Αρχαία Ελληνικά 2020-2021

αρχείο λήψης

Ο πόλεμος εξαγριώνει τους ανθρώπους και γίνεται δάσκαλος της βίας, ενώ σε περίοδο ειρήνης οι άνθρωποι σκέφτονται πιο λογικά. Συμφωνείτε με αυτήν την άποψη;

   Ο πόλεμος είναι μία από τις μεγαλύτερες κατάρες για το ανθρώπινο είδος. Ο πόλεμος έχει διάφορες μορφές, όμως όποια και να υπάρχει πάντα είναι καταστροφικός. Καλλιεργεί ζωώδη ένστικτα, μια και η επιβίωση γίνεται κύριος σκοπός. Ξεχνάει το άτομο την ανθρώπινη φύση του και γίνεται θηρίο, έτοιμο να κατασπαράξει όποιον βρεθεί μπροστά του. Ο πολεμιστής αντιμετωπίζει τον εχθρό του, όπως ένας κυνηγός, που ο μόνος του στόχος είναι να σκοτώσει το θήραμά του. Ο άνθρωπος γίνεται κακός και αδίστακτος. Γίνεται εκδικητικός με μανιώδη ένστικτα. Τον ενδιαφέρει να κυριαρχήσει με κάθε είδους τίμημα. Ο πόλεμος αλλάζει τον άνθρωπο, του αφαιρεί το συναίσθημα και ό,τι καλό έχει και τον μετατρέπει σε ζώο. Χάνει τη λογική, μιας και πλέον δεν σκέφτεται λογικά και καθαρά καθώς το μόνο που τον νοιάζει είναι να πολεμά.

Ο άνθρωπος όμως πρέπει να απεύχεται όλα αυτά και να επιζητά την ειρήνη, την γαλήνη και την ομόνοια. Μόνο σε περιόδους ειρήνης ο άνθρωπος λειτουργεί σωστά και μπορεί να μεγαλουργήσει, να δημιουργήσει κάτι θαυμαστό και υπέροχο. Όλα τα όμορφα πράγματα, οι τέχνες, οι επιστήμες και τα γράμματα καλλιεργούνται σε καιρό ειρήνης. Γιατί; Γιατί μόνο σε περιόδους ειρήνης το άτομο γαληνεύει. Έχει καθαρή σκέψη η οποία κυριαρχείται από λογική και σύνεση. Έτσι είναι σε θέση να προετοιμάζει ένα καλύτερο αύριο για αυτόν και τις επόμενες γενιές. Η ειρήνη είναι Δώρο Θεού. Οι άνθρωποι ζουν και επικοινωνούν υπό φυσιολογικές συνθήκες και υπάρχει αλληλεγγύη. Μπορεί να μην υφίσταται πάντα η αληθινή αγάπη για τον πλησίον, αλλά δεν συμβαίνουν τόσο άσχημα γεγονότα και δεν χάνονται άδικα ζωές.

Όταν επικρατεί ειρήνη, όλοι έχουν την ικανότητα να σκέφτονται συνετά καθώς δεν κυριεύονται από θυμό και κυριαρχεί η ανθρώπινή τους πλευρά.

                                                Μοσχούλα Βουτσίνου

Ο πόλεμος εξαγριώνει τους ανθρώπους και γίνεται δάσκαλος της βίας, ενώ σε περίοδο ειρήνης οι άνθρωποι σκέφτονται πιο λογικά. Συμφωνείτε με αυτήν την άποψη;

Υπάρχει η γενική γνώμη ότι ο πόλεμος εξαγριώνει τον άνθρωπο και γίνεται δάσκαλος της βίας, ενώ σε περίοδο ειρήνης οι άνθρωποι σκέφτονται πιο λογικά. Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι αυτή η ρήση είναι σωστή και δεν χρειάζεται δεύτερη σκέψη.

