Θέμα: Η καθημερινότητα μιας νοσηλεύτριας σε δημοτικό σχολείο. Απαντά στις ερωτήσεις η κ. Φοίβη Μιχαήλ, νοσηλεύτρια στο σχολείο μας την φετινή χρονιά.
Ερωτήσεις:
1. Σε τι ηλικία αρχίσατε να δουλεύετε ως νοσηλεύτρια σε δημοτικά σχολεία;
Αυτή είναι η 6η μου χρονιά ως σχολική νοσηλεύτρια. Ξεκίνησα στα 23 μου.
2. Πώς ήταν η πρώτη σας φορά που θεραπεύσατε έστω και έναν μικρό πόνο ενός παιδιού;
Πριν ξεκινήσω να δουλεύω σε σχολεία, δούλευα τα καλοκαίρια σε παιδικές κατασκηνώσεις. Ήμουν λοιπόν ομαδάρχισσα /νοσηλεύτρια σε μια κατασκήνωση με παιδιά με διαβήτη. Σε ένα κορίτσι της ομάδας μου είχε πέσει το σάκχαρο της απότομα και δεν ήταν καθόλου καλά. Αυτή είναι μια αρκετά επικίνδυνη κατάσταση. Ήμουν τρομαγμένη αλλά ήξερα ότι έπρεπε να τη βοηθήσω οπωσδήποτε. Θυμάμαι είχα τρέξει στη κουζίνα με δάκρυα στα μάτια , άρπαξα το μέλι και γύρισα κοντά της. Βάζοντας μέλι στην εσωτερική πλευρά του μάγουλου είναι ένα κόλπο να ανεβαίνει γρήγορα το σάκχαρο. Επανήλθε γρήγορα η μικρή.
3. Πώς είναι η σχέση σας με τα παιδιά του σχολείου;
Πάντα προσπαθώ να βοηθήσω τους μαθητές που δεν νιώθουν καλά και να βρούμε μία λύση μαζί στη δυσκολία τους εκείνη τη στιγμή. Αυτή είναι μία ιδιαίτερη χρονιά λόγω της πανδημίας , η δουλειά μου είναι να υποστηρίζω τη σχολική μονάδα όσο καλύτερα μπορώ.
4. Είχε τύχει ποτέ να σας φερθεί ένα παιδί άσχημα; Αν ναι, πώς το χειριστήκατε;
Έχω δουλέψει πολλά χρόνια σε σχολεία με παιδιά με ειδικές ανάγκες. Είναι ένα κομμάτι της δουλειάς μου που το αγαπώ ιδιαίτερα. Συχνά λοιπόν μου έχει συμβεί ένα παιδί να μην μου φερθεί με κοινωνικά αποδεκτό τρόπο, όπως λέμε. Σε αυτές τις καταστάσεις πάντα προσπαθώ να διερευνήσω για πιο λόγο φέρεται έτσι ο μαθητής μου και προσπαθώ να τον βοηθήσω να καταλάβει και ο ίδιος τι θέλει εκείνη τη στιγμή και ποιος είναι ο σωστός τρόπος να ζητήσει αυτό που θέλει.
5. Τι σας έκανε να ακολουθήσετε τη νοσηλευτική;
Όνειρο μου πάντα ήταν να δουλέψω με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα (ΓΧΣ). Έτσι σπούδασα νοσηλευτική. Δεν έχω δουλέψει ακόμη με τους ΓΧΣ αλλά νομίζω στο μέλλον κάποια στιγμή θα γίνει. Με ενδιαφέρει να ταξιδέψω και να δω την καθημερινότητα παιδιών με ειδικές ανάγκες σε χώρες που υπάρχουν πολλές δυσκολίες και τα εκπαιδευτικά συστήματα είναι διαφορετικά από τα ευρωπαϊκά. Θέλω να υποστηρίξω αυτά τα παιδιά και τις οικογένειες τους ανάλογα με τις ανάγκες τους εκεί(κοινωνικές , οικονομικές ,εκπαιδευτικές) .
6. Σε πόσα δημοτικά έχετε δουλέψει ως τώρα; Ποιο ήταν το αγαπημένο σας και γιατί;
Όπως είπα και παραπάνω αυτή είναι η 6η χρονιά που δουλεύω σε δημοτικό. Κάθε χρονιά είμαι σε διαφορετικό σχολείο αυτό λίγο με δυσκολεύει. Όμως ,αφού προσαρμοστώ στο κάθε σχολείο λέω «αυτό είναι το αγαπημένο μου σχολείο». Προσπαθώ πάντα να υποστηρίζω την καθημερινότητα μου και τις επιλογές μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
7. Θέλατε εσείς να έρθετε συγκεκριμένα σ’ αυτό το σχολείο ή έτυχε;
Έτυχε.
