Αποφθέγματα Αγίων

• Εκείνο που σπέρνει ο άνθρωπος σ’ αυτή τη ζωή, αυτό και θα θερίσει κατά της ημέρα της. Κρίσεως (Μέγας Βασίλειος, 330-379 μ.Χ.)
• Εκείνος που μιλάει, επειδή το θέλει ο θεός, καλά κάνει, Και εκείνος που σιωπά, γιατί το θέλει ο Θεός, επίσης καλά κάνει. (Αββάς Ποιμήν, 340-450 μ.Χ.0
• Στον κόσμο ούτε υπήρξε ούτε υπάρχει καμιά δύναμη, η οποία μπορεί να κάνει τον άνθρωπο τέλεια καλό, παρά μόνον η δύναμη της πίστης στον Χριστό (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, 1881-1956)
• Οι ορατές αλλά μη πραγματικές αρετές μας μας εμποδίζουν να δούμε τις αόρατες μα πραγματικές αμαρτίες μας (Μέγας Φιλάρετος της Μόσχας, 1782-1867)
• Η γενναιότητα της καρδιάς αποκτάται από την πολλή πίστη στο θεό και η πίστη από την ταπεινή καρδιά (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος).
• Πάντοτε να θυμάστε και τον Μωυσή τι τράβηξε με τα δύο εκατομμύρια γκρινιάρικο λαό και πόση προσευχή με αγάπη έκανε για το λαό του, και ταλαιπωρήθηκε χρόνια ολόκληρα στην έρημο και αυτός, μέχρι να τον φθάσει στη μνήμη σας, θα παίρνετε άφθονο κουράγιο και δεν θα γογγύζετε ποτέ για τις ελάχιστες ταλαιπωρίες σας ευ συγκρίσει με τον Μωυσή ( Όσιος Παίσιος ο Αγιορείτης, 1924-1994)
• Το σωστό είναι να λέμε : Χριστέ μου ό,τι θέλει η αγάπη Σου, αρκεί να ζω στην αγάπη σου. (Άγιος Πορφύριος, 1906-1991).

Γιαούπη Γκαμπριέλα (Β’1)

«Η καλύτερη εικόνα του θεού είναι το ανθρώπινο πρόσωπο»

Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό όν που πλάστηκε κατά εικόνα Θεού. Ο εικονισμός του Θεού στο ανθρώπινο πρόσωπο φαίνεται με τον νου, την ελεύθερη Βούληση, η λογική και την αίσθηση της ηθικής. Όλα αυτά τα χαρίσματα του ανθρώπου σημαίνουν πως είμαστε συγγενείς του Θεού και ότι υπάρχει ένα σημείο επαφής και ομοιότητας. Ο άνθρωπος επιπροσθέτως έχει πολλές αρετές όπως είναι η ταπείνωση που αποτελεί όχημα που ανεβάζει τον άνθρωπο κοντά στον Θεό. Κορωνίδα όλων των αρετών είναι η αγάπη που μάλιστα ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς τη χαρακτηρίζει ως το πλήρωμα των αρετών. Ο άνθρωπος όσο περισσότερο αγαπά τόσο πλησιάζει κοντά τον Θεό και ξεπερνώντας τον εγωισμό με τον προσωπικό του αγώνα φτάνει στην Θέωση και πετυχαίνει την «καταλλαγή» δηλαδή την συμφιλίωση του με τον Θεό, τον συνάνθρωπο και με το περιβάλλον. Υπάρχει αμετακίνητη σχέση μεταξύ του Θεού και των ανθρώπων διότι οι άνθρωποι είμαστε δημιουργημένοι κατά εικόνα Θεού και μπορούμε να επικοινωνούμε μαζί με τον Θεό. Σπουδαίο στοιχείο του κατά εικόνα αποτελεί ακόμα και η ελευθερία του ανθρώπινου προσώπου, πράγμα που δυστυχώς δεν κάνουμε εμείς οι άνθρωποι.

Μελίδης Αριστείδης (Β’2)

Η αγάπη «έξω βάλει του φόβου» και οδηγεί εις την ζωήν.

Η αγάπη είναι ένα από τα δυνατότερα αισθήματα που μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος. Όμως στη θεολογία έχει διαφορετική σημασία. Αγάπη όπως αναφέρει και ο σοφός Αγιορείτης Γέροντος , σημαίνει η θυσία του εαυτού μας. Δηλαδή η θυσία που κάνουν μερικοί άνθρωποι για να φτάσουν όσο γίνεται πιο κοντά στον Θεό, να κερδίσουν την άφεση των αμαρτιών τους και μια αιώνια ζωή κοντά στον Κύριο. Οι πρώτοι χριστιανοί έδειχναν την αγάπη που ένιωθαν ο ένας για τον άλλον με τα κοινά δείπνα  (Αγάπες) και ότι μοιραζόντουσαν τα πάντα και δεν υπήρχε η έννοια «Δικό μου, Δικό σου» (Κοινοκτημοσύνη).