Σε περίοδο πολέμου, το μόνο που ενδιαφέρει κάποιον είναι η επιβίωση. Κανένας δεν νοιάζεται για το ποια θα είναι τα μέσα και απλά θα «καθαρίσουν» οτιδήποτε σταθεί στον δρόμο τους. Πολλές φορές μπορεί να δρουν και χωρίς να είναι σίγουροι ότι κάτι είναι απειλή για τη ζωή τους. Με λίγα λόγια, οι άνθρωποι δρουν με βάση το ένστικτο. Αποβάλλουν κάθε ίχνος λογικής από μέσα τους και συμπεριφέρονται με ζωώδη ένστικτα. Δεν υπάρχουν συναισθήματα. Σε περίοδο απόλυτης παραφροσύνης, δεν υπάρχει χώρος για λογική ή κάθε είδους οργάνωση.

Αντίθετα, σε περίοδο ειρήνης, οι άνθρωποι είναι ψύχραιμοι. Βάζουν τη λογική πάνω απ’ όλα και δευτερεύοντα ρόλο στις αποφάσεις τους μπορεί να έχει και το συναίσθημα. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν δρουν χωρίς κάποιον βάσιμο παράγοντα να τους επηρεάζει. Οι πράξεις τους είναι οργανωμένες και προσεκτικές. Όταν υπάρχει λογική, αυτομάτως εξαφανίζονται οι προχειρότητες και ελαττώνονται τα σφάλματα. Όταν υπάρχει ειρήνη, υπάρχει και χρόνος. Συνεπώς, μας δίνεται η δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε τη λογική που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους,

Συνοψίζοντας, είναι δικαιολογημένο οι άνθρωποι να είναι λογικοί σε περιόδους ειρήνης, ενώ κατά την διάρκεια πολέμου να δρουν αυθόρμητα, ενστικτωδώς.

-Χριστιάνα Αδαμοπούλου-

Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

   Ένας πόλεμος αναδύει τον χειρότερο εαυτό κάθε ανθρώπου και κάθε έθνους. Αυτό οφείλεται στις μοναδικές αυτές συνθήκες του πολέμου οι οποίες προωθούν στους πατριώτες των δύο αντιμαχόμενων εθνών την τραγική πραγματικότητα της αλληλοσφαγής. Αυτό οδηγεί στην κοινή αυτή αντίληψη της κτηνοειδούς αυτοάμυνας και μας παραπέμπει στη γνωστή λαϊκή φράση ¨ο θάνατός σου, η ζωή μου¨.

   Είναι γνωστό ότι οι άνθρωποι σε περιόδους πολέμου ζουν υπό άθλιες σωματικές και ψυχικές συνθήκες. Έτσι όσο και αν ο άνθρωπος θεωρείτε έξυπνο και λογικό ον, η λογική είναι το τελευταίο που καταφέρνει να υπερτερήσει στο μυαλό των ατόμων που παλεύουν για τη ζωή τους, για την ελευθερία της πατρίδας τους, για το μέλλον των παιδιών τους. Ένας πόλεμος μας διδάσκει τη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου δείχνοντας σε εμάς αλλά και στον ίδιο πόσο επιθετικός, βάναυσος και απάνθρωπος είναι ικανός να γίνει. Παρόλα αυτά οφείλουμε να παραδεχτούμε πως ο άνθρωπος από μόνος του δεν θα έφτανε ποτέ σε τέτοιες ακραίες και αλόγιστες συμπεριφορές καθώς η αγάπη και η συμπόνια είναι από την φύση κομμάτι της ζωής του.

   Πολλοί μάλιστα θεωρούν πως ο ίδιος ο πόλεμος είναι αυτός ο οποίος εξαγριώνει τους ανθρώπους και τους οδηγεί στη βίαιη αυτή χαρακτηριστική συμπεριφορά καθώς υπό άλλες συνθήκες, σε περίοδο ειρήνης οι άνθρωποι είναι πιο λογικοί και ήρεμοι. Προσωπικά συμφωνώ σε έναν βαθμό με αυτή την άποψη χωρίς να αφαιρώ την απόδοση της προσωπικής ευθύνης του κάθε ατόμου.

                                                          Δέσποινα Κατσιμοίρη

Ο πόλεμος εξαγριώνει τους ανθρώπους και γίνεται δάσκαλος της βίας, ενώ σε περίοδο ειρήνης σκέφτονται πιο λογικά. Συμφωνείται ή διαφωνείτε και γιατί;

Στην σημερινή εποχή παρόλο που στην δική μας χώρα δεν επικρατεί πόλεμος, το φαινόμενο αυτό είναι αρκετά συχνό σε άλλες χώρες.

