Η Εκκλησία στον σύγχρονο κόσμοΣύμφωνα με το μήνυμα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο σκοπός της Εκκλησίας είναι αλτρουιστικός και απευθύνεται σε όλη την οικουμένη. Οι πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας απλόχερα μεταδίδουν την μαρτυρία της πίστεως και τα δώρα του Θεού σε όλους τους ανθρώπους του κόσμου. Η ανιδιοτέλεια χαρακτηρίζει την ύπαρξη της εκκλησίας, που δεν ζει για τον εαυτό της, αλλά για κάθε πιστό της οικουμένης.
Επιπλέον, καταδικάζει την επιστροφή σε ακραίες και συντηρητικές θρησκευτικές μεθόδους. Η Εκκλησία, ως υπέρμαχος της ειρήνης, είναι αντίθετη σε κάθε είδους διώξεων, βίαιων και πολεμικών πράξεων, και εν γένει ενεργειών που στοχοποιούν μέλη θρησκευτικών κοινοτήτων. Προωθεί στους πολιτικούς ηγέτες, πολίτες και Χριστιανούς Ορθόδοξους μηνύματα ειρήνης, εκφράζοντας την επιθυμία της για την επικράτηση δικαιοσύνης. Η Εκκλησία προτρέπει την έκφραση αλληλεγγύης στους διωκόμενους πρόσφυγες και την προσφορά βοήθειας.
Σέβεται τις θετικές επιστήμες και αναγνωρίζει τα επιτεύγματα τους, καθώς και τις ευεργετικές συνέπειες που έχουν φέρει στην ζωή των ανθρώπων. Οι πατέρες της Ορθοδοξίας εκφράζουν ευγνωμοσύνη στον Θεό για το χάρισμα που έχει μεταλαμπαδεύσει στους επιστήμονες, και παρόλο που επισημαίνουν τις αρνητικές επιπτώσεις των επιστημών, σέβονται την ελευθερία της επιστημονικής έρευνας.
Επιπρόσθετα, ο κλήρος λαμβάνει θέση στο ζήτημα της οικολογικής κρίσης και κλιματικής αλλαγής, καταδικάζοντας τα υπαίτια χαρακτηριστικά του ανθρώπου, όπως είναι η απληστία, η πλεονεξία και ο εγωισμός, και προσκαλεί τους ανθρώπους σε μετάνοια. Καλεί τους πιστούς να εμπλουτίσουν το ήθος τους με ασκητικά χαρακτηριστικά, ως μορφή καταπολέμησης του υπερκαταναλωτισμού, και υπογραμμίζει πως ο άνθρωπος δεν είναι κάτοχος της δημιουργίας, ώστε να μπορεί να εξουσιάζει τον πλανήτη με όποιον τρόπο θέλει εκείνος. Μάλιστα, η Εκκλησία έχει ορίσει ως ημέρα προσευχής για το περιβάλλον την 1η Σεπτεμβρίου.
Η αντίθεση στην παγκοσμιοποίηση είναι επίσης είναι χαρακτηριστικό της Εκκλησίας στον σύγχρονο κόσμο. Το ορθόδοξο ιερατείο κρίνει την απρόσωπη ενιαιοποίηση υποτιμητική ως προς την αξία των ανθρώπων και των διαφορετικών πολιτισμών. Καταδικάζει την αυτοτέλεια της οικονομίας από τις ανάγκες των ανθρώπων και υποδεικνύει πως αυτή η ομογενοποίηση λειτουργεί εις βάρος των πνευματικών αξιών.
Τέλος, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν συμμετέχει σε θέματα που αφορούν την πολιτική. Επηρεάζει τον πολιτικό χώρο μέσω του λόγου της, καθώς υποστηρίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και μάχεται για την προστασία της θρησκευτικής λατρείας και την βελτίωση της κοινωνίας εν συνόλω. Προτρέπει τους πολίτες να ασκούν συνεχή κριτική στους πολιτικούς και να συμμετέχουν στα κοινά, με σκοπό να επιτευχθεί η ευημερία και η επικράτηση δικαιοσύνης.
Αν θα άρμοζε να ανάγουμε την ύπαρξη και τον σκοπό της Εκκλησίας στον σύγχρονο κόσμο σε μια φράση, θα το κάναμε παραθέτοντας το εξής απόσπασμα από την Παλαιά Διαθήκη: «καὶ ἔσται τὰ ἔργα τῆς δικαιοσύνης εἰρήνη, καὶ κρατήσει ἡ δικαιοσύνη ἀνάπαυσιν, καὶ πεποιθότες ἕως τοῦ αἰῶνος». Η Ορθόδοξη Εκκλησία, λοιπόν, κάνοντας πράξη την κρίση και αλήθεια του Κυρίου, αποσκοπεί στην ειρήνη και στην δικαιοσύνη με προοπτική την αιωνιότητα.

«Πως θα μας κρίνει ο Θεός στην δευτέρα παρουσία;»

Συχνά, λέγεται σε εμάς, στις γραφές ότι θα έλθει η ημέρα κατά την οποίαν θα σταθούμε ενώπιον του Θεού και θα κριθούμε. Χρειάζεται να καταλάβουμε πώς λαμβάνει χώραν η κρίση, έτσι ώστε να μπορέσουμε να προετοιμασθούμε για αυτό το σημαντικό γεγονός.