Ως αγάπη ορίζουμε την αγάπη μας για τον θεό και τον συνάνθρωπό μας. Μέχρι να την “συναντήσουμε” οι άνθρωποι που εμείς αγαπάμε ή αυτοί που αγαπάνε εμάς είναι γενναιόδωροι και καλοσυνάτοι απέναντι μας ή μείς απέναντι σε αυτούς. Με την αγάπη του ανθρώπου προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο, άνθρωπος μπορεί να ξεπεράσει τον θάνατο που είναι ο έσχατος εχθρός του ανθρώπου, το μίσος, την κακία των άλλων, τις θλίψεις και γενικά τις δυσκολίες της ζωής. Γιατί ξέρει το καταφύγιο του, την αγκαλιά του Θεού. Δεν απελπίζεται ποτέ! Η αγάπη προς τον Θεό του δίνει δύναμη να συνεχίσει την ζωή του, παρά τις οποίες δυσκολίες και βάσανα. Η αγάπη είναι απόδειξη της γνήσιας μαθητείας στον Χριστό. Η αγάπη διώχνει τον φόβο.

Συμπερασματικά, η αγάπη είναι η μεγαλύτερη αρετή και ευλογία και ως πράξη, μας ανοίγει την πύλη του Παραδείσου και μας χαρίζει μια θέση κοντά στον Θεό.

Αμάντα Ασλάναι (B’1)

 

“Η Ορθόδοξος εκκλησία έναντι των διακρίσεων”

Ο Ρατσισμός αποτελεί μια μορφή διάκρισης  που μπορεί να προκύψει από την υπεροψία μιας κοινωνικής ομάδας και χαρακτηρίζεται από αλαζονική αίσθηση ανωτερότητας σε συνδυασμό με τάση περιφρόνησης και υποβιβασμού για τους άλλους. Η εκκλησία αντιτάσσεται έντονα σε κάθε μορφή διάκρισης.

Αυτό το βλέπουμε την Αγία Γραφή, που είναι ο Λόγος του Κυρίου. “Εποίησεν εξ’ ενός αίματος πάν έθνος ανθρώπων κατοικείν επί παν τον πρόσωπον της γης” ( Πραξ. Ιζ’ ,26), “ουκ ενί” Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ενί δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ενί άρσεν και Θήλυ, πάντες γαρ εις έστε εν Χριστώ Ιησού  (Γαλ.γ’28). Η ορθόδοξη εκκλησία διδάσκει την αγάπη στον συνάνθρωπο ακόμα και προς τον εχθρό. Υπέρτατο παράδειγμα αποτελεί η θυσία του Κυρίου μας πάνω στον σταυρό. Ο Ίδιος ο Κύριος σταυρώθηκε για την σωτηρία όλων των ανθρώπων χωρίς να κάνει διακρίσεις. Ο Κύριος έδειξε αγάπη προς τους σταυρωτές του και μέχρι να αφήσει την τελευταία του πνοή τους συγχωρούσε. Συγχωρέσε και ευλόγησε τον τελώνη και την πόρνη που λόγω των άσχημων πράξεων τους είχαν περιθωριοποιηθεί. Μπορούμε λοιπόν να καταλάβουμε πως ο ρατσισμός, σε όλες του τις μορφές αποδοκιμάζεται από την εκκλησία.

Γιώργος Μαυρογιαννάκης (Α’2)

“Ίνα πάντες έν ώσιν”

«Η ενότητα μεταξύ των ανθρώπων δεν είναι μόνο αίτημα της αρχιερατικής προσευχής, αλλά αποτέλεσε και το σκοπό της ενανθρώπισης το Κυρίου» Την ενότητα προφανώς δεν την θέλει μόνο ο Χριστός. Την θέλουν όλοι οι ενάρετοι και καλοπροαίρετοι άνθρωποι που χαίρονται ή ακόμα συγκινούνται βλέποντας την αγάπη και την ομόνοια των ανθρώπων. Ανέκαθεν οι άνθρωποι αγωνίζονταν για την ειρήνη και την ενότητα, που πολλές φορές εμποδίζονταν από τους ισχυρούς λόγω συμφερόντων, με αποτέλεσμα πολέμους και μίση.

Την ενότητα της ανθρωπότητας δεν θα τη φέρει η τεχνολογία, οι συνθήκες οι διεθνείς, τα μέσα επικοινωνίας.

Θα τη φέρει η τεχνολογία, οι συνθήκες οι διεθνείς, τα μέσα επικοινωνίας.

Θα έρθει μόνο αν διώξουμε τον εγωισμό, βάλουμε στην άκρη τον εαυτό μας και βοηθήσουμε τους αδύνατους.