Κατά την διάρκεια του πολέμου η διάθεση και ολόκληρη η ψυχική κατάσταση καθώς και η ζωή των ανθρώπων αλλάζει ριζικά. Όλες οι καταστροφές οι διωγμοί ακόμα και το κλείσιμο στο σπίτι για την ασφάλεια των πολιτών δημιουργεί εντάσεις και διχόνοιες. Είναι φυσικό λοιπόν να υπάρχουν συνταραχτικά γεγονότα καθώς και ενδείξεις βίας ακόμα και ανάμεσα σε οικογένειες και φίλους. Στον πόλεμο οι άνθρωποι δεν σκέφτονται λογικά, προσπαθούν με κάθε δυνατό τρόπο να επιβιώσουν, χωρίς να σκέφτονται εάν θα προκαλέσουν βία σε κάποιο άτομο το οποίο μπορεί να είναι με το μέρος τους.

Από την άλλη πλευρά, βλέπουμε πως οι άνθρωποι κατά την διάρκεια ειρήνης γίνονται πιο ήρεμοι και γαλήνιοι. Δεν επιζητούν ,τις περισσότερες φορές ,το κακό και ούτε συμμετέχουν σε καταστάσεις βίας. Όλοι είναι μεταξύ τους μονιασμένοι και αυτό μπορούμε να το διακρίνουμε σε όλα τα πρόσωπα. ΕΙΡΗΝΗ σημαίνει ελευθερία και όταν ο άνθρωπος είναι ελεύθερος δεν έχει στο μυαλό του τι εστί πόλεμος.

Όπως καταλαβαίνουμε λοιπόν τα δεινά του πολέμου επηρεάζουν αρχικά, αρκετά τους ίδιους τους ανθρώπους και μετά την χώρα και την πολιτεία. Το καλύτερο για όλους μας είναι να υπάρχει ειρήνη στον κόσμο και οι άνθρωποι να μπορούν να είναι μονιασμένοι μεταξύ τους και να δείχνουν αγάπη στον συνάνθρωπό τους.

Εμφύλιος Πόλεμος

Ο πόλεμος είναι η χειρότερη μορφή βίας που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας λαός ή ένα έθνος. Οι συνέπειες είναι το ίδιο καταστροφικές και για τις δύο παρατάξεις. Ο αριθμός των απολειών που αφήνει στο περασμά του ένας πόλεμος ειναι ασύλληπτος. Η εξωφρενική αυτή ιδέα του πολέμου κορυφώνεται όταν στην θέση λαών με αντίπαλα πολιτικά και κοινωνικά συμφέροντα βρίσκονται άνθρωποι του ΙΔΙΟΥ τόπου, άνθρωποι οι οποίοι ανήκουν στο ΊΔΙΟ έθνος.

Ένας εμφύλιος πόλεμος θα μπορούσε εύκολα να θεωρηθεί το ίδιο βάναυσος με το φαινόμενο των αλληλοσπαραγμών ανάμεσα στα αδέλφια μιας οικογένειας. Σαν μια μητέρα, η οποία βλέπει τα ίδια της τα παιδιά να αυτοκαταστρέφονται, θα μπορούσε να παρομοιαστεί και η πατρίδα όσων λαμβάνουν μέρος σε μια τέτοια κωμικοτραγική κατάσταση. Είναι αδιανόητο να παρουσιάζεται τόσο μίσος και εχθρικότητα μεταξύ των ατόμων της ίδιας ‘οικογένειας’. Προσωπικά δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι περισσότερο πρωτόγονο και κτηνώδη από τους ανθρώπους, οι οποίοι δρούν με μία τόσο εμφανώς αιμοδιψή νοοτροπία σαν αυτή.

Οι δεδομένες αυτές απάνθρωπες συνθήκες του πολέμου θα έπρεπε να ενώνουν πιο πολύ από ποτέ κάθε πατριώτη και κάθε έθνος. Αντίθετα ένας εμφύλιος πόλεμος μόνο διχασμό και έχθρα είναι ικανός να προσφέρει καθώς οδηγεί σε ακρότητες και σε βάρβαρες πράξεις ανθρώπους που υπό άλλες συνθήκες μόνο κοινά θα κατάφερναν να εντοπίσουν μεταξύ τους. Τέλος είναι γεγονός ότι μία τέτοια κατάσταση καθιστά ευάλωτο το έθνος και έτσι δίνει απλόχερα την ευκαιρία στους εχθρούς να έχουν πρόσβαση σε αυτό.

