Η δημοκρατία, αυτό το κατ’ εξοχήν ανθρωπιστικό πολίτευμα, δέχεται αναμφίβολα σοβαρά πλήγματα, αφού οι πολιτικοί ταγοί προωθούν την ευνοιοκρατία, την αναξιοκρατία και χρησιμοποιούν την από τον λαό δοσμένη σ’ αυτούς εξουσία για να εξυπηρετήσουν σκοπιμότητες στο όνομα των οποίων ενίοτε συνθλίβουν δικαιώματα και συμπεριφέρονται στις κοινωνίες τους αλαζονικά ωσάν να πρόκειται για τιμάριά τους. Στις μέρες μας η ρευστότητα και η διάχυτη απειλή της διάλυσης θεσμών και αξιών κυριαρχούν παντού. Επικρατεί ιδεολογική σύγχυση, κρίση ταυτότητας και αποπροσανατολισμού. Αναθεωρούνται αξίες χωρίς να υπάρχουν άλλες να τις αντικαταστήσουν και το χειρότερο αυτές αντικαθίστανται από  στρεβλές πεποιθήσεις  οι οποίες συχνά επιβάλλονται βίαια ή χωρίς διάλογο.

     Ο άνθρωπος όχι μόνο δεν επιτυγχάνει το στόχο του αλλά πολλές φορές αδυνατεί και να τον θέσει. Έτσι, χωρίς στόχο, τίποτα δεν έχει νόημα. Ο προβληματισμός πρέπει να γίνει για τον καθένα μας ώστε με την διεύρυνση των πνευματικών του οριζόντων και τον εξοβελισμό του εφησυχασμού, να μπορέσει ουσιαστικά σκεπτόμενος να πορευτεί με γνώμονα τις ιδέες  του ανθρωπισμού. Απαιτείται όμως αυτοκριτική, καθώς  συνήθως ο άλλος είναι κακός, αλαζόνας, υπαίτιος για καθετί κι όμως μέσα από αυτά ο καθένας μας σε ατομικό επίπεδο βρίσκει άλλοθι για τις δικές του απαξιωτικές συμπεριφορές, καλύπτει κάθε ενοχή του και αισθάνεται ως ο αδικημένος. Αυτή η νοοτροπία περνάει από το ατομικό επίπεδο στον μικρόκοσμο της οικογένειας, στην ομάδα, στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο και χαρακτηρίζει συνήθειες και συμπεριφορές και εν τέλει οδηγεί στην  πολιτισμική καθίζηση. Γι’ αυτό λοιπόν θα πρέπει η οικογένεια να ξαναβρεί το ρόλο της και οι γονείς να μεταγγίσουν στους νέους τις αληθινές αξίες της ζωής και το σεβασμό στην ανθρώπινη οντότητα. Στο πλαίσιο της παιδείας θα πρέπει τα πρότυπα που θα προσφέρει να είναι αληθινά πρότυπα ζωής, χωρίς η εκπαίδευση  να καθηλώνει τον άνθρωπο  στο μηχανιστικό πνεύμα των καιρών και σε γνώσεις με ανταλλακτική και μόνο αξία. Η πνευματική ηγεσία πρέπει να είναι πρωτοπόρα στην προσπάθεια δημιουργίας ενός πνευματικού πολιτιστικού υπόβαθρου για την επαναφορά των ανθρωπιστικών ιδεών.

     Ιδιαίτερα οι επιστήμονες οφείλουν να προβαίνουν σε ανθρωπιστική χρήση των διαφόρων επιτευγμάτων τους, μακριά από οικονομικές σκοπιμότητες και ιδιοτελείς στόχους. Τα Μ.Μ.Ε. θα πρέπει να αναλογισθούν τις ευθύνες  και τους στόχους τους. Θα πρέπει να γίνεται άμεση και με σεβασμό στην ανθρώπινη προσωπικότητα ενημέρωση. Η αίσθηση της ευθύνης και του καθήκοντος πρέπει να προταχθεί ώστε ο σύγχρονος άνθρωπος να επανεξετάσει τις ανάγκες και τις προτεραιότητες του που έχουν εκπέσει δηλώνοντας μια γενικότερη  ανθρωπιστική κρίση. Ως μέλος μιας οργανωμένης πολιτικής κοινωνίας, ο καθένας μας χρειάζεται να αναπτύξει την κοινωνική του συνείδηση. Η καλλιέργεια του διαλόγου και των ειλικρινών ανθρώπινων σχέσεων, η ενεργός δράση σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου, είναι ενέργειες στις οποίες πρέπει να προβαίνει κάθε σοβαρός πολίτης που σέβεται το άτομο, την ομάδα, το εμείς. Η συλλογικότητα και η υγιής άμιλλα απαιτείται να χαρακτηρίζουν τους πολίτες και στο επαγγελματικό πεδίο, ώστε να διαμορφώνονται υγιείς επαγγελματικές σχέσεις, βασισμένες στην αλληλοεκτίμηση και την αναγνώριση του καλύτερου. Χρειάζεται να συσπειρωθούμε γύρω από τις παραδόσεις μας και να μη λησμονούμε την ιστορία μας, τι πρέπει να κάνουμε για να διασφαλίσουμε την ταυτότητά μας και την ιδιαιτερότητά μας.

     Επιβάλλεται να στραφούμε με σεβασμό στο περιβάλλον, να αναιρέσουμε κάθε παλιά άποψη  γι’ αυτό και να αντιληφθούμε, ότι όσο βιάζουμε το περιβάλλον και το καταστρέφουμε, στρεφόμαστε ταυτόχρονα και κατά του ανθρώπινου είδους, αφού δημιουργούμε συνθήκες απάνθρωπης διαβίωσης. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι όταν υπάρχει ανθρωπισμός, υπάρχει ζώσα αγάπη, ειρήνη, ελπίδα και πίστη.Υπάρχει ζωή πνευματική, ηθική, κοινωνική, πολιτική, πολιτισμική ακόμη και οικονομική, ενώ όταν απουσιάζει αποσυντίθεται ο κοινωνικός ιστός, διαβρώνονται τα ήθη και συρρικνώνεται η δημιουργία.

     Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη να επενδύσουμε στην αξία «άνθρωπος» που θα οδηγήσει σε μια ποιοτική κοινωνική αναμόρφωση, μακριά από στερεότυπα, ταξικά, φυλετικά, οικονομικά και πολιτικά.

Ευάγγελος Καραμολέγκος