Το αγόρι με τη βαλίτσα
Το αγόρι με τη βαλίτσα
Στις 23 Δεκεμβρίου 2016 επισκεφτήκαμε με το σχολείο μας τη Μονή Λαζαριστών, όπου απολαύσαμε το έργο “Το αγόρι με τη βαλίτσα”. Για ακόμα μια φορά μας κυρίευσε η μοναδική αίσθηση ότι βρισκόμαστε και εμείς πάνω στη σκηνή και πως μπήκαμε μέσα στην περιπέτεια των ηρώων. Σβήνουν τα φώτα! Η παράσταση αρχίζει!
Σε μια όχι και τόσο μακρινή χώρα, ο νεαρός Ναζ και η οικογένειά του αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους εξαιτίας του πολέμου. Επειδή δεν υπάρχουν αρκετά χρήματα για να ταξιδέψουν όλοι τους, ο Ναζ φεύγει μόνος του για το Λονδίνο, όπου ζει ο αδερφός του. Πριν φύγει, βάζει όλα τα υπάρχοντά του σε μια βαλίτσα, την οποία κουβαλά συνέχεια μαζί του. Στην διαδρομή γνωρίζει την Κρίσια, ένα κορίτσι που έχει τον ίδιο προορισμό με αυτόν. Ο Ναζ οραματίζεται ότι είναι ο Σεβάχ ο Θαλασσινός, όπως στις παλιές ιστορίες που του διηγούνταν ο πατέρας του, και αυτή η σκέψη του δίνει ελπίδα καθώς διασχίζει βουνά, πεδιάδες και ερήμους. Τελικά φτάνει στο συμπέρασμα πως η ίδια η ζωή είναι ένα μεγάλο ταξίδι…
Αυτή ήταν η ιστορία του αγοριού με τη βαλίτσα και αυτή την ιστορία παρακολουθήσαμε και εμείς. Οι ηθοποιοί ήταν πολύ πειστικοί, κάνοντας τις εκφράσεις του προσώπου τους να αντανακλούν το δράμα τους. Μας μετέδωσαν τα συναισθήματα που ένιωθαν, την αγωνία και τη θλίψη τους, αλλά και τη χαρά και τον ενθουσιασμό τους. Αυτό είναι, κατά τη γνώμη μου, το πιο σημαντικό σε μια παράσταση: να νιώθεις αυτό που νιώθει ο ήρωας. Αυτό δεν είναι κάτι που γίνεται εύκολα, όμως το κατάφεραν και είναι αξιοθαύμαστο. Το μόνο μειονέκτημα της παράστασης ήταν τα σκηνικά, τα οποία ήταν αφαιρετικά.
Συνολικά, ήταν μια επιτυχημένη παράσταση, ευρηματική και το θέμα της επίκαιρο όσο ποτέ. Ελπίζω να έχουμε την ευκαιρία να την ξαναδούμε στο μέλλον, διότι είναι ένα έργο που αξίζει να το δούμε όχι μία, αλλά πολλές φορές…
Κοσμίδου Δανάη