Κατσιμοίρη Δέσποινα

Ευθύνεται, κατά τη γνώμη σας, το δημοκρατικό πολίτευμα για τα εγκλήματα που διαπράττονται στην καθημερινή μας ζωή;

   Το πολίτευμα της δημοκρατίας αποτελεί έναν πανάρχαιο ελληνικό θεσμό ο οποίος έχει ως βάση του την ελευθερία και τα δικαιώματα του ανθρώπου, πολίτη. Το δημοκρατικό πολίτευμα αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση μίας αρμονικής και ολοκληρωμένης ζωής καθώς έχει ως κύριο στόχο της την ισότητα των πολιτών και τον σεβασμό της ανθρώπινης ελεύθερης έκφρασης και βούλησης. Παρόλες τις αρετές του πολιτεύματος θα μπορούσε να θεωρηθεί από πολλούς πως η παροχή τόσης ελευθερίας στους πολίτες από το κράτος σχετίζεται άμεσα με την εγκληματικότητα της χώρας.

   Στην καθημερινή μας ζωή παρατηρούμε αρκετά μεγάλη απόκλιση του ατόμου από τις πρώτιστες αρχές της δημοκρατίας όσον αφορά στην ελαστικότητα ,στην εφαρμογή των νόμων, στην υλοποίηση της αξιοκρατίας, στην διατήρηση της ισότητας μεταξύ των πολιτών, στην αναγνώριση και στον σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων. Επιτρέποντας την εξασθένηση όλων των παραπάνω και προσφέροντας υπερβολική ελευθερία καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως το κράτος έχει ένα σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την εγκληματικότητα. Ευθύνη αποδίδεται επιπλέον στους ίδιους τους πολίτες καθώς η κρατική ελευθερία ωθεί αυτούς που έχουν την τάση προς την εγκληματικότητα αλλά δεν δημιουργεί νέους εγκληματίες.

   Επιπρόσθετα, μέρος των πολιτών οδηγείται στην εγκληματικότητα εξαιτίας της ανοχής που δείχνει το κράτος όσον αφορά τις κοινωνικές διακρίσεις. Αντί για κράτος δικαίου, που ήταν ο αρχικός μας στόχος, έχουμε καταλήξη κατά την άποψη πολλών σε ένα κρατος με πολλά κοινωνικά προβλήματα που προωθεί την επιβολή των ισχυρών με αποτέλεσμα να παρατηρείται έντονα το φαινόμενο της ανισότητας, της αναξιοκρατίας, της εκμετάλλευσης και του κοινωνικού αποκλεισμού. Τέλος υπάρχει κατά έναν μεγάλο βαθμό υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής μιας μερίδας πολιτών, κάτι που θα έπρεπε να κατδικάζεται απο την δημοκρατία αλλά στις μέρες μας το βλέπουμε να επικρατεί.

Κατσιμοίρη Δέσποινα

Τι προκαλεί στον άνθρωπο ένας εμφύλιος πόλεμος;

