Η όποια μορφή τέχνης στην εκπαιδευτική διαδικασία συνδέεται µε την καθημερινή ζωή των παιδιών και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του οπτικού πολιτισμού στον οποίο μετέχουν (Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, 2008: 82-85). Επιπλέον, οι τέχνες έχουν τη δική τους «γλώσσα», το λεξιλόγιο των εικόνων και οι εμπειρίες που προσφέρουν είναι αναντικατάστατες, αφού δεν υπόκεινται σε μία και μόνη αντικειμενική ερμηνεία, αλλά μεταφράζονται σε συνάρτηση με το περιβάλλον και τις ήδη υιοθετημένες αντιλήψεις της πραγματικότητας (Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, 2008: 35).
Η Τέχνη, μέσα από αυτόν τον ρόλο, αποκτά έναν παγκόσμιο χαρακτήρα που ξεπερνά σύνορα και διαφορές και διακατέχεται από ένα διαπολιτισμικό πνεύμα που οδηγεί σε μια ολιστική θεώρηση του κόσμου και της πραγματικότητας. Με άλλα λόγια, ένα έργο τέχνης «επιδέχεται πολλαπλές ερμηνείες και μας εξοικειώνει με το να ερμηνεύουμε πολύπλοκα και αμφιλεγόμενα ζητήματα, να αντλούμε νόημα από ποικίλες καταστάσεις και να είμαστε δεκτικοί σε εναλλακτικές οπτικές πέρα από της θεωρούμενες ως δεδομένες» (Efland, 2002: 82)
Τίθεται, λοιπόν, το ζήτημα της συμπερίληψης στην εκπαίδευση της αισθητικής εμπειρίας στο πλαίσιο της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης ως ένα πολυσήμαντο και εναλλακτικό μέσο, ώστε οι μαθητές να κατανοούν ικανοποιητικά το περιβάλλον που βιώνουν καθημερινά, να σκέφτονται κριτικά πάνω σε αυτό, να επιδρούν σε αυτό και να το αλλάζουν μέσα από διεργασίες που προσφέρει αβίαστα και ολιστικά η αισθητική εμπειρία υπό το πρίσμα της μετασχηματιστικής / χειραφετικής διάσταση της Τέχνης. Η επαφή και η ενασχόληση με την τέχνη αναπτύσσει τη λειτουργία του κριτικού στοχασμού και αποτελεί το έναυσμα για αμφισβήτηση και διαλεκτική διεργασία. Ταυτόχρονα καλλιεργεί έναν κριτικό τρόπο σκέψης που αμφισβητεί τις αλλοτριωτικές νόρμες της κοινωνικής καθημερινότητας και εναντιώνεται στις κυρίαρχες παραδοχές, ζητούμενα που σχετίζονται άμεσα με την έννοια και τις αρχές στην εκπαίδευση στα Ανθρώπινα Δικαιώματα μέσω της πολιτιστικής ενεργοποίησης του μαθητή.
Συντάκτης: Λασκαρίνα Ελευθεριάδου, εκπαιδευτικός ΠΕ 70
