Δημήτρης Ψυχογιός. Β Λυκείου
Τρίτη 9 Φεβρουαρίου
Η μέρα μου ξεκινά πρωί-πρωί με τα μαθήματα του σχολείου στο webex. Άλλη μια μέρα ρουτίνας, μονοτονίας, βαρεμάρα. Άλλη μια μέρα χωρίς τους συμμαθητές, χωρίς τη σχολική μου ζωή, χωρίς τους καθηγητές μου να μας μαλώνουν, να μας φωνάζουν, να μας συμβουλεύουν… Άλλη μια μέρα χωρίς αλληλεπίδραση. Δεν ξέρω ακόμα πόσο θα κρατήσει αυτό το μαρτύριο. Αυτή η κόλαση, μου φαίνεται χωρίς τέλος, χωρίς ένα φως στο τούνελ. Συμπληρώνουμε σχεδόν έναν χρόνο με αυτό που η κυβέρνηση ονομάζει «τύπου εκπαίδευση». Και μόνο εκπαίδευση δεν είναι αυτό και εμείς, τα θύματα ενός ανίερου οικονομικού πολέμου. Τώρα θα μου πεις ότι όλοι οι πόλεμοι έχουν θύματα… Αυτό που με απασχολεί περισσότερο, είναι η υποκρισία, που όλοι κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους και κανείς δεν μιλάει, κανείς δεν αντιστέκεται και όλοι έχουμε λουφάξει, άβουλα όντα χωρίς γνώση, χωρίς γνώμη, χωρίς κριτική. Κανείς δεν μιλάει για αυτό τον πόλεμο τον τόσο ύπουλο, που στο τέλος δεν θα ξέρουμε πόσοι και πώς θα έχουμε απομείνει. Ανδρείκελα προς αναπαραγωγή.
Μήπως ήρθε ο καιρός για επανάσταση; Δεν αντέχουμε άλλη κοροϊδία. Οι αντοχές μας, τελείωσαν.