Ο εμφύλιος πόλεμος είναι μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές που μπορεί να προκαλέσει ο άνθρωπος. Πολλοί μπορεί απλά να ισχυριστούν ότι είναι ένας απλός πόλεμος, εξίσου καταστροφικός με όλους τους άλλους. Κατά την γνώμη μου όμως, είναι πολλά περισσότερα από αυτό, που αρκετές φορές αγνοούνται. Πρώτα απ’  όλα, αναιρεί κάθε αίσθηση εννότητας και βοήθειας από τους συμπατριώτες μας, αφού αυτοί είναι οι αντίπαλοί μας. Επομένως, υπάρχει γενικά μια διχόνοια στη χώρα. Έτσι πολλές φορές καταλήγουν οικογένειες να βρίσκονται σε αντίπαλα στρατόπεδα, σκοτώνοντας ο ένας τον άλλον, ξεχνώντας τις έννοιες «οικογένεια», «φίλοι»… Ίσως αυτό να είναι και το πιο τραγικό και επίπονο κομμάτι ενός πολέμου, να ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να βασιστούμε σε κανέναν. Επιπροσθέτως, όπως γίνεται με όλους τους πολέμους, άνθρωποι χάνονται δημιουργώντας κενά τα οποία θα μείνουν για πάντα να στοιχειώνουν τους συγγενείς και τους στενούς φίλους των χαμένων ανθρώπων. Κενά που δεν μπορούν να αναπληρωθούν… Σαν να μην ήταν όλα αυτά αρκετά, παιδιά μένουν ορφανά, νεαρές ζωές χάνονται σε ένα κλίμα απόλυτης παράνοιας. Ό,τι και να γίνει, όμως, αυτές οι ζωές δεν θα γυρίσουν πίσω και θα στιγματίσουν την ιστορία της χώρας σαν ένα από τα πιο τραγικά γεγονότα. Τέλος, άνθρωποι φέρονται χωρίς να σκέφτονται προτού πάρουν τη ζωή ενός αθώου… δρουν με ζωώδη ένστικτα με μόνη τους έγνοια την επιβίωση, σκοτώνοντας όποιον θεωρούν απειλή.

-Χριστιάνα Αδαμοπούλου-

Τι προκαλεί στον άνθρωπο ένας εμφύλιος πόλεμος;

Εμφύλιος πόλεμος είναι αυτός που διεξάγεται μεταξύ ανθρώπων και ομάδων του ίδιου έθνους. Οι συνέπειές του είναι ολέθριες ως προς το άτομο και την κοινωνία. Ας αναλογιστούμε το κόστος σε ανθρώπινες ζωές και τις οικογένειες που εμπλέκονται σε αυτό το κομμάτι. Γυναίκες χήρες με ορφανά παιδιά τα οποία στιγματίστηκαν για πάντα. Τραυματισμένες ψυχές που καλούνται να ζήσουν με τις εφιαλτικές μνήμες του πολέμου. Άνθρωποι που θα τριγυρνούν σαν φαντάσματα και θα αναζητούν τη ζωή που έχασαν χωρίς να φταίνε οι ίδιοι σε τίποτα. Άνθρωποι που οι ψυχές τους είναι γεμάτες από πόνο και θλίψη και οι χαρακτήρες τους αλλοιωμένοι από τα ψυχολογικά προβλήματα. Προβλήματα τα οποία θα στοιχειώσουν τις ζωές τους για πάντα και για κάποιους δεν θα υπάρξει ποτέ γυρισμός. Εκτός από τα ψυχολογικά, υπάρχουν και τα σωματικά προβλήματα. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι μετά από σοβαρούς τραυματισμούς, μένουν ανάπηροι για το υπόλοιπο της ζωής τους. Οι οικογένειες των θυμάτων αποτελούνται από χήρες, ορφανά παιδιά και τραγικές μάνες που οι ψυχές τους είναι κενές όπως οι τρυπημένες σάπιες σημαίες που αναφέρονται στο ποίημα του Μ. Αναγνωστάκη. Κάποιοι, χάνουν εντελώς την ανθρώπινή τους πλευρά και αποκτούν ζωώδη χαρακτηριστικά και ένστικτα. Παύει να λειτουργεί μέσα τους το συναίσθημα και το μόνο που σκέφτονται είναι το πώς θα εξοντώσουν τον αντίπαλο συμπατριώτη τους.

Το χειρότερο ακόμα και από την απώλεια της ανθρώπινης ζωής είναι οι δυστυχισμένοι άνθρωποι που μένουν πίσω και καλούνται να συνεχίσουν τις θλιβερές ζωές τους.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Ο όρος αλληλεγγύη έχει την ίδια σημασία σήμερα με εκείνη μεταξύ των μελών μιας παράταξης στο έργο του Θουκυδίδη;

