Πέρυσι τα Χριστούγεννα ήμουν στην Θεσσαλονίκη, στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς μου και φτιάχναμε χριστουγεννιάτικα μπισκότα.
Κάποια στιγμή, που ήμασταν όλοι κουρασμένοι, κάναμε ένα διάλειμμα κι αφήσαμε τη ζύμη να “ξεκουραστεί” δέκα λεπτά. Την ώρα που εγώ έπαιζα, άκουσα φωνές στην κουζίνα. Δεν ήταν συνηθισμένες φωνές ανθρώπων· ήταν παράξενα ψιλές. Πήγα στην πόρτα της κουζίνας και κρυφοκοίταξα απ” τη χαραμάδα. Δεν πίστευα στα μάτια μου: Δυο καλικάντζαροι περίπου μισό μετρό ψηλοί να ρίχνουν κάτι σαν μπλε χρυσόσκονη στην ζύμη! Μετά είπαν κάτι σε μια παράξενη γλώσσα, χτύπησαν 2 παλαμάκια, κι εξαφανίστηκαν…
Έπειτα από πέντε λεπτά αρχίσαμε το ζύμωμα. Εγώ πρόσεξα ότι δεν είχε αλλάξει ούτε η μυρωδιά ούτε η γεύση της ζύμης. Συνεχίσαμε κανονικά, τα βάλαμε στον φούρνο και όταν τα βγάλαμε ολόκληρο το σπίτι μοσχομύριζε κανέλα. Εγώ, που στο μεταξύ είχα ξεχάσει τους καλικάντζαρους, με το που δοκίμασα ένα μπισκότο ένιωσα κάτι… κάτι που δεν ήταν ούτε αλεύρι ούτε υπερβολική ζάχαρη ούτε η έντονη μυρωδιά κανέλας. Έμοιαζε γλυκό και ταυτόχρονα λίγο αλμυρό. Για ένα πράγμα ήμουν σίγουρη. Ό,τι και να ήταν δεν το είχα ξαναδοκιμάσει ποτέ.
Είπα την ιστορία στους μεγάλους, κι αυτοί μου είπαν ότι μάλλον με κυρίευσε το πνεύμα των Χριστουγέννων… Ίσως να έχουν δίκιο κι όλα να τα φαντάστηκα. Όμως το βράδυ είδα ένα πολύ παράξενο όνειρο. Είδα τους ίδιους καλικάντζαρους που κρυφοκοίταξα στην κουζίνα να κάνουν κόλα πέντε και να λένε: “αποστολή εξετελέσθη”!
Μπορεί να ήταν μόνο ένα όνειρο, αλλά έμοιαζε πέρα για πέρα αληθινό.
Ινές Β. ΣΤ2
