Καλέση Αλεξάνδρα, Β2
Η 6η Φεβρουαρίου 1982 αποτελεί την ημέρα κατάργησης της σχολικής ποδιάς, της μπλε με άσπρο γιακά ενδυμασίας, στα δημόσια σχολεία της Ελλάδας. Για δεκαετίες, η ίδια θεωρούνταν υποχρεωτική για τα παιδιά της πρώιμης ηλικίας του Δημοτικού έως και του Λυκείου. Η κατάργησή της δίχασε την κοινή γνώμη, καθώς επικράτησαν δύο αντιτιθέμενες απόψεις.
Από τη μία, υπήρξε μερίδα του πληθυσμού που προσκολλημένοι στα έθιμα και τις παραδόσεις της εποχής, αντέδρασαν αρνητικά στην καινούρια νομοθεσία και προσπάθησαν να αντισταθούν. Οι ίδιοι ήταν εκείνοι που υποστήριζαν τις απόψεις περί απομάκρυνσης των μαθητών από την ιδεολογία του σχολείου και της ομοιομορφίας, αλλά και ιδίως των θηλυκών μαθητών από την αξιοπρεπή ενδυμασία, ακόμη και την «πρόκληση του ενδιαφέροντος» των καθηγητών τους.
Από την άλλη, ωστόσο, ήταν εκείνοι που η άποψή τους βασιζόταν σε πιο εκσυγχρονισμένες αντιλήψεις. Το ποσοστό αυτό των πολιτών, που για τα δεδομένα της εποχής είναι ικανοποιητικό, υπερασπίστηκε την απόφαση αυτή, την προσπάθεια θεμελίωσης της διαφορετικότητας του κάθε ατόμου και περιορισμού των ρατσιστικών συμπεριφορών με κριτήριο την οικονομική κατάσταση.
Στις μέρες μας, 38 χρόνια αργότερα από την θέσπιση του προαναφερόμενου νόμου, τα θετικά αποτελέσματά του έχουν έρθει στο προσκήνιο. Η ενίσχυση της διαφορετικότητας των παιδιών έχει επιφέρει τη δυνατότητα ανάδειξης των προσωπικών τους ικανοτήτων σε έναν μέγιστο βαθμό. Επιπλέον, η περιθωριοποίηση και η αποδοκιμασία των ατόμων εξαιτίας της «κατώτερης» όπως, ίσως, χαρακτηριζόταν, ενδυμασίας διαρκώς παρακμάζει και πιθανώς να έχει μειωθεί στο ελάχιστο.
Παρ΄όλα αυτά και σε μία θεωρητικά εκσυγχρονισμένη κοινωνία, οι αντιδράσεις συνεχίζουν να υπάρχουν. Πολλοί είναι ακόμη εκείνοι που υπερασπίζονται «ξεπερασμένες», στερεοτυπικές αντιλήψεις και τονίζουν την αποτελεσματικότητα της ομοιομορφίας και κατ’ επέκταση της «μαζοποίησης» στα σχολεία, απόψεις, ωστόσο, λανθασμένες που εκδηλώνουν ένα χαμηλό πνευματικό επίπεδο.