8. Σας έχει τύχει ποτέ κάποιο επείγον περιστατικό; Και αν ναι, πώς το αντιμετωπίσατε;
Η δουλειά των σχολικών νοσηλευτών στα σχολεία δεν είναι όπως την έχουμε οι περισσότεροι στο μυαλό μας. Σαφώς οι σχολικοί νοσηλευτές βρίσκονται στα σχολεία και υποστηρίζουν τους μαθητές σε περίπτωση που δεν νιώθουν καλά και χρειάζονται βοήθεια. Ωστόσο οι σχολικοί νοσηλευτές κάνουν και αγωγή υγείας στους μαθητές. Πέρυσι είχα έναν μαθητή που φορούσε κηδεμόνα. Τον κηδεμόνα τον φοράει κάποιος όταν η σπονδυλική του στήλη ας πούμε απλά…. είναι στραβή. Ο μαθητής μου λοιπόν είχε έναν έντονο καυγά με έναν συμμαθητή του. Χτύπησε κουδούνι και κατευθύνθηκε προς την τάξη του. Πριν μπει στην τάξη έντονα φορτισμένος ξάπλωσε σε ένα καναπέ, δεν μπορούσε να πάρει ανάσα και έτρεμε. Κατευθύνθηκα προς τον Τ. Ο μαθητής δυσκολευόταν να επικοινωνήσει και συνέχισε να τρέμει να μην μπορεί να πάρει ανάσα. Αμέσως του έβγαλα τον κηδεμόνα. Σιγά- σιγά ξεκίνησε να αναπνέει καλύτερα αλλά συνέχιζε να τρέμει και να είναι σοκαρισμένος .Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι ο Τ. είχε πάθει κρίση πανικού. Από τον καυγά που είχε προηγηθεί είχε θυμώσει και είχε φοβηθεί. Είχαν μπερδευτεί τα συναισθήματα μέσα του και είχε ανάγκη να νιώσει ασφάλεια και σιγά – σιγά να ξεδιαλύνει τα συναισθήματα του. Ένα κόλπο για να νιώσει κάποιος ασφάλεια είναι να δημιουργήσουν οι γύρω του ένα περιβάλλον όπως είναι αυτό στην κοιλιά της μαμάς μας. Το έμβρυο ακούει το σώμα της μαμάς και αυτό το ηρεμεί… γιατί όλοι οι ήχοι έχουν ρυθμό εκεί μέσα. Ο Τ. μου έδωσε το χέρι του και ξεκίνησα να κάνω πιέσεις στην παλάμη του με συγκεκριμένο ρυθμό όπως και στον ώμο του. Σιγά – σιγά ο Τ. ξεκίνησε να συνέρχεται και συζητήσαμε για τον καυγά που είχε προηγηθεί.
9. Όταν ήσασταν παιδί φανταζόσασταν τον εαυτό σας σ’ αυτή τη θέση;
Όχι , όχι .Ποτέ.
10. ‘Εχετε και άλλους στόχους στη νοσηλευτική;
Δουλεύοντας σαν νοσηλεύτρια σε σχολείο είμαι πολύ τυχερή γιατί μπορώ να συνδυάσω πολλά πράγματα. Θέλω να κάνω ομάδες χοροθεραπείας όπου παιδιά μέσω του χορού , της κίνησης και του παιχνιδιού να ανακαλύπτουν και να μαθαίνουν ότι θέλουν αυτά.
11. Που σπουδάσατε;
Σπούδασα στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Στη Σπάρτη.
12. Έχει τύχει να συμπαθήσετε ένα παιδί παραπάνω από τα άλλα;
Κάθε χρόνο υπάρχει κάποιος μαθητής/μαθήτρια που έχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Πάντα με συγκινεί ιδιαίτερα η προσπάθεια των παιδιών.
13. Οι συγγενείς σας και οι στενοί φίλοι σας συμφωνούν με το επάγγελμα που διαλέξατε;
Ίσως , δεν ξέρω.
14. Όταν ήσασταν παιδί είχατε νοσηλευτεί από τη νοσηλεύτρια του σχολείου σας; Αν ναι, πώς νιώσατε;
Δεν υπήρχε νοσηλεύτρια στο σχολείο μου.
15. Πώς αισθανθήκατε την πρώτη μέρα στο σχολείο μας;
Ήμουν πολύ χαρούμενη.
16. Όταν γυρνάτε σπίτι σας από τη δουλειά σας πώς νιώθετε;
Δεν είναι πάντα ίδιο το συναίσθημα. Αν έχουν προκύψει δυσκολίες μέσα στην ημέρα προσπαθώ να βρω λύσεις. Αν έχω καταφέρει να βοηθήσω κάποιο παιδί ή κάποιο μάθημα που έχω κάνει στα παιδιά έχει πάει καλά και έχουμε ζήσει μια τέλεια στιγμή όλοι μαζί τότε έχω ένα τρομερό αίσθημα ικανοποίησης. Στο δρόμο της επιστροφής πετάω δεν περπατάω!
Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας και ελπίζω να περάσατε ωραία απαντώντας τις ερωτήσεις μου.
Κωστής Ν. ΣΤ1