  Η έννοια της αλληλεγγύης διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο καθώς ο καθένας από εμάς αντιδρά και αντιλαμβάνεται διαφορετικά την κάθε κατάσταση. Η διαφορά αυτή παρατηρείται εντονότερη κατά το πέρασμα των ετών, πράγμα που μπορούμε να το διαπιστώσουμε ξεκάθαρα μέσα από το τρίτο βιβλίο του Θουκυδίδη. Στο βιβλίο του αυτό βλέπουμε πως θίγει το θέμα της αλληλεγγύης με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο από αυτόν που έχουμε συνηθίσει να συναντάμε στις μέρες μας. Το γεγονός αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στη σημαντική διαφορά των δύο καταστάσεων, καθώς ο Θουκυδίδης αναφέρεται στη σημασία της αλληλεγγύης μεταξύ των μελών μίας παράταξης, πράγμα που αυτόματα οριοθετεί τις συνθήκες αλλά και τον ίδιο τον όρο σε ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο, όπως είναι αυτό του πολέμου.

     Όπως όλοι ξέρουμε κατά τη διάρκεια ενός εμφύλιου πολέμου αυτά που επικρατούν είναι οι ακρότητες, οι βαρβαρότητες, οι δόλιες καταστάσεις, και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί μία τέτοια συμπεριφορά να συνδεθεί με την αρετή της αλληλεγγύης, όπως την γνωρίζουμε σήμερα. Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη η κομματική αλληλεγγύη της παράταξης θεωρούνταν σημαντικότερη από τις αρχές και τις αξίες των μελών της καθώς φαίνεται να επιβραβεύεται η μοχθηρία, η δολιότητα, η μικρότητα καθώς αρετές όπως η σωφροσύνη, η σύνεση, η εντιμότητα θεωρήθηκαν δειλία. Έτσι θα μπορούσαμε να πούμε πως αυτού του είδους η οπτική της αλληλεγγύης συνδέεται άμεσα με μία αρνητική κατάσταση αφού, όπως αντιλαμβανόμαστε, διασπείρει τον παραλογισμό του πολέμου καθώς και την αλόγιστη, ακόρεστη αυτή επιθυμία των μελών για εκδίκηση.

  Στην σημερινή εποχή η αλληλεγγύη έχει λάβει μία εντελώς αντίθετη έννοια από αυτή που περιγράφεται παραπάνω. Ακούγοντας τον όρο αυτό, στο μυαλό μας έρχεται μία θετική κατάσταση κατά την οποία η αλληλοβοήθεια και το αίσθημα ενότητας μεταξύ των ανθρώπων είναι σημαντικά χαρακτηριστικά της. Επομένως το συμπέρασμα που θα μπορούσαμε να βγάλουμε είναι πως η αλληλεγγύη σήμερα έχει ξεκάθαρα διαφορετική σημασία από εκείνη των μελών μιας παράταξης.

Δέσποινα Κατσιμοίρη

     Όχι, δεν έχε την ίδια σημασία που έχει η λέξη μεταξύ των μελών μιας παράταξης στο έργο του Θουκυδίδη . Τότε η αλληλεγγύη αφορούσε περισσότερο σε κάποιους κοινούς όρκους στους θεούς οπότε ο ένας βοηθούσε τον άλλον. Στις μέρες μας όμως έχει κάπως διαφορετική ερμηνεία. Αλληλεγγύη είναι η αλληλοβοήθεια και το αισθήμα ενότητας μεταξύ ανθρώπων με κοινά συμφέροντα και στόχους. Η κύρια διαφορά είναι πως στις μέρες μας δεν κάνουμε κάποιον όρκο στον Θεό απλώς βοηθάμε όσους βλέπουμε ότι μας χρειάζονται. Εκπορεύεται από τη δική μας ευαισθησία και συναισθηματικότητα. Σε αντίθεση με την εποχή του Θουκυδίδη  που ουσιαστικά βοηθούσαν τους άλλους, επειδή είχαν κάποιον κοινό όρκο και δεν ήθελαν να τον καταπατήσουν

         ~ Γεωργία Αποστολοπούλου

     Ο όρος αλληλεγγύη έχει την ίδια σημασία σήμερα με εκείνη των μελών μιας παράταξης στο έργο του Θουκυδίδη;