Μια είναι η αλήθεια, ότι μας περιμένει ο θάνατος κι ύστερα μας αναμένει κρίση. Όπως και να ‘έχει θα δώσουμε λόγο για τη ζωή μας. Μάθαμε να λέμε πως οι φυσικοί νόμοι είναι απαράβατοι, μα πιο πολύ απαράβατοι και αμετάθετοι είναι οι ηθικοί νόμοι, γιατί δεν γίνεται τίποτε στην τύχη, για να μπορεί να σταθεί το υλιστικό αξίωμα «Φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν». Κάποτε θα βρούμε μπροστά μας τη ζωή μας και τις πράξεις μας θα μας δικάσει ο Θεός «διά Ιησού Χριστού». Κι αν είναι να μας δικάσει σαν Θεός και άνθρωπος μέσα στα ανθρώπινα μέτρα. Και θα μας ζητήσει αν είχαμε μεταξύ μας αγάπη. Η αγάπη, γράφει ο Απόστολος, «καλύψει πλήθος αμαρτιών». Η αγάπη δεν είναι μια λέξη και μια θεωρητική διδασκαλία, αλλά συγκεκριμένη κάθε φορά πράξη προς τον συνάνθρωπο και τον πλησίον, που είναι αδελφός «εν τω ονόματι Ιησού Χριστού».

Όχι μεγάλα λόγια και θεωρίες, αλλά μικρά και καθημερινά πράγματα. Όχι τάχα θυσίες και θεαματικές πράξεις, αλλά ψωμί για τον νηστικό και ρούχο για τον γυμνό κι ένα ποτήρι νερό για τον διψασμένο. Το ελάχιστο, που μπορεί να δώσει ο καθένας κι όχι μόνο το μέγιστο, που μπορούν και αδικία και ανισότητα, και δεν έχουμε άδικο, ξεχνάμε πως η αναλογία της ευθύνης πέφτει σε όλους.

Ιωάννα Σερανίδη (Β3).

“Ίνα πάντες έν ώσιν”

«Η ενότητα μεταξύ των ανθρώπων δεν είναι μόνο αίτημα της αρχιερατικής προσευχής, αλλά αποτέλεσε και το σκοπό της ενανθρώπισης το Κυρίου» Την ενότητα προφανώς δεν την θέλει μόνο ο Χριστός. Την θέλουν όλοι οι ενάρετοι και καλοπροαίρετοι άνθρωποι που χαίρονται ή ακόμα συγκινούνται βλέποντας την αγάπη και την ομόνοια των ανθρώπων. Ανέκαθεν οι άνθρωποι αγωνίζονταν για την ειρήνη και την ενότητα, που πολλές φορές εμποδίζονταν από τους ισχυρούς λόγω συμφερόντων, με αποτέλεσμα πολέμους και μίση.

Την ενότητα της ανθρωπότητας δεν θα τη φέρει η τεχνολογία, οι συνθήκες οι διεθνείς, τα μέσα επικοινωνίας.

Θα τη φέρει η τεχνολογία, οι συνθήκες οι διεθνείς, τα μέσα επικοινωνίας.

Θα έρθει μόνο αν διώξουμε τον εγωισμό, βάλουμε στην άκρη τον εαυτό μας και βοηθήσουμε τους αδύνατους.

Έτσι θα βρούμε τον χαμένο κρίκο που θα ενώσει τους ανθρώπους και θα σπείρει την αγάπη.

Ο κρίκος αυτός δεν είναι άλλος από τον Θεό μας, τον Κύριο Ιησού Χριστό.

«Μόνο όταν ο Χριστός γίνει βασιλιάς των ψυχών μας, θα φύγει ο εγωισμός και θα εγκαθιδρυθεί η εν χριστώ Ενότητα. Κάθε άλλη η προσπάθεια Ενότητας θα είναι επιφάνεια αυτή.

Μαυρογιαννάκης Βαγγέλης (Β’2).

Σταχυολογήματα από τη διδασκαλία του Αγίου Πορφυρίου.

1)      Γιατί να κυνηγάμε τα σκοτάδια; Να, θα ανάψουμε το φως και τα σκοτάδια θα φύγουν μόνα τους.

Θα αφήσουμε να κατοικήσει σ ’όλη την ψυχή μας ο Χριστός και τα δαιμόνια θα φύγουν μόνα τους.

 

2)      Ο σκοπός μας δεν είναι να καταδικάζουμε το κακό, αλλά να το διορθώνουμε. Με την καταδίκη ο άνθρωπος μπορεί να χαθεί, με την κατανόηση και βοήθεια να σωθεί.

 

3)      Να προσεύχεσαι  χωρίς  αγωνία, ήρεμα, με εμπιστοσύνη στην αγάπη και στην πρόνοια του θεού.

 

4) Για να πάψει ο νους μας να παράγει κακούς λογισμούς, πρέπει να λείψει η πονηριά. Τότε ο άνθρωπος έχει πνευματική υγεία.

 

5)Μην ζηλεύεις ανθρώπους που έχουν χρήματα, ανέσεις, δόξα και ισχύ, αλλά εκείνους που ζουν με αρετή, λογικά και ευσέβεια.

 

6)Στην πνευματική ζωή δεν υπάρχει, μια συνταγή, ένας κανόνας. Η κάθε ψυχή έχει την δική της μοναδικότητα, ποιότητα και δεκτικότητα. Να μην θέλουμε να βάλουμε όλον τον κόσμο στο ίδιο καλούπι.

 

Αναστασίου Κωνσταντίνος (Β’1) Λάμπρου Παύλος (Β’2)