Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες.

Όταν τ’ ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει.

Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ.

     Ο ποιητής επιδιώκει με αυτή την υπερρεαλιστική εικόνα να παρουσιάσει μια διαφορετική χρήση των ματιών. Όχι τόσο την χρηστική αλλά την ποιητική. Όταν η αυλαία ανοίγει, όταν τα βλέφαρα ανοίγουν ο θεατής  έχει την ευκαιρία να παρατηρήσει τη σκηνή, να αντιληφθεί όσα γίνονται πάνω σε αυτή. Το άνοιγμα των ματιών μας επαναφέρει στην πραγματικότητα, παρατηρούμε όσα συμβαίνουν γύρω μας θέλοντας και μη. Τα μάτια παρουσιάζονται σαν διαφανές αυλαίες καθώς δεν αποκλείουν παντελώς την είσοδο του φωτός.

    Το άνοιγμα των ματιών συνδέεται με τη θέαση της πραγματικότητας με την αντίληψη όσων υπάρχουν γύρω μας. Όταν κλείνουμε τα μάτια μας όμως μπορούμε να δούμε εικόνες που δεν είναι απαραίτητο να αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα, να ταξιδέψουμε σε μέρη, εικόνες τοπία που δεν αποδίδουν το εμφανές  αλλά τους κρυμμένους πόθους, τις μύχιες επιθυμίες τις κρυφές σκέψεις αυτά που δεν τολμούμε να πιστέψουμε πως μπορούν να πραγματωθούν.

Μυρτώ Μουστακάκη