Έτσι θα βρούμε τον χαμένο κρίκο που θα ενώσει τους ανθρώπους και θα σπείρει την αγάπη.

Ο κρίκος αυτός δεν είναι άλλος από τον Θεό μας, τον Κύριο Ιησού Χριστό.

«Μόνο όταν ο Χριστός γίνει βασιλιάς των ψυχών μας, θα φύγει ο εγωισμός και θα εγκαθιδρυθεί η εν χριστώ Ενότητα. Κάθε άλλη η προσπάθεια Ενότητας θα είναι επιφάνεια αυτή.

Μαυρογιαννάκης Βαγγέλης (Β’2).

«Πως θα μας κρίνει ο Θεός στην δευτέρα παρουσία;»

Συχνά, λέγεται σε εμάς, στις γραφές ότι θα έλθει η ημέρα κατά την οποίαν θα σταθούμε ενώπιον του Θεού και θα κριθούμε. Χρειάζεται να καταλάβουμε πώς λαμβάνει χώραν η κρίση, έτσι ώστε να μπορέσουμε να προετοιμασθούμε για αυτό το σημαντικό γεγονός.

Μια είναι η αλήθεια, ότι μας περιμένει ο θάνατος κι ύστερα μας αναμένει κρίση. Όπως και να ‘έχει θα δώσουμε λόγο για τη ζωή μας. Μάθαμε να λέμε πως οι φυσικοί νόμοι είναι απαράβατοι, μα πιο πολύ απαράβατοι και αμετάθετοι είναι οι ηθικοί νόμοι, γιατί δεν γίνεται τίποτε στην τύχη, για να μπορεί να σταθεί το υλιστικό αξίωμα «Φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν». Κάποτε θα βρούμε μπροστά μας τη ζωή μας και τις πράξεις μας θα μας δικάσει ο Θεός «διά Ιησού Χριστού». Κι αν είναι να μας δικάσει σαν Θεός και άνθρωπος μέσα στα ανθρώπινα μέτρα. Και θα μας ζητήσει αν είχαμε μεταξύ μας αγάπη. Η αγάπη, γράφει ο Απόστολος, «καλύψει πλήθος αμαρτιών». Η αγάπη δεν είναι μια λέξη και μια θεωρητική διδασκαλία, αλλά συγκεκριμένη κάθε φορά πράξη προς τον συνάνθρωπο και τον πλησίον, που είναι αδελφός «εν τω ονόματι Ιησού Χριστού».

Όχι μεγάλα λόγια και θεωρίες, αλλά μικρά και καθημερινά πράγματα. Όχι τάχα θυσίες και θεαματικές πράξεις, αλλά ψωμί για τον νηστικό και ρούχο για τον γυμνό κι ένα ποτήρι νερό για τον διψασμένο. Το ελάχιστο, που μπορεί να δώσει ο καθένας κι όχι μόνο το μέγιστο, που μπορούν και αδικία και ανισότητα, και δεν έχουμε άδικο, ξεχνάμε πως η αναλογία της ευθύνης πέφτει σε όλους.

Ιωάννα Σερανίδη (Α’4).

Σταχυολογήματα από τη διδασκαλία του Αγίου Πορφυρίου.

1)    Γιατί να κυνηγάμε τα σκοτάδια; Να, θα ανάψουμε το φως και τα σκοτάδια θα φύγουν μόνα τους.

Θα αφήσουμε να κατοικήσει σ ’όλη την ψυχή μας ο Χριστός και τα δαιμόνια θα φύγουν μόνα τους.

 

2)    Ο σκοπός μας δεν είναι να καταδικάζουμε το κακό, αλλά να το διορθώνουμε. Με την καταδίκη ο άνθρωπος μπορεί να χαθεί, με την κατανόηση και βοήθεια να σωθεί.

 

3)    Να προσεύχεσαι  χωρίς  αγωνία, ήρεμα, με εμπιστοσύνη στην αγάπη και στην πρόνοια του θεού.

 

4)    Για να πάψει ο νους μας να παράγει κακούς λογισμούς, πρέπει να λείψει η πονηριά. Τότε ο άνθρωπος έχει πνευματική υγεία.

 

5)    Μην ζηλεύεις ανθρώπους που έχουν χρήματα, ανέσεις, δόξα και ισχύ, αλλά εκείνους που ζουν με αρετή, λογικά και ευσέβεια.

 

6)    Στην πνευματική ζωή δεν υπάρχει, μια συνταγή, ένας κανόνας. Η κάθε ψυχή έχει την δική της μοναδικότητα, ποιότητα και δεκτικότητα. Να μην θέλουμε να βάλουμε όλον τον κόσμο στο ίδιο καλούπι.

 

Αναστασίου Κωνσταντίνος (Α’1) Λάμπρου Παύλος (Α’2)