Ο όρος αλληλεγγύη στον Θουκυδίδη σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή έννοια. Οι άνθρωποι τότε είχαν πουλήσει όλες τους τις ηθικές αξίες για να μπορούν να κατέχουν μια θέση στο κόμμα που βρίσκονταν. Ο εμφύλιος πόλεμος δεν αναγνωρίζει συγγενείς, φίλους και οικογένεια. Ο άνθρωπος τα πάντα θυσιάζει όλα χωρίς δεύτερη σκέψη για να μπορέσει να επιβιώσει από τους εχθρούς του που στην προκειμένη περίπτωση είναι οι συμπολίτες του. Καταφεύγει σε ακραίες πράξεις και σκέψεις πιστεύοντας ότι έτσι θα πετύχει το στόχο του. Επιδεικνύει στους αντιπάλους τη γενναιότητα του ώστε να τον φοβούνται. Δεν υπάρχει δικαιοσύνη και ειλικρίνεια. Τη θέση τους την έχουν πάρει η επιπολαιότητα, η απερισκεψία, η υστεροβουλία και το μίσος. Οι τίμιοι και οι πραγματικά γενναίοι θεωρούνται δειλοί και προδότες. Η μόνη τους τιμωρία είναι ο θάνατος και η υποτίμηση. Αυτές οι πράξεις και η χαμηλή νοημοσύνη οδηγούν στην αποτρόπαια συμπεριφορά των ανθρώπων στον πόλεμο και πόσο μάλλον όταν είναι εμφύλιος και καταστρέφεις την ίδια σου την πατρίδα και τους συμπατριώτες σου. Το πραγματικό τίμημα το πληρώνουν αυτοί που συνεχίζουν να έχουν τη λογική τους και δεν έχει αλλοιωθεί η ηθική τους και συνεχίζουν να είναι έντιμοι επιδεικνύοντας στους αντιπάλους την γενναιότητα τους.

            Ουρανία Κουτσοκέρα

Ο Όρος αλληλεγγύη έχει σήμερα την ίδια σημασία με εκείνη της εποχής του Θουκυδίδη μεταξύ των μελών μιας παράταξης;

Στις μέρες μας, ο όρος «αλληλεγγύη» έχει την έννοια της βοήθειας προς τον συνάνθρωπό μας σ” όλα τα επίπεδα της ζωής. Είναι η διάθεση της προσφοράς προκειμένου να ανακουφίσουμε τον διπλανό μας είτε συναισθηματικά είτε υλικά. Είναι, λοιπόν, πράξη αλτρουισμού που αποσκοπεί πάντα σε κάτι καλό και ηθικό. Είναι μια παρακαταθήκη που άφησε ο ίδιος Ο Χριστός στο σπουδαιότερο Δημιούργημά Του, τον άνθρωπο.

Αντίθετα, στην περίοδο στην οποία αναφέρεται ο Θουκυδίδης, ο όρος <<αλληλεγγύη>> ερμηνεύεται διαφορετικά μιας και βασίζεται σε παράνομες και ανήθικες πράξεις, τις οποίες δεν δίσταζαν να υλοποιήσουν προκειμένου να ικανοποιήσουν τα όποια συμφέροντά τους. Ενώ, λοιπόν, στην εποχή μας γινόμαστε αλληλέγγυοι μόνο για την επίτευξη καλών και αγαθών σκοπών, τα μέλη μιας παράταξης τότε γίνονταν αλληλέγγυοι για την πραγματοποίηση άνομων και υστερόβουλων ενεργειών. Ήταν ικανοί να γίνουν συνένοχοι στις σκληρότερες και αγριότερες πράξεις και δεν είχαν κανέναν ηθικό φραγμό προκειμένου να καταφέρουν αυτό που επιδίωκαν. Δεν διέπονταν από αξίες και φυσικά δεν συγκαταλέγονταν στους τίμιους και καθαρούς πολιτικούς. Δεν δίσταζαν ακόμα και να θανατώσουν συμπολίτες τους αν εκείνοι επέλεγαν διαφορετικό δρόμο από τον δικό τους.

Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα πως είχαν διαστρεβλώσει ακόμα και την έννοια της αλληλεγγύης, φορώντας το προσωπείο του καλού κάνοντας τις χειρότερες πράξεις.

