κύρος . Επίσης, από τη στιγμή που η «τραπ» «πουλάει», είναι λογικό να «παίζεται» περισσότερο από άλλα μουσικά είδη στα κλαμπ όπου συχνάζουν οι νέοι, ώστε  η συχνότητα με την οποία ακούγεται σχεδόν σε όλο τον κόσμο την κάνει πιο αγαπητή στους σύγχρονους νέους.

  Οι νέοι, λοιπόν, διαλέγουν τη συγκεκριμένη μουσική, κυρίως με βάση τη μόδα και τα πρότυπα που προβάλλονται από τα Μ.Μ.Ε. και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Απόδειξη αποτελεί και το γεγονός ότι οι φίλοι της «χιπ-χοπ» στην εποχή μας είναι σίγουρα λιγότεροι σε σχέση με τους «τράπερς», όπως φαίνεται και στις υπερβολικά πολλές προβολές και τα αναρίθμητα σχόλια, που αφορούν βίντεο στο «YouTube» με «τραπ» μουσική .

  Κλείνοντας, αξίζει να σημειωθεί ότι οι περισσότεροι έφηβοι δεν επιλέγουν την «τραπ»μουσική σύμφωνα με το προσωπικό γούστο, που θα ήταν φυσιολογικό να καλλιεργείται μέσα τους ήδη από την περίοδο της εφηβείας είτε στο πλαίσιο της οικογένειας, είτε στο σχολείο, είτε από κάποιους άλλους φορείς αγωγής. Μάλλον
έχουν πέσει (όπως και οι περισσότεροι ενήλικες) στην «τραπ» (= παγίδα) της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας, όπου πρώτος στόχος είναι το κέρδος και τελευταίος η ποιοτική μουσική.