                                                                                  Βουτσίνου Μοσχούλα

Ο Όρος αλληλεγγύη έχει σήμερα την ίδια σημασία με εκείνη της εποχής του Θουκυδίδη μεταξύ των μελών μιας παράταξης;

    Στη σημερινή εποχή, ο όρος ‘’αλληλεγγύη’’ έχει ξεχαστεί από  τους ανθρώπους λόγω του ότι πλέον δεν υπάρχει οικειότητα καθώς και ομαδικότητα μεταξύ των πολιτών μιας χώρας.

  Στην εποχή, όμως, του Θουκυδίδη ο όρος αλληλεγγύη ήταν σημαντικός και πάνω από όλα ιερός. Οι άνδρες της ίδιας παράταξης ήταν ενωμένοι και στόχευαν τον εχθρό όλοι μαζί χωρίς να προδίδουν ο ένας τον άλλον. Παρόλο που και εκείνη την εποχή διεκδικούσαν το συμφέρον και τη νίκη δεν επιτίθονταν ενάντια στον δικό τους λαό. ΠΑΝΤΑ βοηθούσαν τους συμμαχητές τους αφού ήταν μονιασμένοι και παρέμεναν έτσι μέχρι να πέσουν δυνατοί στη μάχη..

  Από την άλλη πλευρά, σήμερα, ο κόσμος βάζει πάνω από όλα το προσωπικό του συμφέρον καθώς και την επιθυμία του για πλούτο και κυριαρχία. Δεν σκέφτεται τα προβλήματα τα οποία δημιουργεί, στο γενικό καλό, προκαλώντας ακόμα περισσότερα με αποτέλεσμα να σπέρνει διχόνοια ακόμα και στην ίδια του την πολιτεία. Δεν υπάρχει αλληλεγγύη όταν ο καθένας νομίζει πως μόνος του καταφέρνει ότι θα μπορούσαν να κάνουν δέκα άτομα. Επιπλέον, είναι λίγοι εκείνοι που σήμερα νοιάζονται για τους συνανθρώπους τους και αναζητούν το γενικό καλό.

  Τέλος, καταλαβαίνουμε ότι μεγαλώνουμε και συνυπάρχουμε σε έναν  εγωιστικό κόσμο που παρόλα αυτά θα μπορούσαμε να τον βελτιώσουμε και να αποτελούμε παράδειγμα για τις υπόλοιπες γενιές.

Αλληλεγγύη

Η αλληλεγγύη τη σημερινή εποχή είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης σχέσης με αγαπητά άτομα, όπως οικογένεια και φίλοι, ή ακόμα και με συμμαθητές ή με συνεργάτες. «Αλληλεγγύη» σημαίνει αλληλοβοήθεια μεταξύ ατόμων που συχνά έχουν και κοινό συμφέρον. Οπωσδήποτε όμως δεν είναι κάτι αρνητικό. Εννοώ ότι κατά κύριο λόγο είναι συνδεδεμένη με καλές πράξεις, με τη βοήθεια για παράδειγμα στον συνάνθρωπο. Μας προσφέρει ασφάλεια, σιγουριά, και προσδίδει μόνο θετικά χαρακτηριστικά στα άτομα που επηρεάζει.

Αντίθετα, στην εποχή του Θουκυδίδη όσον αφορά στα μέλη μια παράταξης, ο όρος «αλληλεγγύη» έχει εντελώς διαφορετική σημασία. Τώρα τείνει να είναι συνώνυμη της λέξης «καταστροφή» αφού αυτές οι δύο έννοιες ήταν αναπόσπαστες. Όποτε υπήρχε η πρώτη, ακολουθούσε και η δεύτερη χωρίς να υπολογίζει φιλίες και οικογένεια. Όπου υπήρχε αλληλεγγύη, απουσίαζαν τα συναισθήματα και η λογική σκέψη καθώς τον έλεγχο έπαιρνε το μίσος και η εκδίκηση ταυτόχρονα με το προσωπικό συμφέρον εις βάρος των άλλων. Η συνεργασία αυτή δεν ήταν σε καμία περίπτωση ταυτόσημη αυτού που αποκαλούμε σήμερα συνεργασία. Πιο συγκεκριμένα, δεν ήταν απαραίτητα κάτι σταθερό ή αξιόπιστο και σίγουρα δεν μπορούσε κανείς να βασιστεί σε μια τέτοια σχέση.

-Χριστιάνα Αδαμοπούλου-

 

Top